Hoe extremer, hoe heftiger iets binnenkomt. Vier uur werken… per week! Het klinkt te bizar, maar daarmee ook extra aantrekkelijk.
Extremen zijn interessant. En niet alleen als boek, maar ook als denkmodel. Het hele idee van zo’n korte werkweek kan je aan het denken zetten, ook als je niet van plan bent om werkelijk maar vier uur per week te gaan werken. En zo’n denkproces kan je sowieso aan allerlei ideeën helpen om je werk slimmer aan te pakken.
Door iets extreem groot of extreem klein te maken, zet je jezelf op scherp. Ik vraag mijn ondernemer-klanten nog wel eens wat ze zouden moeten doen om hun bedrijf de komende drie jaar tien keer zo groot te maken. Dat brengt een totaal ander denkproces op gang, dan wanneer ik ze zou vragen naar ‘vijf procent groei’. Opeens kun je niet meer zomaar een beetje harder werken, of alles net een klein beetje groter maken. Nee, om te vertienvoudigen moet je alles drastisch anders aanpakken. En dat levert nieuwe, vaak interessante ideeën op.
Door een gedachte extremer te maken, wordt hij vaak ook duidelijker. Ik doe bijvoorbeeld niet echt aan vergaderen. In plaats daarvan houd ik liever ‘spreekuur’. Elke medewerker die rechtstreeks voor mij werkt, krijgt twintig minuten om met mij te overleggen. Tijdens dat overleg zet ik een kookwekker op tafel, die hoorbaar aftikt van twintig naar nul minuten.
Zo’n kookwekker helpt om de tijd goed te bewaken. En het voert de druk op mijn medewerkers op. ‘Je hebt maar twintig minuten, dus zorg er vooral voor dat je goed bent voorbereid. De meeste urgente en belangrijke punten kun je het beste bovenaan je lijstje zetten, want als je tijd op is, is het klaar met je spreekuur en ben je volgende week als eerste weer aan de beurt.’
Dit is geen verhaaltje of voorbeeldje wat ik heb verzonnen. Ik doe dit echt. En natuurlijk weet ik ook wel dat niemand anders dan ik zo’n kookwekker op tafel gaat zetten. Dat is te extreem. Maar als ik het zo vertel, maakt het wel lekker duidelijk wat mijn punt is.
Soms wordt het pas helder dat de normale oplossingen niet werken, als iets echt extreem blijkt te zijn. Mijn collega Marleen Kruyswijk coachte ooit een ongelooflijk drukke manager die niet door haar e-mail heenkwam. Toen ze gingen tellen, zagen ze dat ze letterlijk elke seconde een nieuwe e-mail in haar inbox kreeg. In de tijd waarin zij zelf één reply schreef, kwamen er alweer zestig nieuwe mails binnen. Dan is het meteen helder dat optimaliseren niet gaat werken. Hier moet het roer om.
In Nederland gaat het ons soms maar lastig af om groot te denken. De ‘poldermentaliteit’ heeft ons veel opgeleverd, maar ons ook opgezadeld met een bepaald soort bekrompenheid. En dat is jammer. Want extreem en groot denken kan helpen, al is het maar om op betere ideeën te komen.
Wat zou er gebeuren als jij jezelf uitdaagt om in extremen te gaan denken? Als je nu verwacht om voor je nieuwe product duizend nieuwe klanten te kunnen vinden, wat zou je dan moeten sleutelen aan je product, je marketing en je delivery om er een miljoen klanten mee te gaan helpen? Of om zelfs een miljard mensen blij te maken?
Of maak de problemen waar je tegenaan loopt extreem groot. Heb je een medewerker die niet zo lekker functioneert? Hoe zou je team eruit zien als ook je andere teamleden net zo slecht zouden communiceren als deze medewerker? Misschien maakt dat het makkelijker om te zien wanneer het tijd wordt om stevig aan te sturen op een oplossing, of om misschien zelfs afscheid te gaan nemen.
Of maak het juist extreem klein. Je budget bijvoorbeeld. Hoe zou je de klantervaring kunnen verbeteren als het geen geld mag kosten en binnen twee dagen geregeld moet kunnen worden? Niet elk idee wat je verzint hoeft goed te zijn, je hebt er maar één nodig om deze vorm van nadenken extreem waardevol voor je te maken.
