Winkelmand

Geen producten in de winkelwagen.

Bart de Bondt

Bas de Bondt mindulness observator

Lifehacks

De milde observator

Columnist Bart De Bondt denkt veel aan de toekomst, aan wat er allemaal kan verdwijnen en aan wat er allemaal...

author Bart de Bondt

clock 2,5 min

MT-columnist Bart de Bondt denkt na over zijn eigen gedachten. Waarom moet werk altijd meer, en beter, zijn? En wat zou er gebeuren als dit niet meer hoeft?

Columnisten & Experts

De angst van niet meer moeten

MT-columnist Bart de Bondt denkt na over zijn eigen gedachten. Waarom moet werk altijd meer, en beter, zijn? En wat...

author Bart de Bondt

clock 2,5 min

Soms vraag ik me af of het allemaal wel zin heeft wat ik doe: energie steken in het coachen van leidinggevenden en het begeleiden van teams. Negen jaar geleden stond ik op het toppunt van mijn carrière: ik was toen 42 en CEO van ING verzekeringen in België. Ondanks de hoge verdiensten en massa’s voordelen die bij deze functie hoorden, voelde ik dat ik mezelf kwijt was. Ik liet mijn handelen bepalen door de omstandigheden eerder dan dat ik mezelf leidde. Mijnenveld Mijn existentiële zoektocht naar zekerheid, mijn overlevingsdrang, deden me capituleren voor een cultuur die niet bij me paste. Op een bijna machiavellistische wijze bespeelde ik het mijnenveld van de onderneming waarin ik actief was. En die werkwijze heeft me tot op het niveau van CEO getild. Heel dicht bij de zon, maar ver weg van de warmte in mezelf. Uiterlijk rijk en succesvol, vanbinnen arm en ongelukkig. Gelukkig zorgen momenten van intens besef soms voor een catharsis, en heeft mijn vertrek bij ING een totaal ander leven ingeluid. Een leven dat ik voor de eerste keer helemaal alleen ten dienste van mezelf heb gesteld. Egoïstisch, denkt u? Wel integendeel! Ik ben namelijk op zoek gegaan naar het antwoord op de vraag ‘wie ben ik?’ en ‘waarom ben ik hier?’ En dat antwoord werd mijn kompas: ‘Ik ben een sociaal en empathisch wezen dat al zijn capaciteiten op de meest effectieve manier in de wereld plaatst ten behoeve van anderen, zodat zij opnieuw zichzelf ontdekken, de schoonheid ervan waarderen en koesteren én de kracht vinden om daar authentiek vorm aan te geven.’ Zo zie je maar dat zelfrealisatie verre van egoïstisch hoeft te zijn. De wereld zoals hij is Maar nu zit ik opnieuw in een volgende fase. Nu ik al negen jaar mijn kompas volg, voel ik mezelf meer een souffleur in het theater terwijl ik ernaar verlang om opnieuw een acteur op de scène te zijn. Maar er is zelfs nog iets fundamentelers dat me bezighoudt. Namelijk, wat is de zin van wat ik doe? Is wat ik doe zo nuttig, zo belangrijk, zo essentieel dat ik me er alle dagen voor uitsloof in de hoop dat dit in het leven van anderen wat meer licht brengt? Heeft die energie wel het gewenste effect? Is de wereld trouwens niet prima zoals hij is? Is het niet net omdat er verschrikkelijke oorlogen bestaan, dat ik me heel erg bewust ben van mijn vredelievendheid? Is het niet net omdat er religies bestaan, dat ik besef dat ieder best de God in zichzelf zoekt en daaraan licht geeft? Met andere woorden, moet ik wel iets veranderen aan een wereld die door haar manifestatie juist de ideale plaats is om onszelf te ontdekken en te realiseren? Een wereld die ons juist door haar verschijningsvorm de kans geeft trouw te zijn aan wie we zijn, niet meer door van alles te presteren, maar gewoon door echt te zijn wie we zijn. Misschien dat ik dus voor anderen het meeste kan betekenen wanneer ik mezelf heb bevrijd van mijn neiging om iets te betekenen? Lees ook zijn vorige column: We zijn vergeten dat we God zelf zijn.  MT-columnist Bart De Bondt is algemeen directeur van YouthStart en founder van Team De Bondt. Hij schrijft over change en happiness@work.

