‘Een lullig struikeltje’, zo noemt Pieter Jongens het. De ondernemer kan er zich niets van herinneren, maar de bewakingscamera’s op het perron van de Noord-Zuidlijn, op Amsterdam Centraal, missen geen minuut.
Ook niet op 22 mei vorig jaar. De opname wilde hij bewust terugzien, vooral om de puzzel compleet te krijgen. ‘Ik val nooit, was niet dronken en dan ga je toch malen. Ik ben toch niet door iemand geduwd?’
In zwart-wit ziet hij zichzelf op het perron lopen, samen met zijn broer. Ineens, zonder duidelijke aanleiding, struikelt hij, maakt een draai om zichzelf te herpakken, maar valt naar achteren, anderhalve meter naar beneden. Zonder twijfel springt zijn broer ‘m na en sleept Pieter van de rails af voordat er een metro aankomt.
Pieter Jongens: ‘Als in een film’
‘Het leek alsof ik naar een Netflix-film keek, niet naar mezelf.’ Daarom kwamen de beelden ook niet zo hard binnen, vertelt-ie vrij nuchter. ‘Alleen het moment na de klap, ja, dat was heftig om te zien. Ik zag het leven uit mezelf wegvloeien.’
Ter plekke heeft hij twee hersenbloedingen en nog diezelfde dag wordt een deel van zijn rechterschedel verwijderd. Hij raakt in coma, met een half procent kans om daar ‘zonder noemenswaardige schade uit te komen’.
Je moet afscheid nemen van de persoon die je was, zei mijn begeleider tijdens het revalidatietraject
Toch, na tweeënhalve week, gaan zijn ogen open. Praten kan hij nog niet, zijn linkerzijde blijkt volledig verlamd, maar hij ís er weer. Net op tijd trouwens, een krappe week later bevalt zijn vrouw in hetzelfde ziekenhuis van hun tweede kindje.
‘Ik ben in mijn bed naar de bevallingskamer gereden en kon er zo toch helemaal bij zijn. Dat moment motiveerde me om heel, écht heel hard werk te maken van mijn herstel.’
Wat herinner je nog van die eerste dagen?
‘De euforische stemming. Ook gevoed door de uitzinnige blijdschap van alle mensen om me heen, die zich eigenlijk op mijn begrafenis hadden ingesteld. Maar gaandeweg verloor mijn euforie het van het besef dat ik niets meer kon.’
Hoe ging je om het idee dat het misschien niet meer goed met je kwam?
‘Je moet afscheid nemen van de persoon die je was, zei mijn begeleider tijdens het revalidatietraject. Het is een rouwproces. Al die twijfels en emoties kwamen voorbij, en ik ben erdoorheen gegaan. Ook uit ongeduld hoor, afwachten zit niet in mijn aard. Problemen wil ik altijd zo snel mogelijk uit de weg ruimen.’
Hoe uitte dat ongeduld zich?
‘Frustraties. Midden in de nacht op de hometrainer zitten. Nog meer eiwitshakes bestellen om mijn spierkracht terug te krijgen. Iedereen zei: neem nou je tijd. Toch ben ik blij dat ik zo ongeduldig was, want anders had ik hier niet zo gezeten. Ik proef en ruik niets, mijn linkerzijde blijft gevoelloos, maar verder kan ik alles weer.’
Zou je zeggen dat je jezelf gedwongen hebt om het ongeluk snel te verwerken?
‘Ja, ik denk het wel. Ik wilde er voor weer mijn gezin zijn, voor mijn familie en vrienden. Die eerste weken heb ik veel gehuild, aan iedereen mijn excuses aan geboden. Ook al weet ik dat ik er niets aan kon doen, maar het is een onverteerbare gedachte dat mijn dierbaren zo veel verdriet en angst hadden. Om míj. Als ik die eerste periode thuis naar de wc ging, vroeg mijn dochtertje van drie telkens: ‘Papa, ga je nu weer weg?’
