Ouderen hebben een slechte prijskwaliteitverhouding. Demotie is de logische oplossing.
Werknemers verliezen ergens in de jaren na hun 50ste aanzienlijk aan productiviteit. Bovendien verdienen ze maximaal aan het eind van hun werkzame leven. Vanuit het werkgeverperspectief heeft een 50-plusser een beroerde prijskwaliteitverhouding. Die split tussen dalende opbrengsten en oplopende kosten bestond al langer, maar wordt met het verhogen van de AOW-leeftijd alleen maar groter en pijnlijker. Dat ouderen nauwelijks aan het werk komen vindt daar zijn oorzaak.
Leeftijdsdiscriminatie
In plaats van de conclusie te trekken dat ouderen die aan de kant staan te duur zijn in relatie tot wat ze bieden, putten we ons uit in moreel correct gemekker. Ouderen aan de kant zijn een schande! Zo ga je niet met mensen om, tenslotte. En dat na jaren trouwe dienst! Dat elementen als kwaliteit, drive, potentie en vaardigheden normaal hun rol spelen bij het beoordelen van een sollicitant vergeten we voor het gemak. Liever noemen we het leeftijdsdiscriminatie. Seniore talenten en kwaliteiten worden gewoon niet herkend en zeker niet erkend. Dat is onterecht en oneerlijk, vinden vooral speciaal ingestelde task forces en denktanks die grotendeels gevuld worden met ouderen die nog verrassend productief zijn en heel goed zijn in het produceren van rapporten waar eigenlijk niemand op zit te wachten.
Slachtofferschap
Ouderen worden onderschat is de teneur. Het zal ongetwijfeld óók waar zijn. Maar wat mij verbaast en stoort is de onnavolgbare manier waarop en de energie waarmee uitgerangeerde senioren het slachtofferschap claimen. In plaats van de energie te richten op hoe wel aan het werk te komen, richten ze hun inspanningen op het afdwingen van regelingen die hun inkomensval verzachten. Voor hen moet er een extra overgangsregeling komen. Omdat het voor alles vooral oneerlijk is dat zij geen baan kunnen vinden.
Kosten en baten
Maar dat is te simpel. Te lang aan de zijlijn zonder dat er tekenen zijn van serieuze interesse betekent dat iedereen van een afstand ziet dat de kosten en baten niet in balans zijn. Het aanbod dat je doet op de markt is niet goed genoeg. Anderen zijn beter en/of goedkoper. Bieden meer waar voor hun geld. Dan zijn er twee mogelijkheden: zorg dat je opbrengst hoger wordt, of verlaag je prijs. Of allebei.
Onzichtbare pijn
Ouderen met een foute prijs/kwaliteitverhouding die pijnlijk en verloren aan de zijlijn staan, zijn slechts één kant van de munt. De onzichtbare pijn zit bij al die ouderen die alleen nog hun baan hebben omdat ze te duur zijn om ontslagen te worden. Zij hebben een baan omdat ze een baan hebben. Zij zitten daar niet meer op hun plaats, renderen slecht, en zijn vaak ongewild een belasting voor de organisatie waar ze werken. Ik kan me niet voorstellen dat ze gelukkig zijn in die situatie.
Demotie
Demotie, het is vloeken in de kerk van de arbeidsverhoudingen. Maar demotie is ook de manier om mensen op een beter passende plek in het arbeidsproces te krijgen. Het kan pijnlijk zijn, een mindere functie met minder aanzien en minder salaris. Maar het lijkt mij te prefereren boven een volstrekt onbarmhartig ontslag en een uitzichtloze periode aan de zijlijn.
Derivaten
Senioren van vandaag die vooral heel hard roepen om respect: ze doen me denken aan de econometristen die de derivaten ontwikkelden voor de Amerikaanse hypotheekmarkt. Zij hielden met alles rekening, behalve met de mogelijkheid dat huizen ook minder waard konden worden.
Meer columns van Arjan Zweers:
