General freewheeler staat er op het visitekaartje van Ridder Drost. Een bedrijf besturen is nu eenmaal niet aan de nu 36-jarige ondernemer besteed. Daar wordt hij naar eigen zeggen doodongelukkig van. ‘Waar ik energie van krijg, is het bedenken van nieuwe dingen en daar vervolgens afnemers voor vinden. Wanneer mensen om me heen zeggen dat het niet kan, dan raak ik daar juist extra gemotiveerd door.’
Dan haalt hij uit zijn binnenzak ineens een plastic ogend zakje met een vloeibare substantie erin. ‘Dit is de toekomst van ons bedrijf: smaakmakers in een verpakking die is gemaakt van zeewier dat je kunt opeten. Heb ik meer dan drie jaar aan gewerkt. Wanneer het in de natuur belandt, dan is het binnen een maand volledig gecomposteerd.’
De start van Liquido d’Oro
Daarover zo meteen meer. Voor het eerste hoofdstuk van dit ondernemersverhaal moeten we terug naar het Toscane van een kleine twintig jaar geleden. Drost vertrekt er na zijn havo-examen op de bonnefooi naartoe. Na een paar weken feesten is het geld op en gaat hij aan de slag bij een wijn- en olijfboer. En dat klikt.
La Dolce Vita is helemaal aan Drost besteed. Hij wordt zelfs opgenomen in het gezin en zorgt er eigenhandig voor dat er elke avond hordes toeristen naar de boerderij komen. ‘Wat een Engelstalige flyer al niet kan doen hè.’
Eenmaal weer terug in Nederland, begint hij een handel in de Toscaanse olijfolie. Het markeert de start van Liquido d’Oro, oftewel: vloeibaar goud. De zaken lopen goed en als veelbelovende ondernemer schaart Drost zich in 2012 zelfs in de MT/Sprout 25 onder de 25.
Ridder Drost bij Dragons’ Den
In 2018 lanceert hij een nieuw product. Het is een slimme fles die automatisch een seintje geeft als de olijfolie bijna op is. Via een app kunnen klanten een bestelling de deur uit doen, waarna er voor iets minder dan 10 euro een navulzak wordt bezorgd.
Lees meer: Hoe Ridder Drost een slimme fles ontwikkelde waarmee je nooit zonder olijfolie komt te zitten
oLivery heet de startup. Pieter Schoen en Michel Perridon blijken onder de indruk van deze smart bottle en zeggen op televisie in Dragons’ Den 3 ton toe. Dat geld zal uiteindelijk nooit de bankrekening van Drost bereiken. Buiten het zicht van de camera’s klapt de deal.
En zo is er meer tegenslag. De Amerikaanse producent die de chip maakt en het platform beheert waarover de data voor de refills loopt, gaat op de fles. Voor Drost betekent het een financiële strop.
Toch draait oLivery nog steeds, inmiddels als abonnementsmodel. Het bedrijf presteert volgens Drost naar behoren, maar is geen geldmachine. ‘Om binnen e-commerce met enkel olijfolie een serieuze business te bouwen, is ongelooflijk moeilijk. Daar zijn gigantische marketingbudgetten voor nodig en dan nog is het de vraag of het vliegen gaat.’ Inmiddels is Drost enkel nog als aandeelhouder bij het bedrijf betrokken.
Klik met Pieter Schoen
Terug naar Dragons’ Den. Het handjeklap op televisie leidt weliswaar niet tot de gewenste funding, maar blijkt wel de aanzet voor een nieuwe samenwerking.
‘Met Pieter Schoen had ik meteen een klik. Vlak voor het nieuwe seizoen begon, belde hij me op zondagavond ineens op. In een nog te verschijnen interview in De Telegraaf zei hij dat het klappen van onze deal zijn grootste teleurstelling van het afgelopen seizoen was geweest. Dat wilde hij me persoonlijk nog even vertellen.’
Niet lang na dat bewuste belletje zitten Drost en Schoen opnieuw om tafel. Amper twee uur later bereiken ze overeenstemming en wordt de Dragon alsnog aandeelhouder. Het kan soms gek lopen.
