Zuidema, the influence company ontwikkelt talenten van mensen om organisaties te laten groeien, door een bijdrage te leveren in de keten van leren en duurzame kennisontwikkeling. Het accent bij het uitgebreide aanbod van leerinterventies komt daarbij steeds meer op effect en duurzaamheid te liggen.
“Zuidema, the influence company werkt vanuit vier verschillende BV’s”, begint directeur Joep Straathof de structuur van zijn bedrijf uit te leggen. “Bureau Zuidema is gericht op trainings-, opleidings- en leervraagstukken. Zuidema Personeelsmanagement richt zich op loopbaan- en HRM-vraagstukken. Bij Zuidema International vindt research plaats in Europese projecten, onder andere op het gebied van het effect van leren en ontwikkelen en het toepassen van eerder verworven competenties. En tot slot is er het Instituut voor Toegepaste Gedragsanalyse (ITGA), dat zich bezighoudt met leermiddelen, instrumentenontwikkeling en licentie-uitgaven aan trainings-, opleidings- en adviesbureaus.”
Crisis en vertrouwen
Straathof vraagt zich af of we met z’n allen dan niets leren van de huidige crisis: “Het lijkt wel alsof we denken dat er weer een paar lichtpuntjes zijn en dan zien we de hele donkere nacht niet meer. Want hoe groot is nou echt de bereidheid van organisaties om te blijven investeren in samenwerking en ontwikkeling? We merken dat er blijkbaar niet veel van de crisis wordt geleerd. Men gaat te snel over tot de orde van de dag: kostenbesparing, efficiency en medewerkers belonen door financiële prikkels zijn leidend in plaats van visie, investeren in medewerkers en innovatie. Wellicht moeten wij meer zoeken naar samenwerken en ontwikkelen gericht op de langere termijn: investeren in de relatie met mensen en de toekomst. Tijdens de recessie komt ook het begrip vertrouwen onder druk te staan. Het vraagt stuurmanskunst van leidinggevenden om hun boodschap zuiver, oprecht en duidelijk te brengen en zelf daarin een voorbeeld te zijn. Zo zal een leider vanuit zijn of haar eigen integriteit kritisch moeten kijken naar het eigen salaris en naar bonussen, want dáár begint vertrouwen. Het is natuurlijk een heel fragiel begrip, maar vertrouwen ontstaat vanuit wat je met elkaar doet. De minst goede vraag is dan ook ‘Heb een beetje vertrouwen in mij’. De taak van opleidingsinstituten hierin is om op zoek te gaan naar de rol van de leidinggevende in het proces om mensen die dingen te laten doen en te laten leren waardoor de organisatie uiteindelijk op de lange termijn sustainable blijkt te zijn. Daar is meer voor nodig dan alleen geld. Het zit ook in de manier waarop je op zoek gaat naar duurzaamheid en waarop je in deze zoektocht geen vanzelfsprekende wegen bewandelt.”
Duurzaamheid en leiderschap
“Wij willen samen met onze klanten en andere organisaties nadenken over de vraag wat duurzaamheid betekent in termen van HRD of HRM in relatie tot het strategisch beleid”, vervolgt Straathof. “Hoe kun je dat concreet maken? Met certificerende instellingen zoals Certiked, zoeken we naar hoe je certificering kunt verlenen op duurzaamheid om de kwaliteit te waarborgen. Maar hoe doen wij dat in onze eigen organisaties met datgene wat wij aan klanten aanbieden? We willen onze manier van werken zodanig veranderen dat dit een duurzame impact heeft bij klanten. Dit doen we niet omdat de overheid dat vraagt of om aan te haken bij een trend, maar omdat we ervan overtuigd zijn dat dat moet. De vraag is hoe je dit doet op onze verschillende expertisegebieden zoals medezeggenschap, leiderschap, HRM en opleiden en ontwikkelen. We zijn op zoek naar manieren om duurzaamheid te vertalen naar ons vakgebied. Dat geheel zal in 2012 samenkomen in een internationaal congres naar aanleiding van het vijftigjarig bestaan van Bureau Zuidema. Dit congres wordt een uitwisseling van wat verschillende actoren doen op het gebied van duurzaamheid in het veld van opleidings- en leervraagstukken binnen organisaties.”
