Ik heb het gehad met religies, vermeende bezitters van de enige echte waarheid. Een waarheid waarop een hiërarchisch gestructureerd instituut werd gebouwd dat dienst doet als onwrikbaar bewaker van de door de eeuwen heen vergaarde macht en rijkdom. Vaak ligt de oorsprong van religieuze instituten bij een ‘verlicht’ persoon, vreemd genoeg altijd een man, wiens heilsboodschap uiteindelijk een instrument van onderdrukking werd. In plaats van mensen te verheffen, doen religieuze instituten vaak net het omgekeerde.
Loyaliteit aan God
De kern van de boodschap was en is nog steeds dat we niet goed genoeg zijn zoals we zijn en dat we heel strenge – ja door God zelf gezonden – richtlijnen moeten volgen, willen we ooit waardig genoeg zijn om het aangezicht van de almachtige te aanschouwen. Het is voor dat soort instituten godslastering te beweren dat God in jou zit en deze dus niet buiten, maar net in jezelf moet gezocht worden. Het is immers niet goed voor het voortbestaan van religies te vertrekken vanuit de gedachte dat je perfect bent zoals je bent en dat er niets aan je kern moet veranderen. Dat slechts het enige wat een mens dient te doen, is zijn gedrag eindelijk geheel afstemmen op wie hij werkelijk is: goddelijk. Zien de miljarden gelovigen dan niet dat vertrekken vanuit zonde en onvolmaaktheid, religies juist de mogelijkheid geeft hen onder hun vleugels klein te houden zodat ze zelf nooit de eigen vleugels kunnen spreiden en dus ervaren dat ze mogen vertrouwen op en genieten van hun eigen vliegkunst?
Authentiek op de werkvloer
Ik zie elke dag opnieuw hoe dit soort cultuur en opvoeding de intrinsieke kracht van mensen op de werkvloer fnuikt. En dat maakt me opstandig. Wanneer ik tijdens een voordracht aan toehoorders de vraag stel wie op het werk steeds authentiek handelt, dan zie ik zelden meer dan een paar vingers de hoogte ingaan. De angst om op het werk negatief beoordeeld te worden en daardoor kans te lopen op ongewenste gevolgen, is ingebakken bij een meerderheid. Ik zie medewerkers meer overleven dan leven.
Het alvermogen van religies is op vele plaatsen binnen de bedrijfsmuren verveld in de omnipotentie van de bedrijfshiërarchie. Maar weet dat vele leiders ook gebukt gaan onder angst. Hoewel ze dat publiek ontkennen. Vaak hebben zij die positie weten te bemachtigen door een wijze van handelen die veraf staat van wie ze werkelijk zijn. Ook bij hen is er een verschil tussen het gedrag dat ze tonen en wie ze diep vanbinnen zijn. Veel managers doen aan hardlopen omdat ze intuïtief aanvoelen dat stilstaan erg confronterend is. Het contrast tussen hoe men handelt en wie men werkelijk is en wat men voelt, wordt in stilstand immers erg duidelijk.
We zijn vergeten dat we zelf God zijn, zelf verantwoordelijk voor de wereld die zich rondom ons manifesteert. Het wordt hoog tijd dat we stilstaan, in de spiegel kijken, zien wie daar werkelijk staat, trots voelen en daar eindelijk trouw naar handelen. En dan zelf te ervaren hoe fijn het is om op de zevende dag te rusten en te zien dat het goed was.
MT-columnist Bart De Bondt is voormalig CEO van de verzekeringsmaatschappijen van ING in België en founder van Team De Bondt. Hij schrijft over change en happiness@work.