‘We appen en bellen regelmatig en als het zo uitkomt ga ik even bij hem langs. Zijn toegevoegde waarde? Hij leert me om nóg groter te denken, bijvoorbeeld als het gaat om een nieuwe investering. Denk even niet aan alle mogelijke obstakels, zegt hij dan, maar ga na wat je hiermee kunt bereiken.’
Lees ook: Jasmijn Kok over hoe het is om mee te doen aan Dragons’ Den: ‘Stel je nooit arrogant op’
De shift naar de portieverpakkingen
Het is de vraag van een klant die uiteindelijk leidt tot een radicale shift van zijn businessmodel. Die wil weten of Drost zijn olijfolie in ultrakleine verpakkingen kan leveren, bedoeld voor één gerecht.
‘Ik gebruikte daar in eerste instantie standaard sachets voor. Maar al snel kwamen er klachten, over moeilijk open te maken verpakkingen die bovendien nog wel eens wilden lekken. Die problemen bestaan al jaren en klaarblijkelijk maakt niemand zich daar echt druk om. Kijk, dan heb je me.’
Via een internationale beurs komt Drost op het spoor van een machine uit de farmaceutische industrie, die gebruik wordt om verpakkingen voor lenzenvloeistof mee te maken. ‘Of ze het ook voor olijfolie konden doen, vroeg ik die producent. Ik moest even aandringen, maar uiteindelijk wilden ze het wel proberen. Na een aanpassing aan de folie lukte het uiteindelijk en hadden we nieuwe miniflesjes die er in de markt voor portieverpakkingen nog niet waren.
Ridder Drost heeft goud in handen
Het eerste jaar verkoopt hij er meteen 250.000, het jaar erop al een miljoen. Drost begint in te zien dat hij goud in handen heeft. ‘Klanten vroegen ons of we er ook andere smaakmakers in konden stoppen. Pesto, balsamico en azijn bijvoorbeeld. Later kwamen daar ook niet-Italiaanse producten bij als truffelsaus, sojasaus en mayonaise.’
Zo wordt Drost van olijfolieboer langzaam maar zeker een specialist in portieverpakkingen. ‘Dit was altijd een non-item. Wij zijn het gaan positioneren als de belangrijkste toevoeging voor een maaltijd. Met onze producten als champion finishing touch.’
Aanvankelijk laat Drost zijn portieverpakkingen maken in een Italiaanse fabriek. Als de aantallen steeds groter worden, wil hij minder afhankelijk worden en meer grip krijgen op het productieproces. Inmiddels heeft het bedrijf een eigen fabriek in Nederland en is het joint ventures aangegaan met fabrieken in Duitsland en Canada. Dit jaar rollen er al 150 miljoen portieverpakkingen van de lopende band.
Een duurzamer model
Plastic portieverpakkingen welteverstaan. En dat zat Drost behoorlijk dwars. ‘Door ons productieproces krijgt de wereld er elk jaar duizenden kilo’s plastic bij en dat staat haaks op wat ik als persoon nastreef.’
Het is een typische uitdaging waar Drost zijn tanden maar wat graag in vastbijt. Hij benadert honderden producenten van over de hele wereld, doet verschillende testen en zoekt naarstig naar een oplossing. Dat heeft geleid tot de introductie van twee nieuwe verpakkingen: een kleine eetbare variant van zeewier en eentje van cellulose, bedoeld voor de porties tot 100 milliliter.
Het ontwikkelingstraject is net afgerond. En met Albert Heijn en HelloFresh heeft Drost twee launching customers die willen meedoen. ‘De carbon footprint van deze nieuwe verpakkingen is extreem laag. Het product is weliswaar iets duurder, maar dan heb je het over centen. Daarvoor kun je dan wel claimen plasticvrij te zijn.’
Van vloeibaar goud naar eetbare portieverpakkingen in tien jaar tijd. Daar hoort ook een nieuwe merknaam bij: WoW by Liquido D’oro. ‘Een collega zei een paar jaar geleden al tegen me dat we een heel ander bedrijf zouden worden. Ze heeft volkomen gelijk gekregen.’