Imago en de economische orde
Leiderschap en imago-opbouw zijn voor Zuidema onlosmakelijk met elkaar verbonden. Straathof vindt dat leiders en managers op de goede weg zijn wat betreft de manier waarop ze kijken naar imago-opbouw: “Ik vind dat veel organisaties daar hard aan werken. Er wordt gezocht naar de stappen die gezet moeten worden naar de economische orde van na de recessie. En ik denk dan ook dat dit een andere orde zou moeten en kunnen zijn dan de huidige. Een orde gebaseerd op data en feiten, maar tegelijkertijd ook een orde die van leiders vraagt lef en bescheidenheid te tonen: lef om los te laten en te vertrouwen op de zelfregulerende en innoverende medewerker. Ook de overheid zal dan anders om moeten gaan met de burgers. Minder betutteling en meer vertrouwen in de mensen en de samenleving. Maar als je zegt dat kwaliteit uiteindelijk leidend is, dan moet je ook op zoek gaan naar duurzaamheid. Een zoektocht naar iets met een grotere impact dan alleen in het hier en nu. Je zult tevens op zoek moeten gaan naar manieren om dat te meten, waarbij ik ervan overtuigd ben dat niet alles meetbaar is. Organisaties als Zuidema moeten op deze manier met leervraagstukken bezig zijn, want anders ben je alleen bezig met geld verdienen en dan leren we niets van de crisis.”
Marijn Moerman (Alicia): ‘Ik zag mezelf Amerika veroveren, maar dat gaat voorlopig echt niet gebeuren’
Met insurtech Alicia heeft Marijn Moerman in vijf jaar tijd van een 'nee' een vette 'ja' gemaakt. Want ja, het is wél mogelijk om verzekeren net zo makkelijk te maken als een pizza bestellen. Wel heeft hij zijn verwachtingen qua snelheid van groeien iets moeten temperen. 'Ik dacht: dit schiet binnen de kortste keren door het dak.'
Marijn Moerman (46) werkt twintig jaar in de verzekeringsbranche als hij een vraag krijgt die zijn visie op het vak 180 graden zal veranderen. Het digitale werkplatform Temper vraagt hem of hij een verzekeringsoplossing kan bieden die in het platform geïntegreerd kan worden. Gebruiksvriendelijk, flexibel en volledig digitaal. Embedded insurance dus, een fenomeen dat rond 2019 elders ter wereld al vaker opduikt.
Moerman weet: met de huidige processen en systemen kan het eigenlijk niet. En denkt er gelijk achteraan: en we gaan het toch doen. Samen met Richard Arnold ontwikkelt hij from scratch een digitaal, on-demand antwoord op het traditionele verzekeringsaanbod: insurtech Alicia.
In 2024 verzekert Alicia ruim 150.000 mensen en heeft het bedrijf veertig medewerkers. Behalve Temper maken inmiddels zo’n vijftig platforms gebruik van Alicia’s insurtech-oplossingen, waaronder grote spelers als KPN, Yacht, Headfirst Group, Magnit Global Netherlands en Knab.
Alicia bedient vanuit Rotterdam naast de Nederlandse markt vijf andere Europese markten: België, Frankrijk, Duitsland, Spanje en het Verenigd Koninkrijk. ‘Het plan was om ook daar kantoren te vestigen. Onder meer als gevolg van de veranderende fundingmarkt hebben we die plannen moeten bijstellen.’
Plannen bijstellen, zeg je. Vind je dat moeilijk?
Marijn Moerman: ‘Eigenlijk niet. Het is wat het is, that’s life. Soms heb je de wind in de zeilen, soms is het wat minder. Mensen die zeggen dat het makkelijk is en dat je op korte termijn winst kunt maken, geloof ik al niet in de basis. Dit is een marathon en je moet accepteren dat dingen onderweg anders gaan dan je gepland hebt. Part of the game.’
The Founder
In de interviewserie The Founder spreekt MT/Sprout Nederlandse ondernemers over de vindingrijkheid en het doorzettingsvermogen waarmee ze hun bedrijf van de grond kregen. Wat zijn hun gedachten, gevoelens en acties achter grote beslissingen? Ze delen hun onzekerheden, fouten en belangrijkste lessen. Lees hier alle interviews in de reeks.
