Dick werd er ziek van dat hij al vanaf zijn achtste hoorde dat hij zijn vader moest opvolgen, dus heeft hij dat zelf opengelaten: “tot ik gezondheidsproblemen kreeg op mijn 51-ste”. Marlies, toen 21, en haar zus Marijke, nu parttimer in het bedrijf, wilden een paar weken bedenktijd. Marlies: “We vroegen ons af: Gaan we door als familie of gaan we cashen?”. Ze besloten door te willen met als drijfveer dat vaders vak vrijheid betekende en mogelijkheden gaf. “En nog iets veel leukers,” vult vader aan: “Je macht en invloed worden steeds groter. Je slingert van het ene voorzitterschap naar het ander”.
Zondagmiddag
Maar eerst startte Marlies in 1994 als productmanager export en begon twee jaar voor de formele overdracht achter de schermen de aansturing te doen. Nadat Marlies aantrad, verschoof Dick langzaamaan achter de schermen. Aanvankelijk overlegden ze een uur per week. Nu zit Dick in de raad van commissarissen, die eens per kwartaal vergadert en is er even vaak familieoverleg, vat Marlies samen: “En ik ga nog wel eens bij pa langs op zondagmiddag om een paar dingen door te nemen”. Dick zit nu wekelijks op maandag ‘van half twaalf tot half twee’ op kantoor, voor overleg met een aantal medewerkers. Verder reizen ze allebei graag en vroeg Marlies of Dick meeging naar een nieuwe klant in Indonesië. “Heb ik toegevoegde waarde,” vroeg hij?. “Jazeker,” wist Marlies, “in het buitenland waarderen ze de éminence grise, de oude baas, meer dan hier. Daar vervult pa een belangrijke rol”.
Delegeren?
Ondanks deze betrokkenheid kan vader het bedrijf goed loslaten, zegt dochter: “Als ik een idee opper, zegt hij niet wat hij ervan vindt, maar alleen: Doen!” Soms hoort Marlies achteraf dat ze een plan heeft uitgevoerd, dat Dick niks vond of in zijn laatste jaren voor zich uit schoof voor zijn opvolger. Marlies vindt het soms best moeilijk om met familie te werken: “Je loopt op eieren om de relatie goed te houden”. Maar dat lukt wonderwel, ondanks de verschillen in managementstijl tussen de derde en vierde en generatie. Dick vindt zijn dochter directer: “Jij grijpt eerder in. Ik delegeerde meer. Dat komt door mijn aangeboren luiheid. Daarom had ik geen fulltime assistent nodig, zoals jij. Ik had alles al gedelegeerd”. Marlies is nog terughoudend met delegeren: “Ik heb een heel nieuw team, waarvan ik de zwaktes nog moet leren kennen. Ik zit er wat meer op”. Net als haar vader heeft ze sterk de neiging haar eigen plan te trekken: “Dat past hier perfect, maar niet in een ander bedrijf. Dat merkte ik bij DSM ook. We zijn zeer betrokken, houden niet van bazen”. Het valt Dick op dat Marlies de dingen direct benoemt, waar hij zelf altijd ‘een jargon koos om niet te beschadigen’: “Zelfs in zelfs in de CAO-onderhandelingen zeiden ze: daar kun je niet kwaad op worden”. Het lijkt op pappen en nathouden, steekt Dick de hand in eigen boezem. “Daar heb ik een hekel aan,” zegt Marlies. Wat ze wel van pa heeft geleerd is onder meer om nog eens een nachtje over een moeilijke beslissing te slapen: “Om primaire reacties te voorkomen. Verder heb ik geleerd om op mezelf te vertrouwen, me niet teveel te laten beïnvloeden door de omgeving, een goed team te bouwen, op de centjes te letten en om in processen te denken in plaats van in problemen en oplossingen. En om mijn mannetje te staan in een mannenwereld,” concludeert de enige vrouwelijke verffabrikant van Nederland.
Van Wijhe verf
sinds 1916 Verfproductie en -verkoop
werknemers 250
Omzet 2006: € 12 miljoen
www.vanwijheverf.com
