Zo normaal het in de VS is om honderden of zelfs duizenden kilometers verderop te gaan wonen voor een baan, zo hopeloos mislukken de inspanningen van de Europese Unie om werknemers te bewegen te verhuizen naar een andere lidstaat om op die manier de krapte op de arbeidsmarkt aan te pakken.
Dit blijkt uit het rapport ‘Managing Mobility Matters 2006’ van PriceWaterhouseCoopers. Meer grensoverschrijdende mobiliteit zou echter een enorme impuls zijn voor de Europese concurrentiekracht.
Het vergroten van de mobiliteit van goed opgeleid personeel was een van de kerndoelstellingen van de Lissabon Strategie om van Europa in 2010 de meest dynamische en sterke economische eenheid ter wereld te maken. Hoewel werkgevers hun personeelstekort waarschijnlijk perfect op kunnen lossen met personeel uit andere EU-landen, blijft de emigratiebereidheid van hoog opgeleide Europeanen, met uitzondering van Scandinaviërs, Ieren en Britten ‘teleurstellend laag’.
Obstakels
Slechts een derde van de 445 ondervraagde werkgevers uit veertien landen ontvangt sollicitaties van managers en specialisten uit een ander EU-land. Een van de grootste obstakels is de taal, gevolgd door verschillen in belastingstelsels, ziektekostenvoorzieningen en secundaire arbeidsvoorwaarden, het ontbreken van Europese arbeidswetgeving en het niet erkennen van diverse diploma’s en kwalificaties in een ander land dan dat van herkomst.
Moeizaam
Praktische zaken blijken overigens bijna net zo ontmoedigend voor vele professionals, aldus het rapport. Denk aan carrièremogelijkheden voor de partner, de beschikbaarheid van huizen en scholen en de afstand tot familie en vrienden. Bovendien is er een groot gebrek aan positieve berichtgeving over en bekendheid met werken in het buitenland waardoor het nog meer lijkt alsof werken in een ander land een extreem moeizaam proces is.
(ManagersOnline)