‘Bij Alicia gaan we voor smart, profitable growth. We willen een kwalitatief verzekeringsportfolio en gezonde klanten. De 7 miljoen die we in 2022 hebben opgehaald, gebruiken we om ons fundament neer te zetten en te verstevigen. Dat kost tijd en ik wil ook echt een lange runway, zodat we het kwalitatief kunnen doen. Ons doel is om eerst Nederland schaakmat te zetten, we hebben hier een goede market-fit. Voordat we groeien in geografie willen we meer body hebben op onze thuismarkt.’
Laten we even teruggaan naar het startpunt van jouw marathon. Jij werkte al heel lang in de verzekeringswereld toen Temper jou iets vroeg wat binnen de gevestigde orde eigenlijk niet kon. Wat gebeurt er op zo’n moment bij jou?
‘Dan begint voor mij de fun. Ik vond het een leuke en vooral uitdagende vraag en het prikkelde mijn nieuwsgierigheid. Ik ging rekenen en zag inderdaad: het kan niet. In ieder geval niet op de manier waarop verzekeringen in Nederland georganiseerd waren. Ik vond het een sport om van die ‘nee’ een ‘ja’ te maken.’
Dat moet een heel proces zijn geweest.
‘Het was gewoon hobby. Dat eerste stuk development was natuurlijk niet winstgevend. Sterker nog, het kostte alleen maar geld. En mensen om me heen zeiden: waar ben jij mee bezig, ga gewoon door met de dingen die je moet doen.’
Waarom deed je dat niet?
‘Er zat een bepaalde vakidioterie in mij waardoor ik dacht: ik wil een antwoord op die vraag van Temper geven. Dat ik ‘nee’ zou horen, wist ik wel. Maar ik ging er meer over lezen en dacht: als je dít kunt cracken, kun je er een heel nieuw bedrijf omheen bouwen. Ik vond het magisch.’
‘Ik doe dingen graag anders dan mainstream. Laten we eerlijk zijn: we zijn in dit vak best wel vastgeroest in de processen en doen allemaal braaf hetzelfde kunstje. Ik heb niet zoveel met ‘kudde’. Als iedereen in dezelfde rij staat, zoek ik een andere rij. Naar kantoor neem ik elke dag een andere route. Continu hetzelfde doen vind ik saai.’
Je hebt uiteindelijk de keuze gemaakt om afscheid te nemen van je goedlopende verzekeringsbedrijf.
‘Op een gegeven moment zat ik alleen maar over dit plannetje te kletsen. Ik overwoog een transitie, maar realiseerde me dat dat een langdurige veldslag zou worden. Ook omdat ik voor een digitaal verzekeringsbedrijf een heel ander type werknemer nodig had. Ik heb alle kaarten op tafel gelegd en gezegd: ik verkoop het bedrijf en begin opnieuw.’
Zonder succesgarantie. Hoe spannend is dat?
‘Dat is dus níet spannend, het is alleen maar leuk. Je buik vertelt de waarheid. Ik had 25 jaar ervaring in de sector en vertrouwen in m’n compagnon Richard. Dat haalde de spanning wel weg.’
Maar je had geen businessplan.
‘We zijn inderdaad gewoon begonnen, dat plan kwam later. Het voelde goed, de ingrediënten klopten, dus ik ging ervoor. Met dat vertrouwen ben ik trouwens ook opgevoed. Zo van: joh, als jij iets wilt bereiken, dan kun je het, want anderen kunnen het ook. Dus hup, werken, niks komt vanzelf.’
Heb je weleens gedacht: ik weet niet of dit iets wordt?
‘In het eerste jaar wel. We kregen de verzekeraars niet goed mee, terwijl die wel het risico moesten dragen. Wij hadden destijds nog geen data die hen comfort kon geven. Ik kon lekker lullen, maar daar waren ze niet van onder de indruk. We hebben ons inderdaad wel afgevraagd: gaat dit van de kant komen? En dan ineens gebeurt het. En dan ga je.’
Had je kunnen vermoeden dat het zo goed zou uitpakken?
