Als kind wil Joy radioamateur worden. Maar zijn ouders keuren het plan af, ze maken zich grote zorgen over zijn anti-sociale trekken. Op de middelbare school excelleert Joy in wiskunde en op zijn zestiende studeert hij af. Hij haalt zijn bachelor elektrotechniek aan de Universiteit van Michigan, waar hij werkt aan één van de eerste supercomputers. Hij sluit zijn studieloopbaan af met een masterdiploma elektrotechniek en computerwetenschap aan Berkeley, de Universiteit van California.
Machtige machines
Joy is mede-oprichter van Sun MicroSystems, tot op de dag van vandaag één van de grootste computerbedrijven ter wereld en inmiddels onderdeel van Oracle. Vanaf de start in 1982 is Joy de voorman van de wetenschappelijke en technische afdeling van de onderneming. In 2000 verwerft hij faam met zijn Wired-essay ‘Why the future doesn’t need us’. In het essay uit hij zijn grote zorgen over technologische ontwikkelingen als robotisering, machine learning en artificial intelligence. Machines zouden volgens Joy zich zover kunnen ontwikkelen dat ze de macht overnemen en de mensheid buitenspel kunnen zetten.
Groene koers
In 2003 verlaat Joy Sun MicroSystems, hij heeft dan geen specifieke toekomstplannen. Uiteindelijk wordt Joy partner bij durfkapitaalverstrekker Kleiner, Perkins Caufield en Byers. Onder zijn hoede gaat het bedrijf meer investeren in duurzame technologieën.
Die ‘groene koers’ zet hij voort. Met het bedrijf Ionic Materials, waar Joy directielid en investeerder is, heeft hij nu een duurzame vaststofaccu ontwikkeld. In tegenstelling tot lithiumaccu’s, kan deze niet ontploffen. De batterij zou oplaadbaar en op grote schaal te produceren zijn. Daarnaast is er geen kobalt nodig, waardoor de productie niet afhangt van omstreden mijnen in Afrika.
Daarmee is hij een geduchte concurrent voor Musk. Al hoeft de Tesla-topman voorlopig nog niet te vrezen voor de batterij van Joy. Het duurt volgens Ionic Materials nog minstens vijf jaar voordat de batterij op grote schaal geproduceerd kan worden.
