Als je goed bent gaat het er niet om wat je kunt, maar om wie je bent.
Dus is het raar dat we in het bedrijfsleven de neiging hebben om persoonlijke ontwikkeling te zoeken in kennisdingetjes. We bouwen indrukwekkende opleidingsschema's en vinken nauwkeurig af in de pop- (persoonlijk ontwikkel plan) of pep- (persoonlijk employability plan) gesprekken af wat we ‘gedaan' hebben. Bizar, want van een doorsnee bachelor of master mag je verwachten dat het kennisstuk het fundament is voor ontwikkeling. Door te werken wordt kennis kunde en gaat het om wat je doet met verworven inzichten.
Een enge, maar noodzakelijke stap verder gaan we als we ons interesseren in de mensen zelf. Dan hebben we het pas over ontwikkelen. De kennislagen nemen we voor lief en in een pop of een pep vragen we naar wat mensen nodig hebben om te worden wie ze (kunnen) zijn. Dat is doodeng. Het bedrijfsleven is toch zeker geen sociale werkplaats? Er moet wel gewerkt worden en we houden van duidelijk. Competenties en kwaliteiten zijn lekker meetbaar. En nou ja, vooruit dan: soms benoemen we dat iemand talent heeft.
Wat jammer nou. Want als mensen zichzelf mogen zijn, dan pas excelleren ze. Dan gaat het in de pop over dienstbaarheid. Hoe kan ik als talentmanager jouw ontwikkeling faciliteren? Dat is pas een oppepper. En, niet onbelangrijk in onze overspannen arbeidsmarkt, een werkelijk onderscheidend onderdeel van de winnende propositie.
Lilian Bakker werkt al twintig jaar in de wondere wereld van HR. Ze is werkzaam voor YER, Young Executive Recruitment
