Die Jolande Sap. Ik lijk wel verliefd. Dankzij haar schreef FC Kunduz gisteren geschiedenis en heeft Nederland opeens weer perspectief.
Het perspectief dat Rutte 1 de samenleving onthield. Een mond vol tanden. Cynisme schiet tekort. Een klein – misschien wel een groot – wonder.
Daar zit je dan als columnist die met liefde de pen in azijn doopt om bestuurlijk Nederland de oren te wassen. Die tot vervelens toe hamert op het electoraal eigenbelang dat het nationale belang gijzelt. En dan ligt er opeens, na slechts twee dagen onderhandelen, een akkoord dat het nationale belang wel als uitgangspunt neemt. Hulde.
Net als de rest van Nederland keek ik gisteren met verbazing naar de ontwikkelingen in Den Haag en het debat dat erop volgde. Ik kan er niet omheen. Jolande Sap is opgestaan en heeft een plekje in mijn hart veroverd. Zij is – op afstand – het stoerste wijf in politiek Den Haag. Van alle partijen die ‘hun verantwoordelijkheid’ nemen, neemt zij de grootste sprong. Zij maakt – meer nog dan Slob, Pechthold, Rutte en Van Haersma Buma – zichzelf kwetsbaar. Durft te maken. Als er al zoiets bestaat als vrouwelijk leiderschap, dan is het dit.
Het akkoord doet pijn. Op veel plaatsen. En veel mensen gaan geraakt worden door de bezuinigingen. Maar het is beter dan het eerdere akkoord. Hervormingen die al jaren door vrijwel iedereen noodzakelijk worden gevonden worden nu wel meegenomen. Dit is het perspectief dat Rutte 1 de samenleving onthield. Het is voor de internationaal opererende BV Nederland een opluchting dat Wilders weer terug is waar hij hoort. Op de flanken en in de marge. Net als de naar conservatief links gewende PVDA en SP. De marge is hun plek.
Blij maar bezorgd bekijk ik het krachtenveld. Natuurlijk klimt de vakbeweging op de barricaden – de nullijn voor ambtenaren is een fijn strijdpunt – en trekt hand in hand op met het uitwisselbare tandem Samson/Roemer. De vakbeweging had zich gemarginaliseerd door een omstreden en volstrekt tekortschietend pensioenakkoord te sluiten. Gelukkig is ook dat van tafel. Niets is beter om de interne spanningen te doven dan een gezamenlijke vijand. En die heeft het gezicht van Jolande Sap. Zij is stoer, maar kwetsbaar. Sap is voor de dolende Samson, de populist Roemer en voor de trillende vakbeweging het ideale mikpunt. En ik heb de neiging haar in bescherming te nemen.
Gelukkig heeft ze het niet nodig. Niet nu al. Zij is wellicht zelfs beter af zonder mijn omhelzing. Maar toch, als ze electoraal gevonnist wordt omdat conservatief links er in slaagt haar moed te framen als verraad, dan ben ik er voor haar op 12 september. Want als een stoer wijf opstaat en Nederland redt, dan verdient zij het dat Nederland haar een beetje steunt.
