Na een carrière als ober bij een Van der Valk-restaurant bedacht Luken 22 jaar geleden de Hotelbon en startte drie jaar later op Texel zijn eigen hotel, die de naam kreeg van zijn hond: Fletcher. Die keten is inmiddels uitgegroeid tot 73 vestigingen en een omzet van 125 miljoen euro.
Zes jaar geleden nam Luken al wat meer afstand van de dagelijkse reilen en zeilen bij het bedrijf en benoemde Rob Hermans tot ceo. Dat was nodig om het hotel, met destijds 40 vestigingen verder te laten opschalen en professionaliseren. “Dan moet er niet een verstokte directeur rondlopen die de rest voor de voeten loopt”, zei hij destijds. Ceo Hermans en financieel topman Edwin van Heteren nemen het bedrijf nu voor een onbekend bedrag over, samen met NIBC Bank en de Luxemburgse hotelinvesteerder Xead Group.
Stenen omdraaien
Dat verkoopproces werd zo’n anderhalf jaar geleden in in gang gezet, zegt Luken tegen Sprout. In die periode werd het bedrijf ‘verkoopbaar gemaakt’, zoals hij het noemt. “Elke steen is omgedraaid. Dat het management het zou kopen had ik niet kunnen voorspelen, maar het is een weloverwogen beslissing geweest.” Hij noemt dat laatste de kroon op zijn werk. 
Maar het voelt wel wat onwerkelijk om ineens niet meer te hoeven ondernemen, zegt hij. “Omdat je alleen maar hebt staan hollen, je bent alleen maar naar voren aan het kijken. Nu staat het stil, en dan kijk je naar achterom. Dan denk je, het staat er toch maar wel allemaal.”
Ondernemen inspireert en prikkelt hem, maar het kan geen doel op zich zijn, bezweert Luken. “Ik wil ook andere dingen doen dan alleen hotels kopen en bouwen. Ik wil niet straks 75 zijn en alleen 100 hotels hebben gebouwd.”
Leeftijd
Wanneer zijn bedrijf precies klaar was voor de overname, hing van veel factoren af. “Wanneer ben je eraan toe? Is de zaak er klaar voor? Kun je ‘m veilig overdragen? Ik zei altijd: trouw niet voor je 50ste, en bouw je bedrijf uit tot je 50ste.”
Qua leeftijd – Luken is nu 50 – komt de deal in ieder geval op een goed moment. “Dat is een mooie leeftijd en je kunt nog een hele andere draai aan je leven geven. Daar heb je op je 65ste wellicht niet zoveel zin meer in.”
Luken ging direct na de Mavo aan het werk en leerde het ondernemen in de praktijk, “je moet toch alles zelf leren”, zegt hij nuchter. Terugkijkend leerde hij naar eigen zeggen vooral te vertrouwen op zijn Intuïtie.
Goeroes
Hij denkt terug aan die tijd dat het bijna fout ging omdat hij te veel aannam van “zelfbenoemde goeroes”. “Dat was goed bedoeld, maar ze gaven toch de verkeerde adviezen. Het waren reclameadviseurs die vertelden dat wat ik aan het doen was, het uithollen van het merk was. Omdat ik puur op aanbieding werkte, met ‘platte’ communicatie. Toen moest er ineens een slogan komen om het merk ‘lading’ te geven, om emotie te brengen. Dat was totaal verkeerd. De omzet donderde naar beneden en de kosten rezen de pan uit.”
Zijn devies: neem beslissingen vanuit je onderduikgevoel. “Dan kun je jezelf tenminste in de spiegel kijken.” Met weer een staaltje laconieke nuchterheid: “Maar als ik die fout niet had gemaakt dan hadden we dit gesprek nu niet gehad.” Hij vergelijkt ondernemen met het besturen van een vliegtuig over een lange afstand: je wijk je maar een klein beetje af, maar je komt toch heel ergens anders uit.
The Secret
Hij noemt het uitgangspunt van de film The Secret als een van zijn belangrijkste ingrediënten voor zijn succes: als je ergens voor wil gaan, moet je erin geloven, is de les die hij uit die film trok. “Ik had altijd wel voor ogen dat ik een groot bedrijf wilde opbouwen. Maar tussen willen en ook doen zit een verschil.”
Ondernemen noemt Luken het mooiste dat er is. “Ik ben met 200 gulden begonnen. Zonder internet en mobiele telefoons, maar het was een startup. En dat betekent: geloven in jezelf en voor je pad gaan. Dan is de weg naar boven hartstikke leuk.”
Ondernemen brengt ook tranen en ellende, maar per saldo word je een rijker mens
“Ondernemen brengt ook tranen en ellende, maar per saldo word je een rijker mens. Als je kijkt naar wat een kind op het strand doet: zandkastelen bouwen. Het bouwen van iets, of het nu een app is of een grote onderneming, dat geeft voldoening.”
Parasols
Luken trekt er nu op uit, en reist de komende paar maanden met zijn vriend per auto door Europa. Maar na die reis lijkt het niet waarschijnlijk dat Luken het ondernemen laat voor wat het is. (“Investeren geloof ik niet zo in, daarvoor sta ik te graag zelf aan het roer.”) “Maar dan wel op een kleinere schaal. Ik zou best ergens in de zon een hotel willen hebben.”
Zodat hij blijft ondernemen, en zich ergens druk over kan blijven maken. “Anders word je een vervelende vent thuis.” Dat kunnen ook ‘pietluttige dingen’ zijn, zoals de parasols rechtzetten. “Dat kan ook veel voldoening geven. Dan kijk ik en denk: het staat er weer netjes bij.”
