Opladen, uitblazen, opwarmen, afkoelen, afblazen en weer opstarten. Dat zijn de emoties die een mens achter elkaar te verstouwen krijgt als zijn persoonlijke ict-apparatuur het ook maar even laat afweten. Podiumauteur Michiel Maassen vraagt zich af in wat voor tijd we eigenlijk leven.
Ineens vertoonde mijn smartphone met alles d’r op en d’r aan rare kuren. Uitval, zomaar weer opstarten, zwart scherm, helemaal uit, het bleef maar doorgaan. Gelukkig ben ik niet helemaal onthand als de ict z'n eigen gang gaat. Na wat spelen met de toetsjes kreeg ik weer contact en maakte ik in de cloud een back-up van al mijn contactpersonen met hun telefoonnummers, mailadressen en andere documenten die voor mijn bestaan op aarde van groot belang lijken. Het karweitje lukte en met een goed gevoel van eigenwaarde maakte ik een afspraak met ons servicebedrijf om de doorgeslagen telefoon op te halen voor controle en reparatie en om een reservetoestel ter vervanging mee te nemen. Mijn mment om uit te blazen.
Opwarmen en cooling down
Zo geregeld, zo gebeurd. Een jongeman meldde zich om mijn 'defecte' toestel op te halen en mijn nieuwe foon-assistent in te regelen. Ik was weer op aarde. Hoewel, niet alle bellers werden herkend en ook het activeren van de zakelijke mail verliep niet erg soepel. Mijn ‘vervang-foon’ werd beschouwd als zijnde een niet geïdentificeerd toestel en deswege werd het 'geswyped' door de beveiliging. Dat wil zeggen dat op afstand werd beslist het toestel terug te zetten naar de fabrieksinstellingen. Ik merkte dat ik begon op te warmen.
Hoog tijd om meer professionele hulp in te schakelen, onze eigen ict-afdeling. Nadat zij mijn hulpstukje hadden aangemeld verliep een en ander aanmerkelijk soepeler, ook lukte de koppeling aan de auto en was ik weer optimaal aanwezig waar ik wilde zijn. Tijd voor een cooling down.
Meer teleurstelling
Thuis wachtten me nog enkele karweitjes zoals het aansluiten op mijn PC en al mijn gegevens ophalen uit de cloud. Minder dan niks, dacht ik. Echter opnieuw (her)kende het programma de telefoon niet. En wat ik ook wilde importeren, geen enkel bestand wilde zijn zachte wolkenbedje voor mij verlaten. Terwijl de avond verstreek veranderde mijn rustige overtuiging dat alles in orde was in een stressig gevoel dat zich een ict-ramp aan het voltrekken was, met mij als slachtoffer. Mijn enige troost was dat het hopelijk een ramp van zeer tijdelijke aard zou zijn. Immers gauw zou ik mijn eigen trouwe toestel weer in de vingers voelen.
Na drie dagen ongeduldig wachten kwam het bericht dat waterschade de oorzaak van het falend toestel was en dat viel helaas niet onder de garantie. Vanzelfsprekend heb ik het sterke tegenargument opgevoerd dat ons natte klimaat de veroorzaker van de schade moet zijn geweest, maar dat werd niet ontvankelijk verklaard. “Dit is het resultaat van onze analyse” was het antwoord en daar moest ik het mee doen.
Afblazen en berusting
Snel een nieuw (hogere versie!) toestel gekocht. Dit kon niet meer fout gaan, met al die verbeterde mogelijkheden en nieuwe toepassingen. Het zijn dezelfde procedures, niks nieuw te leren, gewoon beginnen en genieten. Ademen zoals u altijd doet, zei de collega van ict nog. En dat deed ik. Geweldig zoals het ging. Tot ik mijn gegevens in de cloud opriep. Volstrekt maagdelijk, blanco, met uitzondering van de activiteit van die dag. (Hier riep ik iets dat ik niet wil leesbaar voor u wil herhalen). Een nieuw toestel, ander ID nummer, alles kwijt. Al mijn contactpersonen, al mijn mailadressen, al mijn andere documenten, alles was weg. Ik was niet in paniek, maar diep, heel diep teleurgesteld in het moderne werken. Mijn nieuwe geboorte bleek een valse start. Diskwalificatie van mij. Hulpeloos achtergelaten op een snelweg. Met frustratie tot in de uiterste puntjes van mijn zenuwgestel.
En juist toen ik bedacht dat ik op het punt was aangekomen dat ik uit mijn vel zou moeten springen, was er een moment van afblazen en berusting en toen ‘verwonder u met mij’ gezegende rust. Niet meer weten van wie of wat en niet weten wat er allemaal gebeurt. Bevestigd worden dat alle bedrijfs- en andere processen gewoon doorgaan zonder jou en je bijdrage eraan. Ik heb genoten van de rust en van de nieuwe opstart erna. En met ondersteuning van ict-afdeling was ik stiekem toch wel blij dat mijn compleet nieuwe interactieve troetelkind venstertjes opende waardoor ik weer kon meedraaien en meekijken en meedoen in de “brave new World” van u en mij.
Eerdere bijdragen:
-
Waarom hrm'ers eigenlijk detectives zijn
-
Vertrouwen in bedrijf terugwinnen na een reorganisatie
-
Het is hard werken om te krijgen wat je wilt
Over de auteur:
Dit artikel is geschreven door Podiumauteur Michiel Maassen, HR-directeur bij Norbert Dentressangle