Over je andere ‘kind’ gesproken. Hutspot was toen al failliet, maar vorig jaar gingen twee vestigingen door onder Dille & Kamille. Tijdens je herstel sloten ook die laatste winkels. In hoeverre ben je daarbij nog betrokken geweest?
‘Totaal niet, ik was volledig gefocust om mijn leven weer op de rit te krijgen. En ja, ik hoorde wel van mijn twee oud-partners dat het niet zo lekker ging, maar over de sluiting las ik ergens in een bericht. Natuurlijk, heel jammer, ik had het super gevonden als ze waren doorgegaan.’
Conceptstore Hutspot
Het is 2012 als Pieter Jongens Hutspot start, samen met Nick van Aalst en Reinier Bernaert (in 2014 duikt het trio op in de 25 onder de 25). Eerst als pop-upstore aan de Utrechtsestraat in Amsterdam, maar al snel volgt een vestiging aan de Van Woustraat.
Lees ook: Interview Nick van Aalst, Hutspot start door als dochter Dille & Kamille
Het nieuwe concept verbindt kleine design- en modemerken en kunstenaars aan het grote publiek. Het topjaar is 2019. Het aanloopverlies verdubbelt dan wel, maar de omzet gaat nog steeds crescendo en tikt de acht miljoen euro aan.
Acht vestigingen telt de keten dan, terwijl Antwerpen lonkt. De drie nieuwste winkels – Den Bosch, Breda en Amsterdam (Magna Plaza) – financieren de jongens met eigen geld, waardoor ze met ‘een buffer van nul euro de coronacrisis ingaan’.
Overname lonkt voor Pieter Jongens
En inderdaad, door de lockdowns is al snel alle rek uit het bedrijf, maar in de zomer is het drietal gelukkig in contact met een koper. Serieuze gesprekken volgen, inclusief due diligence. In september 2020 moet de deal rond zijn.
Pieter Jongens: ‘Alles lag bij de notaris, het persbericht was af en één dag voor de ondertekening moesten we nog even bij de koper komen. Routine, denk je dan. Maar ze trokken zich terug, totaal onverwacht.’ Hij was er fysiek onwel van, misselijk en leeg, vertelt hij. ‘Nooit wil ik zelf op die manier aan de andere kant van de tafel zitten.’
Door het faillissement zat ik al in een leegte, en daar kwam deze nieuwe leegte bovenop
Na een korte opleving komt in december 2020 de lockdown die het faillissement betekent. ‘Dan moet je je mensen bij elkaar roepen, iedereen die Hutspot keihard door de coronacrisis heen had geloodst. En vertellen: sorry, het is klaar. Dat was pittig, ja.’ Dat Dille & Kamille zich kort daarna meldt om twee vestigingen over te nemen, weet Pieter Jongens dan nog niet.
Kijk je nu, na je ongeluk, anders naar het faillissement?
‘Ik denk het niet. Het enige waar ik echt van baalde is dat ik geen plek had om naartoe terug te keren, om langzaam weer te re-integreren. Geen collega’s. Dat miste ik heel erg. Door het faillissement zat ik al in een leegte, en daar kwam deze nieuwe leegte bovenop.’
Drie forse tegenslagen in één jaar. Veel mensen raken van minder in de put. Nooit blijven hangen in de vraag: waarom ik?
‘Nee, omdat die vraag niet interessant is. En niet te beantwoorden ook. Zonder spiritueel te worden, maar ik geloof niet dat dit soort dingen met een bedoeling gebeurt. Het is gewoon domme pech, een speling van het lot.’
‘Waar ik wel in geloof is dat je er kracht uithaalt en er nieuwe mogelijkheden ontstaan, en dat dit ‘de redenen’ zijn waarom je hierdoorheen moest. En ja, die vraag – welke redenen dan? – heeft me wel beziggehouden.’
Zelfs na zo’n faillissement denk ik niet: oh, ondernemen, dat is eng
En wat kwam er uit die queeste?
