Franceso Cirillo was een beetje een luie sociologiestudent. Of liever, hij liet zich graag afleiden op momenten dat hij eigenlijk aan de bak moest. Zo ook eind jaren tachtig toen hij hard moest blokken voor een tentamen. Gefrustreerd over zijn eigen uitstelgedrag pakte hij een kookwekker, zette die op 25 minuten en dwong zichzelf om 25 minuten achtereen geconcentreerd te werken.
En gek genoeg lukt het Cirollo ineens wel. Na een korte pauze zette hij de wekker nog een keer, en nog een keer. De pomodoro-methode, genoemd naar de kookwekker in de vorm van een tomaat die Cirillo gebruikte, was geboren. In loop der jaren breidde Cirillo de methode uit. Hij experimenteerde en ontdekte dat hij na vier pomodoro’s, tijdspannes van 25 minuten dus, het best een langere pauze kon houden. Ook ontwikkelde hij een systeem om de dag te plannen rond de pomodoro’s.
De methode van Cirillo die hij bedacht in de jaren tachtig werkte zo goed, dat hij er zijn geld mee ging verdienen als consultant. Eerst in Italië, en later ook daarbuiten, kreeg je steeds meer mensen die met behulp van een kookwekker hun eigen uitstelgedrag te lijf gingen.
Waarom werkt de pomodorotechniek
Iedereen die last heeft van uitstelgedrag zoals de schrijver van dit stuk, moet de methode van Cirillo maar een keer proberen. Het is op het eerste gezicht een redelijk infantiele manier om jezelf aan het werk te zetten, maar het lukt vaak wel. Het idee is dat als je na een tijdje de pomodorotechniek in de vingers hebt, je een veel beter besef van tijd krijgt.
In plaats van iets wat steeds sneller voorbijgaat in de tijd dat de deadline nadert, krijg je het gevoel dat je grip krijgt op de tijd. Dat komt omdat je elke dag inschat hoeveel pomodoro’s je nodig hebt voor een taak. En naarmate je inschattingen beter worden, weet je veel preciezer hoeveel pomodoro’s je maximaal aankan, en dus ook hoeveel werk je op een dag kunt verstouwen.
Belang van pauzes
Daarnaast helpt de methode je om voldoende pauzes te nemen. Niets is zo funest voor je productiviteit als aan een stuk doorbuffelen. Ook belangrijk is dat Cirillo je helpt om te gaan met verstoringen. Stel: je bent net lekker bezig met een ‘pomodoro’ en een collega komt aan je bureau staan met een vraag. Je kunt die collega helpen, maar pomodoro’s zijn ondeelbaar. Dus als je ingaat op de vraag, dan vervalt de pomodoro waar je mee bezig bent. Beter is het je collega te wijzen op de kookwekker en hem of haar aan te geven wanneer hij terug mag komen. Don’t mess with my pomodoro.
Cirillo raadt je aan om verstoringen die je opzij kunt leggen – ik bel je terug, kom later op de dag langs, maar ook ‘even extra sokken bestellen op internet’ – te bundelen in pomodoro’s die je later op de dag inplant.
Pomodoro’s voor teams
Cirillo heeft als consultant zijn methode ook getest en aangepast voor het werken in teams. Hoewel het misschien kan werken, is het soms wel een beetje omslachtig. Zo’n kantoor met overal aflopende kookwekkers lijkt de rust in de kantoortuin niet te bevorderen. Bovendien werken steeds meer teams in de gehele wereld met de Scrum-methode van Jeff Sutherland die zich zeker voor teamwerk wel bewezen heeft.
Maar dat neemt niet weg dat iedereen ook zijn eigen to-do-lijstje heeft en dat Cirillo’s methode daarvoor uitstekend lijkt te te werken. Dus op naar de winkel om een kookwekker te kopen. Volgens Cirillo hoeft het geen tomaat te zijn.
De pomodorotechniek, Franceso Cirillo, Maven Publishing
