Met Liquido d’Oro kreeg oud-25 onder de 25’er Ridder Drost (31) het vorig jaar voor elkaar dat nota bene een Italiaans bedrijf (Polenghi) enkele tonnen investeerde in een Nederlands olijfoliemerk. Het gaf de ondernemer, die het merk in 2009 op amper 19-jarige leeftijd begon, de ruimte om nieuwe dingen te doen.
Hij besloot zich met een nieuw bedrijf, Olivery, te storten op een nieuw product. Het werd een slimme fles die een melding geeft wanneer je olijfolie op is, waarna je via een app nieuwe olie kunt bestellen. Die arriveert vervolgens in een 9,95 euro kostende navulzak. De fles zelf kost 49,95 euro.
Vandaag lanceert Drost met zijn nieuwe startup een Kickstarter-campagne. Daarmee moeten de eerste duizend flessen worden voorbesteld, als financiering voor de fabricage van de eerste 1000 chips. Crowdfunders krijgen hun Olivery-fles – als alles volgens plan verloopt – in maart volgend jaar geleverd.
“Ik liep al ruim twee jaar rond met dit idee”, vertelt Drost. “Het oorspronkelijke idee was dat ik het heel zonde vind dat je een fles olijfolie elke keer weggooit. Zeker het speciale, zwarte glas dat wij produceren. Terwijl olijfolie niet bederft, dat kun je prima bijvullen.”
Omdat flessen terugsturen praktisch niet haalbaar is, besloot Drost een navulverpakking te maken die door de brievenbus past. “Toen ik in mijn vrije tijd ben gaan pielen, ontdekte al snel dat je door het zwarte glas lastig kunt zien wanneer de fles leeg is.”
Chip
Tijdens een verblijf in de VS stuitte Drost op een waterfles met een chip, die de gebruiker via een app laat weten hoeveel water hij drinkt. “Dat was voor mij zogezegd het eureka-moment. Ik dacht, wacht even, als het kan met water, kan het ook met olie. Dat is een kwestie van de chip anders programmeren.”
Drost nam de Amerikaanse waterfles mee naar Nederland, en liet die onderzoeken door een techneut om erachter te komen hoe de chip werkte. Zoals Drost al vermoedde bleek te gaan om een systeem dat met een zogeheten weegcel het gewicht van de inhoud van de fles kan meten.
Vervolgens was de uitdaging om de een versie te creëren die geschikt was voor olijfolie. Drost: “We liepen onder andere aan tegen het feit dat een glazen fles zwaarder is, waardoor je anders moet wegen.”
Dat deze techniek wordt toegepast in een consumentenproduct is volgens Drost nieuw. “We hebben een chipmaker gevonden die deze techniek van weegsensoren industrieel gebruikt, bijvoorbeeld om te zien of een dakgoot verstopt zit, of bij McDonald’s om te zien hoe groot aardappelen zijn. Zij maken de printplaat met alle componenten. De assemblage gaan we in huis doen. De onderkant van de fles met daarin de chip wordt met schroefdraad bevestigd. Dat moet vanwege voedselveiligheid ook los van de inhoud. Er zit een knoopcel in die ongeveer een jaar meegaat. Die kun je zelf vervangen.”
De slimme fles bevat naast een led-lichtstrip een bluetooth-chip die in contact staat met je telefoon. Als de fles voor 80 procent leeg is, springt de led-verlichting op rood en stuurt de chip een melding naar je telefoon (via app of een e-mail) met de vraag of je nieuwe olie wilt bestellen.
Drost koos bewust niet voor een abonnementsmodel à la HelloFresh, legt hij uit. “Uit testgroepen bleek dat ons type klant lastig in een hokje te plaatsen is. Ze gaan uit eten, op vakantie of laten eten bezorgen. Dan heb je geen standaard abonnementsmodel minder handig. Dan krijg je bijvoorbeeld een navulling terwijl je die niet nodig hebt. Ik heb bijvoorbeeld zelf een koffie-abonnement, en ik merk dat het toch irritant is als je die vergeet te pauzeren. Dan kun je zeggen, laat het aan de mensen zelf over, maar het is toch iets dat je vergeet.”
