Ooit geweten dat Headhunters wel eens door opdrachtgevers gevraagd worden om hun eigen personeel weg te hunten? Ja, denk maar eens goed na over die keren dat de telefoon ging en een meelevende stem vraagt of het even schikt.
Je geeft aan dat je op je werk liever niet gebeld wilt worden omdat je niet vrijuit kan praten dus schuift het gesprek door naar de avond. Dan blijkt dat de propositie op het eerste gezicht best aardig, maar na wat doorvragen verdacht veel op een horizontale verschuiving uitkomt. De gewenste volgende stap zit er niet in. Of je gewoon meer van hetzelfde wilt doen, maar dan bij een andere werkgever, is de vraag. Want anonieme bronnen geven aan dat jij toch wel de vrouw of de man bent die bewezen kwaliteit en attitude meebrengt die onmisbaar zijn voor het welslagen van deze grensverleggende transfer.
Ik zie het voor me, een werkgever wil eigenlijk wel van een manager af, ziet na jaren trouwe dienst de kantonrechterrekening opdoemen en denkt kan het nou niet wat goedkoper? Outplacement is ook al zo wat, wie ben ik, wat wil ik en wat kan ik in een afsluitende elevatorpitch oefening is eigenlijk heel naar als je al jaren P&L verantwoordelijk bent en grote bonussen opstrijkt. De beste optie is toch de Headhunter die niet gehinderd door enig bezwaar de geheime operatie uitvoert.
En waarom ook niet, geen gezichtsverlies voor de kandidaat, de klant geholpen. De enige vraag die overblijft is of er nu twee keer een bonnetje uit gaat. Een bonnetje voor verleende diensten in een persoonlijk afscheid plan (pap) en een bonnetje voor het bemiddelen van een toptalent. In een krimpmarkt kan alles, toch?
Lilian Bakker werkt al twintig jaar in de wondere wereld van HR. Ze is werkzaam voor YER, Young Executive Recruitment