‘Nou, we groeien goed en ik klaag zeker niet over wat we in korte tijd hebben neergezet, maar ik had verwacht dat het nog sneller zou gaan. Ook hebben we dingen verkeerd gedaan. In het begin vergeleken we digitaal verzekeren met een SaaS-oplossing, maar dat is het niet. Ja, het is heel schaalbaar vanaf het moment dat een partner is geïmplementeerd. Maar partners aanhaken is níet schaalbaar. Dat is eigenlijk gewoon consultancywerk. Het is people’s business, het is technisch, het is complex.’
Marijn Moerman. Foto: Alicia
‘En het kost tijd, ook omdat het door allerlei lagen moet. Je bent zo anderhalf tot twee jaar bezig. Soms werk ik negen maanden aan een dossier en dan word ik van tafel geveegd vanwege andere belangen. Terwijl ik de beste propositie heb. Zoiets kun je van tevoren niet zien. Je denkt: ik heb nou zoiets unieks, dat schiet binnen de kortste keren door het dak.’
‘Nog iets: we liepen 30, 40 procent voor op de sector. Het gevaar daarvan is dat je niet meer normaal kan praten met je vakgenoten. Ze vinden je inspirerend en denken intussen: mijn god, hoe moet ik met die gasten werken? Met staffing agents en banken communiceerden we via API’s. Maar zij vroegen: kan dat niet gewoon met Excel? We zijn dus teruggegaan naar een 20 procent voorsprong.’
Je moest je verwachtingen bijstellen. Hoe heb je dat ervaren?
‘Ik moest een zekere onrust onderdrukken. Dat gevoel van: ‘sneller, hoe kan dit nou, het is toch top?’. Het hielp om soms even afstand te nemen. Een weekend weg te gaan, vakantie te nemen. En soms belden mensen die ik tweeënhalf jaar daarvoor had gesproken dan ineens toch op: we gaan het doen. Dus ja… je moet het gewoon accepteren en blijven geloven. Niet forceren.’
‘We weten dat we steeds relevanter worden, de tijd komt naar ons toe. Dus we blijven normaal doen, ons werk goed doen en onze reputatie hoog houden. En we zorgen ervoor dat onze partners top zijn. De versnelling komt echt wel.’
Welke keuzes hebben bijgedragen aan het huidige succes van Alicia?
‘Het eerste dat in me opkomt is: beginnen. Just do it. De ballen hebben om te stoppen met het oude en te starten met iets nieuws.’
‘Een ander voorbeeld: vorig jaar oktober moesten we – gezien onze aangepaste strategie – zeven mensen laten gaan. We hebben wel een feest voor ze georganiseerd, dat vonden we belangrijk. Maar zo’n beslissing is vervelend om te moeten nemen. Toch moet je zulke keuzes wel maken, je moet ze niet voor je uitschuiven. Voor Alicia was dit een belangrijk moment. We hebben nu een significant ander kostenplaatje en gaan naar winstgevendheid.’
Heb je die doortastendheid moeten leren?
‘Ja, ik ben erg van de ‘familie’. Ik zorg voor de mensen die hier werken. Op het moment dat ze hier binnenkomen, neem ik ze mee op onze gezamenlijke reis. Ze hebben ook allemaal via een SAR-plan (stock appreciation rights, red.) een aandeel in de zaak. En dan moet je zeggen: voor jou stopt deze reis – en wat ik jou heb verteld, is dus niet waar. Best wel zuur, want ze vertrouwen op mij.’
Daar heb je moeite mee.
‘Natuurlijk, ik stel ze teleur. Het gaat mij erom dat iedereen het naar zijn zin heeft. Als je dan mensen moet wegsturen, doet dat zeer. Vandaar dat ik het afscheid top wil regelen, ik wil er alles aan doen om het te verzachten. Maar de keuze maken is wel belangrijk. We zijn een bedrijf en moeten door allerlei fases heen. Ik móet handelen, en snel.’
Jij bent als ceo dus ook door verschillende fases gegaan. Waarin zit de grootste groei bij jou?
‘Ik ben nog meer naar m’n gevoel gaan luisteren. Ik ben niet star, maar mijn buik moet in mijn hoofd wel een grote plek krijgen. Die heeft het namelijk best wel vaak bij het juiste eind. Je groeit door meer op jezelf te vertrouwen, denk ik.’
Zo’n besluit om mensen te laten gaan, lijkt me evengoed een vrij rationeel besluit.