PostNL
Nadat Drost de chips had ontwikkeld, was het tijd voor de ontwikkeling van de (bioplastic) navulzak. Binnen korte tijd hing PostNL aan de lijn. “Die man zei, je bent niet goed bij je hoofd. Wat gebeurt er als zo’n zak tijdens het vervoer scheurt?’ Toen dacht ik, dit is einde oefening. Maar ik vroeg, ‘mag het niet, of kán het niet?’. Toen hij zei dat niemand het tot nu toe had gedaan, dacht ik ‘interessant, hoe kan ik zorgen dat het wel kan?’”
Na wat rondbellen kreeg Drost PostNL zover om bij hem langs te komen. Het postbedrijf bleek toch wel oren te hebben naar Drost nieuwe concept. en zag het als een kans om postbezorgers ook fast moving consumer goods te laten versturen.
Olivery kon prompt partner worden van PostNL, waardoor Drost zijn navulzak uitgebreid kon testen met een lading van 8 kilo papier erbovenop bijvoorbeeld. Ook moest er een persoon op kunnen staan, zonder dat de zak scheurde. “Daar kwamen we – na een paar aanpassingen – glansrijk doorheen.”
Nog een voordeel van de samenwerking met PostNL: Drost kreeg inzage in een handige landelijke database, waarmee hij beter kon bepalen hoeveel mensen voor zijn product in aanmerking komen. “Bewijs dat het werkt, en dan helpen we jullie bij de verdere uitrol” was de belofte die Drost van het Haagse concern kreeg. “Het kwartje is een paar keer goed gevallen”, blikt hij terug op de aanloop naar de lancering van vandaag.
Glas
De glazen fles wordt geproduceerd door een Zwitsers bedrijf (Miron). Die ingenieurs ontdekten dat fruit en groente oxideren onder de invloed van zuurstof en licht, maar dat niet alle stralen uit het kleurenspectrum hetzelfde werken. Zo bleken violette en infrarode stralen een uitzondering te zijn en het het verouderingsproces juist te vertragen. De door Miron ontwikkelde fles zou de olie zes maanden goed moeten kunnen houden.
De Olivery-olie is gemaakt van koudgeperste olijven de Zuid-Italiaanse regio Puglia. “We kopen de olijfolie zelfstandig in, maar maken wel gebruik van contacten van Liquido d’Oro.”
Qua verkoopkanalen houdt Drost de opties voorlopig open, als concentreert hij zich in eerste instantie op ‘online’. “Ik kreeg deze week ook al een bericht van Picnic, die willen met ons praten. Dat zou een goede partij zijn om ook een stap naar retail te maken. Daarnaast is Marqt een goede klant van Liquido d’Oro, die vinden Olivery ook interessant.”
Investeerders
Drost, die de hele aanloop van zijn nieuwe startup zelf financierde, sprak ook met een aantal investeerders, maar koos uiteindelijk toch voor crowdfunding. “Er was meer dan voldoende interesse. Maar omdat het een onbewezen business model is willen zij in aanvang een veel te groot deel van de taart, voor te weinig geld. Dat is zonde, want je kunt je aandelen maar een keer verkopen. De eerste ronde is altijd de duurste ronde.”
“Als we met Kickstarter de eerste stap kunnen zetten, en laten zien dat het business model werkt, dan heb je naar investeerders een veel sterkere positie. Want uiteindelijk zullen we wel met investeerders moeten praten om dit product vol gas uit te kunnen rollen.”
Lees ook: Hoe Ridder Drost na een pitch bij Joop Braakhekke doorbrak met zijn Italiaanse olijfolie