‘Ik moest ‘m naast me neerleggen, omdat het te vroeg is voor antwoorden. Ongeduldig hè, ik zei het al. Maar je kunt pas achteraf zeggen waarom bepaalde puzzelstukjes in de opsomming van het leven passen.’
In welk opzicht ben je veranderd?
‘Praktisch gezien moet ik mijn energie goed verdelen, en ik kan niet overal meer zomaar “ja” op zeggen. En, hoe cliché ook, ik leef nu met het extreme besef dat alles in één keer over kan zijn.’
Raakt dat besef ook je ondernemerschap?
‘Zeker. Ik wil directer op mijn doelen afgaan, veel meer nog dan hiervoor. En geen tijd meer verspillen aan randzaken die me irriteren. Ook omdat ik nu van mezelf weet: hoe hard de klap ook is, ik heb genoeg power in me om weer op te veren. Dat geeft vertrouwen in de toekomst.’
Misschien dat je zelfs wel meer risico’s durft te nemen.
‘Nee, dat denk ik niet, omdat ik sowieso niet bang aangelegd ben. Ik ga altijd uit van het minimale bedrag waarvan ik moet rondkomen – desnoods achter de bar of bij de plantsoenendienst – en creëer zo ruimte in mijn hoofd voor risico’s. Zonder blokkades, zonder angsten. Zelfs na zo’n faillissement denk ik niet: oh, ondernemen, dat is eng. Want zelfs een faillissement is echt niet het einde van de wereld, weet ik nu.’
Zelfs een faillissement is echt niet het einde van de wereld, weet ik nu
Stel, je had het ongeluk niet gehad, waar stond je dan nu?
‘Dan was er al een nieuwe onderneming, zeker weten. Er liepen al gesprekken. Voor mijn gevoel is er een hap van tien maanden uit mijn leven genomen, maar ik ben weer helemaal klaar voor een nieuw avontuur.’
Het is een van de redenen waarom hij, een kleine maand geleden, een bericht op LinkedIn deelde. Met naast een update over zijn situatie ook een oproepje: ‘Ik zoek iets waar ik mijn ondernemende kwaliteiten en mijn ervaring met negen jaar Hutspot kan gebruiken.’
‘Ik dacht, ik laat het even aan mijn netwerk weten’, lacht hij, nog steeds overdonderd. Maar op 2,3 miljoen views, bijna zestienduizend likes en ruim achthonderd comments had hij niet gerekend – en dan hebben we het nog niet over de e-mailberichten. ‘Er was niet tegenop te lezen. Telkens als ik drie mails had beantwoord, waren er alweer zestig binnengekomen.’
Je moet eerst je grenzen opzoeken om te ervaren waar ze liggen
En, hoe is de oogst?
‘Ongelooflijk. Sowieso ben ik enorm geraakt door alle lieve berichten, ben zelfs in contact gekomen met lotgenoten. Maar er zitten ook veel kansrijke concepten en ideeën bij. De een wil zijn marketingverhaal aanscherpen, een ander zoekt een partner in de startupfase. Het liefst wil ik zo’n vijf projecten oppakken. Daarvoor maak ik nu een selectie.’
Het klinkt alsof je nog gretiger bent geworden.
‘Klopt, het voelt alsof ik die stilstand wil inhalen. Al moet ik dan wel mijn grenzen bewaken, maar zoals mijn revalidatiebegeleiders zeggen: je moet eerst je grenzen opzoeken om te ervaren waar ze liggen.’
Je vindt dat je stilstond, maar als ondernemer ben je vast nooit gestopt met dromen en kansen zien. Wat is je stip op de horizon?
‘Een tinyhouse park, met de vibe van een creatieve community. Tussen de huisjes een ambachtelijke bakker, een wijngaard, een co-workingspace. Een plek waar het altijd bruist, want in plekken blijf ik geloven. Een stuk grond waar dit op kan, ja, daar houd ik mijn ogen voor open.’
‘Het is al heerlijk dat ik hier überhaupt weer over na kan denken. Ik sta niet meer buitenspel, maar doe weer mee. Zo’n fijn gevoel, echt ongekend.’