‘Maar de buik zegt: doe het nú. Dat is dus óók veranderd: naarmate ik professioneler word, hak ik eerder knopen door. Vroeger deed ik langer over beslissingen. Nog even over dit, over dat… nu denk ik: je wist het al, doe het dan ook. Dat maakt een bedrijf gezonder.’
Welke ondernemersfouten heb je gemaakt?
‘Dat zijn er natuurlijk duizenden, alleen… ik ben een rasoptimist, dus fouten gaan bij mij snel overboord. Voorbij. Ik kijk alleen maar vooruit, ik praat ook niet graag over het verleden. Wat heb ik daar nog te doen dan? Ik wil naar voren! Dus ik ben er slecht in om al die kleine…’
Is even stil. ‘Nou ja, ik heb weleens een deal gemaakt om een verzekeringsbedrijf over te nemen. We kwamen een paar honderdduizend euro tekort om te closen. Dus ik dacht: omdenken, omdenken, omdenken; wat kan ik voor die man betekenen wat dat geld oplevert? We hebben toen een technische constructie bedacht waarmee we de verkoop een jaar uit konden stellen terwijl hij wel tekende. Nooit moeten doen, achteraf. Want aan de andere kant van de tafel was er geen incentive meer om het goed te regelen. Niet slim. Dat zijn van die fouten… dat doe je omdat je zo graag die deal wil.’
Hoe kijk je daar nu op terug?
‘Als een les. Je hebt geen handboek, hè. Ik had op dat moment geen geld om uit te geven, en lenen deed bij mij altijd al een beetje pijn. Dus ik dacht: als ik het een beetje handig kan doen… maar ja, een les dus.’ Denkt na. ‘Mensen kwetsen, dát zie ik als een fout.’
Is dat weleens gebeurd?
‘Ja, en daar leer ik dan van. Ik vertelde net over die exit-show hier; dat hebben we zo gedaan vanwege een eerdere fout. In het verleden moest ik een keer iemand ontslaan. Ik heb toen bedacht hoe we dat gingen organiseren. Maar ik had de persoon zelf niet gehoord. Die voelde zich gekwetst, aan de kant gezet en niet gezien. Niet gerespecteerd ook. En die persoon had natuurlijk gewoon gelijk.’
‘Daar leer je van en dat is een echte fout, want ik had het al vanuit mijn core, vanuit hoe ik in het leven sta, goed willen doen. En ergens tijdens dat proces zegt dan ook al iets: nee hè. En dan toch aan jezelf verkopen dat het wél oké is. Terwijl je het dus al voelt.’
Weer dat onderbuikgevoel. Wat komt er bij jou boven als je jouw ondernemersreis tot nu toe analyseert?
‘Een paar dingen. Dat je het echt, écht moet willen en je er anders niet aan moet beginnen. Het half doen, heeft geen nut. Maar ook… toen ik begon, dacht ik: dit gaat ontploffen. Ik zei net dat ik niet geloof in snel, groot en korte termijn, maar op dat moment, toen ik met de plannen in mijn hand stond te kwispelen, geloofde ik dat wél. Alles was lightning speed. Nu zie ik dat het toch weer neerkomt op zitten, werken en de gewone beslommeringen. De klassieke regels van het ondernemerschap komen gewoon weer terug. Ook als je opnieuw begint.’
Nogal een reality check.
‘Het is eigenlijk gewoon een verzekeringsbedrijf 2.0.’
Je moet het kwispelende hondje weer terugfluiten?
‘Ja! Ik dacht: alles gaat digitaal en als een speer, maar we hebben alsnog wel werk aan de machine. Het fundament is een stuk beter dan het vorige, maar je moet ‘m wel blijven verbeteren.’
‘Maar ten opzichte van de sector hebben we zeven tot tien jaar gepikt door te zeggen ‘stop, en opnieuw’. Zij gaan nog jarenlang optimaliseren op het oude fundament. Wij hebben wel die slag gemaakt.’
Het had wat jou betreft alleen wel wat sneller mogen gaan, zoals je eerder al zei.
‘Tuurlijk. Ik zag mezelf ook wel Amerika veroveren.’ Lacht. ‘Maar dat gaat voorlopig niet gebeuren, hoor.’
Balen?
‘Welnee joh. Je moet gewoon realistisch zijn. Heb ik daar last van? Nee, totaal niet. Ik zie het ook niet als falen. Falen is niet: een groot plan neerzetten en een heel end komen.’
