Een op handen zijnde reorganisatie heeft een grote impact op het hele bedrijf. Podiumauteur Michiel Maassen vertelt uit de praktijk hoe hij de angst en het geroezemoes in de gangen heeft getemperd.
"Sir, I'm helping to put a man on the moon", antwoordde een schoonmaker op het terrein van NASA toen de Amerikaanse president hem vroeg wat hij daar deed. Geweldig vind ik dat. Het herinnerde me meteen aan de onkruid wiedende tuinman die ik ooit ontmoette en die ik complimenteerde met zijn noeste arbeid. Hij antwoordde: "Een mooi front, mijnheer, is het eerste dat helpt bij het binnenhalen van nieuwe klanten."
Waarom deze uitspraken van ogenschijnlijk minder belangrijke werknemers? Omdat ze voor mij symbool staan voor de diepste betekenis van werk hebben. En als eenvoudige lieden als de bovengenoemden het al zo prachtig weten te verwoorden, wat betekent werken dan wel niet voor ons, de zogenaamd hogergeplaatsten? En hoe passen we onze motivatie toe in een tijd waarin het woord crisis vaker valt dan wat ook?
Onrust bij reorganisatie
Geen enkele organisatie kan bogen op een constante groeilijn. Het is altijd weer een op- en neergaande beweging. Maar soms zijn de dalen diep en ontstaan er problemen. Net zoals nu. Crisis heet dat. En juist dan gebeuren ook altijd extra vervelende zaken als het verlies van belangrijke klanten aan een concurrent. Zoals een werkgever die vertelde dat het vertrek van een aantal vaste klanten onherroepelijk gevolgen zou hebben voor werknemers die gekoppeld waren aan de activiteiten voor deze klanten.
Gevolg: grote onrust en onzekerheid. Mijn team moest in die sfeer een reorganisatie doorvoeren en tegelijk de rust bewaren en voor zover mogelijk duidelijkheid verschaffen over vervolgstappen. Dat bleek niet eenvoudig, want de argwaan was groot en op de werkvloer circuleerden al snel namenlijstjes. We hoorden van werknemers die aan het solliciteren waren, anderen gingen – wellicht nog onbedoeld – minder werken. Kantoortijden werden stipt opgevolgd en meerwerk werd nauwelijks gedaan. Het was koud en stil geworden om ons heen.
Bedrijf als straatband zien
We namen toen het goede besluit om te beginnen met alle kantoordeuren wagenwijd open te zetten zodat iedereen goed kon zien wie er was en wie bij wie zat en wat we zaten te doen. Vervolgens spraken we af om ons bedrijf niet meer te beschouwen als een groot orkest onder leiding van één dirigent, maar het als een straatbandje te zien, waarin elke muzikant flexibel en creatief mocht soleren rond de gekozen melodie. Het enige wat wij zouden doen was aftellen. Klein werd het nieuwe groot. Op die manier konden we ineens alles tegen het licht houden, besparingsplannen maken, de salesforce op scherp zetten en creatieve ideeën verzamelen, alles om maar nieuwe swing aan het ondernemen te geven.
Het werkte. Want succesjes kwamen en het vertrouwen in wat we aan het doen waren keerde terug. Mensen genoten van de vrijheid en de mogelijkheden die geboden werden. Initiatieven werden alom gesteund en ingezet waar mogelijk. Verantwoordelijkheid werd gevraagd én gegeven. En desgevraagd wist na een poosje menig medewerker op te lepelen wat hij zelf van zijn inbreng vond voor het bereiken van wat gewenst werd: nieuwe groei, met nieuwe klanten, beter geformeerde teams om de werkzaamheden te doen, ook met nieuwe functionarissen die een fris elan en nieuwe impulsen gingen geven aan afdelingen. Met andere woorden: lucht en ruimte.
De vele kleine signalen hebben geleid tot een complete wederopstanding waar ik nog steeds met veel trots op terugkijk. Niet voor mezelf, maar vooral voor al die medewerkers die diep in zichzelf gegraven hebben om te ontdekken wat de echte waarde van hun werken daar was
Eerdere bijdragen:
-
Het is hard werken om te krijgen wat je wilt
- Een bovenmenselijke prestatie is niets om trots op te zijn
- Hoe eerlijk werken uw werknemers?
Over de auteur:
Dit artikel is geschreven door Podiumauteur Michiel Maassen, HR-directeur bij Norbert Dentressangle
