Voor Shenin Lebrun was het niet vanzelfsprekend om te gaan ondernemen. Vanuit huis kreeg ze precies het tegenovergestelde mee: kies voor veiligheid en stabiliteit, niet voor de onzekerheid van het ondernemerschap.
Een cultuurding, zegt ze. ‘Ik heb Surinaamse roots en een bekend gezegde in Suriname is: je diploma is je eerste man. Mijn moeder, mijn tantes, mijn oma – ze zeiden allemaal hetzelfde. Zorg dat je een goede opleiding volgt en een goede baan vindt. Zodat je je eigen keuzes kunt maken en je eigen leven kunt leiden, zonder financieel van iemand afhankelijk te zijn.’
Culture of belonging
Drie jaar geleden zette ze toch de stap en richtte ze Hustle & Heart Consultancy op, waarmee ze op het snijvlak van carrière- en talentontwikkeling en DE&I opereert (diversiteit, gelijkwaardigheid en inclusie). Het bedrijf verzorgt leiderschapsprogramma’s, workshops en trainingen die bedrijven helpen talent te behouden en een culture of belonging te creëren. Ofwel: een omgeving waar iedereen zich veilig en gehoord voelt, en een volwaardig onderdeel van de organisatie. Verder houdt Hustle & Heart zich bezig met de ontwikkeling en implementatie van DE&I-strategieën.
Inclusive 30 Class of 2024
Benieuwd wie, naast Lebrun, nog meer deel uitmaken van de Class of 2024? Bekijk de volledige lijst hier (en lees hier meer over het waarom).
Dat doet Lebrun voor een specifieke doelgroep: corporates. In korte tijd heeft ze een indrukwekkend klantportfolio opgebouwd, waarop namen als Nike, Adidas, ABN Amro, Deloitte en PwC prijken. Dat is geen toeval, zoals het ook geen toeval is dat Nike als eerste bij Hustle & Heart tekende. Lebrun heeft ruim achttien jaar bij de sneaker- en sportgigant gewerkt.
Lees ook: Het paniekvoetbal van topman John Donahoe speelt Nike nog altijd parten
Ze start er in 2003 als merchandising-assistent en klimt op tot marketplace development director voor de EMEA-regio. ‘Ik ken de corporate cultuur van binnenuit. En ik neem mijn eigen ervaringen mee. Als vrouw van kleur weet ik precies waar mensen die niet binnen de heersende norm passen, in het bedrijfsleven tegenaan lopen. Ik heb het zelf doorleefd.’
Hoofd omlaag en hard werken
Als twintiger komt Lebrun binnen bij Nike met het idee, dat als ze zich nederig opstelt en hard werkt, ze die corporate ladder wel gaat beklimmen. ‘Nou, zo werkt dat dus niet. Hard werken brengt je maar tot een bepaalde hoogte. Dat ik introvert ben en tijdens vergaderingen vooral aan het luisteren en observeren was, hielp niet.’
Ze blijft ‘hangen’ in de rol van manager. ‘Voor mijn gevoel heb ik daar jaren in vast gezeten. Op een gegeven moment had iedereen met wie ik schakelde, een directorspositie. We hadden dezelfde verantwoordelijkheden, maar toch weigerden mijn leidinggevenden mijn functie op te schalen.’
Uiteindelijk gebeurt dat wel, maar pas na haar vertrek. Een eyeopener, zegt Lebrun. ‘Het was heel pijnlijk, maar het leerde me ook iets: dat ze me als uitvoerder zagen, niet als leider. En dat ik dus aan mijn persoonlijke merk moest werken.’
Ze gaat investeren in haar zichtbaarheid en relaties, en aan zelfpromotie doen. Carrièrestappen benadert ze voortaan strategisch. ‘Ik ging mensen om me heen verzamelen die me konden helpen mijn doelen te bereiken. Mijn career tribe, noem ik ze: mentoren die me begeleiden, sponsors die op de juiste plekken in de organisatie zitten en daar deuren kunnen openen.’
Hoe ze dat deed? Heel simpel: door het te vragen. Want mensen vinden zoiets ook een eer, ontdekte Lebrun. Ze vinden het leuk. ‘Je moet wel met een concreet voorstel komen. Een koffieafspraak van een half uur per maand om samen te sparren, bijvoorbeeld.’
Onrealistische prestatiedruk
Eén ding verdwijnt ondanks al die inspanningen niet: het glazen plafond dat ze heeft geïnternaliseerd, veroorzaakt door het gebrek aan vrouwen van kleur in de top. Als ze in 2017 wordt benoemd tot director, denkt ze dat het hoogst haalbare daarmee wel bereikt is. ‘Senior director of general manager zou misschien nog lukken. Maar vicepresident, dat was niet voor mij weggelegd. Dacht ik. Want die waren er binnen Nike niet.’
Lees ook: Nancy Poleon helpt al 10 jaar vrouwen naar de top: ‘Goed zijn in je werk is niet genoeg’
Ze weet nog heel goed dat er in 2020 voor het eerst een zwarte vrouwelijke vicepresident toetrad tot het EMEA-leiderschapsteam, Stephanie Ankrah. ‘Veertig was ik inmiddels en pas toen kwam het moment dat ik realiseerde: wow, het kan wel! Ik heb haar direct een bericht gestuurd. Hoe tof ik het vond, hoe trots ik was.’
I will make us proud, stuurt Ankrah terug. Zij voelt het ook, beseft Lebrun: dat ze er voor alle vrouwen van kleur zit. ‘Dat brengt een enorme druk om te presteren met zich mee. Een onrealistische druk. Je bent de eerste op die positie, je moet het goed doen.’
White woman’s voice
Los daarvan is het ook ontzettend vermoeiend om overal de enige te zijn, vervolgt ze. ‘Ik paste mijn gedrag aan om in de groep te passen. Ik ging me anders kleden, anders praten. Aan de telefoon zette ik mijn white woman’s voice op. En als ik weer eens een vergaderzaal inliep waar alleen maar witte mannen van boven de vijftig zaten, zei ik er niets van, om ze niet ongemakkelijk te maken. Want ze zien het gewoon niet, echt niet.’
Code-switchen heet het, en volgens Lebrun vreet het energie. ‘Ik heb een dochter van vijf, Zohra-Lisa, en ik wil dat het voor haar makkelijker gaat. Dat ze overal zichzelf kan zijn en binnen elke laag van een organisatie rolmodellen heeft.’
Lees ook: Nadia Kadhim verlaagde haar stem om investeerders te overtuigen
Dat was een belangrijke drijfveer om Hustle & Heart én haar tweede onderneming op te richten, productiehuis Maya Creatives (Meskina, Rotown). Twee kanten van dezelfde medaille, zegt Lebrun. ‘Met Hustle & Heart wil ik het bedrijfsleven diverser en inclusiever maken, met Maya de tv- en filmwereld.’
Naast het moederschap was ook het onverwachte overlijden van haar vader, twaalf jaar geleden, bepalend voor haar nieuwe koers. ‘Een klap in mijn gezicht. Toen dacht ik: waar ben ik nou eigenlijk mee bezig? Ik was altijd aan het werk. In de avonden, in de weekenden. Al heeft het nog heel lang geduurd voor ik uit die ratrace durfde te stappen. In 2020 werd ik veertig. Ik dacht: nu ben ik op de helft, wat wil ik nog? Werken bij Nike was voor mij altijd al het hoogst haalbare, beter werd het niet. Ik wist dat mijn volgende stap een eigen onderneming zou zijn.’
Kickstart door Nike
Verrassend genoeg is het juist Nike die haar de wind in de zeilen geeft. Een jaar na haar veertigste verjaardag kondigt het bedrijf een reorganisatie aan en krijgt Lebrun de keuze: overgeplaatst worden óf een royale vertrekregeling, inclusief begeleiding van een outplacementcoach.
Die gouden handdruk wordt het startkapitaal voor Hustle & Heart en die coach, Marilou van der Keur, ondersteunt haar nog altijd als adviseur. Ze is onderdeel van Lebruns nieuwe career tribe, net als trainer en coach Samantha del Prado. Ook bij Nike komt ze nog vaak over de vloer. Zo geeft ze elk kwartaal een workshop voor het EMEA Women’s Network.
Lebrun schrijft haar hele netwerk aan, ook oud-collega’s die inmiddels bij andere organisaties zijn neergestreken. Zo start ze na Nike samenwerkingen met Adidas en Lululemon, een bedrijf dat de afgelopen jaren meermaals onder vuur lag wegens de gebrekkige aandacht voor inclusie.
‘Na de moord op George Floyd in 2020 heeft een medewerker een brief naar de ceo gestuurd’, vertelt Lebrun. ‘Met als titel: what it means to be black at Lululemon. Die brief was niet positief. Dat heeft de directie ter harte genomen. Er is een online community opgezet voor de BIPOC employees (black, indigenous, people of color, red.), waar ze samen kunnen komen en ervaringen kunnen delen. Wij verzorgen de maandelijkse sessies voor de Europese tak.’
Lees ook: Nespresso-ceo Kika Buhrmann: ‘In Amerika leerde ik hoe weinig ik wist’
Gedragen door de top
De ondernemer werd dit voorjaar opgenomen in de MT/Sprout Inclusive 30. ‘Een mooie erkenning voor mijn werk en de toewijding waarmee ik het doe’, vindt ze. ‘Die toewijding heb je nodig, want het is een moeilijk gebied om in te werken. DE&I is nog geen onderwerp dat breed wordt omarmd.’
Grofweg onderscheidt ze drie soorten bedrijven. Organisaties die heel graag willen, maar niet weten hoe; organisaties die moe zijn van DE&I of er sceptisch tegenover staan, of allebei; en organisaties die wel ergens begrijpen dat het thema belangrijk is, maar het geen prioriteit geven.
‘DE&I moet gedragen worden vanaf de top, anders mislukt het’, zegt Lebrun. ‘Laatst was ik gastspreker op een event van een groot consultancybureau, dan wil ik dat de partners er ook zijn. De mensen die het persoonlijk raakt – vrouwen, mensen van kleur, mensen met een beperking, de queer gemeenschap – die komen wel. We hebben juist de allies nodig. De C-suite, de chro en ceo. Laat ik het zo zeggen: op dat vlak valt in het bedrijfsleven nog veel te winnen.’
Lees ook: Deze leiders uit de Inclusive 30 maken de BV Nederland écht inclusiever