Meatable houdt eerste kweekvleesproeverij in Nederland
Meatable heeft woensdag de eerste kweekvleesproeverij in Nederland gehouden. Het is voor Krijn de Nood, ceo en medeoprichter van Meatable, een nieuwe stap richting het einddoel: massaproductie van kweekvlees.
Meatable, de scaleup van Krijn de Nood en Daan Luining, serveerde woensdag in Leiden een panel met onder meer chef-kok Ron Blaauw en Constantijn van Oranje vlees uit het lab. Tot voor kort kon het kweekvlees van Meatable alleen geproefd worden in Singapore, waar ‘gecultiveerd’ vlees al een paar jaar verkocht mag worden. Nederland kwam vorig jaar met regels die het organiseren van proeverijen mogelijk maakt. Woensdag is daar de primeur.
Meatable wordt in 2018 opgericht. De eerste varkensworst wordt in 2020 getoond aan de wereld. En er komt meer aan: dumplings en gehakt bijvoorbeeld. De wereld is onder de indruk, vertelde De Nood vorig jaar aan MT/Sprout. Het huidige DSM-Firmenich stapt al snel in, evenals Amerikaanse investeerders. Ondertussen is er 86 miljoen euro aan kapitaal opgehaald.
Kweekvlees varkenshaas
De puur wetenschappelijke fase is Meatable ondertussen voorbij. ‘We zijn een echt voedingsbedrijf geworden. Al blijven we natuurlijk investeren in onderzoek, voor de next steps.’ Die volgende stappen zijn grotere stukken vlees, zoals steaks en varkenshaasjes. ‘Maar het duurt nog drie tot vijf jaar tot die op de markt zullen zijn.’
Een grote uitdaging voor kweekvlees zijn de kosten. Een stuk vlees uit lab op je bord is nu nog prijzig. De oplossing: het opschalen van de productie. Daar heeft De Nood ook hard aan gewerkt het afgelopen jaar. ‘We willen namelijk in 2025 in Singapore in de supermarkt liggen’, zei hij eerder.
De Nood stelt dat zijn kweekvlees op termijn qua prijs de competitie moet aankunnen met traditioneel vlees. ‘We weten dat we in de buurt kunnen komen van 7 euro per kilo.’
‘Onze businesscase wordt nog interessanter, wanneer er over vijf tot zeven jaar een soort van belasting komt op traditioneel vlees. Daar lopen in Scandinavië overigens nu al gesprekken over.’
Doelgroep kweekvlees
Blijft natuurlijk de vraag of de consument wel bereid is om kweekvlees te eten. De moeder van De Nood twijfelt. ‘Die weet nog niet of ze kweekvlees gaat eten.’ Jongeren twijfelen daar niet over, ziet hij.
‘Die jongere generatie is enorm gefocust op het klimaat, ethisch gedreven, ook vanwege het dierenleed. Het is bovendien een generatie die met technologie is opgegroeid. Sommige oudere consumenten daarentegen vinden dat vlees van een dier hoort te komen.’ De Nood heeft ook de tijd aan zijn kant, legt hij uit. ‘De vleesmarkt is zo groot, dat we de komende tien jaar nog niet op één procent marktaandeel zitten.’
Om onze site goed te laten functioneren, te verbeteren en u de beste ervaring te geven, gebruiken we cookies! Surfen op deze site = akkoord met cookies. OkLees verder
Privacy- & Cookiebeleid
Privacy Overview
This website uses cookies to improve your experience while you navigate through the website. Out of these, the cookies that are categorized as necessary are stored on your browser as they are essential for the working of basic functionalities of the website. We also use third-party cookies that help us analyze and understand how you use this website. These cookies will be stored in your browser only with your consent. You also have the option to opt-out of these cookies. But opting out of some of these cookies may affect your browsing experience.
Necessary cookies are absolutely essential for the website to function properly. This category only includes cookies that ensures basic functionalities and security features of the website. These cookies do not store any personal information.
Any cookies that may not be particularly necessary for the website to function and is used specifically to collect user personal data via analytics, ads, other embedded contents are termed as non-necessary cookies. It is mandatory to procure user consent prior to running these cookies on your website.