Persoonlijke Groei

Moeten we de wereld wel willen veranderen?

MT-columnist Bart de Bondt slaat als ondernemer en als mens weer een nieuwe fase in. Misschien kunnen we meer betekenen...

author Bart de Bondt

clock 2,5 min

Ik heb het gehad met religies, vermeende bezitters van de enige echte waarheid. Een waarheid waarop een hiërarchisch gestructureerd instituut werd gebouwd dat dienst doet als onwrikbaar bewaker van de door de eeuwen heen vergaarde macht en rijkdom. Vaak ligt de oorsprong van religieuze instituten bij een ‘verlicht’ persoon, vreemd genoeg altijd een man, wiens heilsboodschap uiteindelijk een instrument van onderdrukking werd. In plaats van mensen te verheffen, doen religieuze instituten vaak net het omgekeerde. Loyaliteit aan God De kern van de boodschap was en is nog steeds dat we niet goed genoeg zijn zoals we zijn en dat we heel strenge – ja door God zelf gezonden – richtlijnen moeten volgen, willen we ooit waardig genoeg zijn om het aangezicht van de almachtige te aanschouwen. Het is voor dat soort instituten godslastering te beweren dat God in jou zit en deze dus niet buiten, maar net in jezelf moet gezocht worden. Het is immers niet goed voor het voortbestaan van religies te vertrekken vanuit de gedachte dat je perfect bent zoals je bent en dat er niets aan je kern moet veranderen. Dat slechts het enige wat een mens dient te doen, is zijn gedrag eindelijk geheel afstemmen op wie hij werkelijk is: goddelijk. Zien de miljarden gelovigen dan niet dat vertrekken vanuit zonde en onvolmaaktheid, religies juist de mogelijkheid geeft hen onder hun vleugels klein te houden zodat ze zelf nooit de eigen vleugels kunnen spreiden en dus ervaren dat ze mogen vertrouwen op en genieten van hun eigen vliegkunst? Authentiek op de werkvloer Ik zie elke dag opnieuw hoe dit soort cultuur en opvoeding de intrinsieke kracht van mensen op de werkvloer fnuikt. En dat maakt me opstandig. Wanneer ik tijdens een voordracht aan toehoorders de vraag stel wie op het werk steeds authentiek handelt, dan zie ik zelden meer dan een paar vingers de hoogte ingaan. De angst om op het werk negatief beoordeeld te worden en daardoor kans te lopen op ongewenste gevolgen, is ingebakken bij een meerderheid. Ik zie medewerkers meer overleven dan leven. Het alvermogen van religies is op vele plaatsen binnen de bedrijfsmuren verveld in de omnipotentie van de bedrijfshiërarchie. Maar weet dat vele leiders ook gebukt gaan onder angst. Hoewel ze dat publiek ontkennen. Vaak hebben zij die positie weten te bemachtigen door een wijze van handelen die veraf staat van wie ze werkelijk zijn. Ook bij hen is er een verschil tussen het gedrag dat ze tonen en wie ze diep vanbinnen zijn. Veel managers doen aan hardlopen omdat ze intuïtief aanvoelen dat stilstaan erg confronterend is. Het contrast tussen hoe men handelt en wie men werkelijk is en wat men voelt, wordt in stilstand immers erg duidelijk. We zijn vergeten dat we zelf God zijn, zelf verantwoordelijk voor de wereld die zich rondom ons manifesteert. Het wordt hoog tijd dat we stilstaan, in de spiegel kijken, zien wie daar werkelijk staat, trots voelen en daar eindelijk trouw naar handelen. En dan zelf te ervaren hoe fijn het is om op de zevende dag te rusten en te zien dat het goed was. MT-columnist Bart De Bondt is ex-CEO van de verzekeringsmaatschappijen van ING in België en founder van Team De Bondt. Hij schrijft over change en happiness@work.

Persoonlijke Groei

We zijn vergeten dat we God zelf zijn

De kerkelijke cultuur van vroeger bestaat niet meer in die vorm. Gelukkig, zegt voormalig ING-baas Bart de Bondt. Maar die...

author Bart de Bondt

clock 2,5 min