Nederigheid is onderdeel van het zogeheten Nieuwe Leiderschap. Maar hoe oprecht is dat, die Nieuwe Nederigheid? Helaas… zeker weten doen we het nooit.
De nieuwe MT die vorige week verscheen, levert een sprekend voorbeeld in de vorm van ING-manager Nick Jue. Een echte echte Hollander in een oer-Hollandse bank. Wat heb je daar als bescheiden manager te zoeken?
Bij ‘nederigheid’ heb ik altijd het idee dat dat niet bij Nederland past. Neem, als contrast, Portugal. In een schattige taverna raakte ik vorig jaar in gesprek met de moeder van de piepjonge ober, die zojuist mijn visje had opgediend. Moeders was apetrots op haar in zijn nette pakje gestoken spruit, die als een havik rond bleef cirkelen om zeker te zijn dat iedereen wel een schone vork had. Hij zal het vast en zeker heel goed doen als ober, zo voorspelde moeder glimmend van blijdschap. Want: “he is very humble.”
Ik herinner me dat het als een fysieke schok door me heen ging. Ik heb nog nooit meegemaakt dat een moeder in Nederland opschept over de nederigheid van haar zoon, en geloof me, ik ga het ook niet meemaken. Nederigheid is bij ons voor sukkels – in het tijdperk van BNN en SBS, van ‘doe maar lekker brutaal’ en het merk IK. Voor losers. Nederigheid is iets uit de jaren 50 toen de arbeiders op weg naar de fabriek hun pet afnamen als de baas in zijn bechauffeurde limo langs kwam. Tegenwoordig stappen de werknemers niet eens meer opzij – en zéker niet als ze weten dat de baas in de auto zit.
In de hoffelijke Portugese cultuur met zijn grote machtsafstand mag bescheidenheid misschien een intrinsieke waarde vertegenwoordigen, bij ons ligt dat anders. Maar Nick Jue (topman van ING Nederland) denkt daar kennelijk anders over. In het interview in MT vertelt hij openlijk over de nederigheid van zijn vader. “Voor 100 gulden mocht iedereen hem een schop onder zijn kont geven”, aldus Jue. Een klant kwam binnenlopen en vroeg om een pak, maar dan “natuurlijk niet een pak zoals een verkoper zou dragen.” Pap slikte de belediging. De klant stond altijd voorop. Daar kunnen we wat van leren, vindt Jue.
Ik weet dat nederigheid meer dan ooit wordt gepropageerd in leiderschapsadviezen, en dat heeft me altijd sterk geïntrigeerd. Je kunt geen boekje open doen of het komt erin voor: een goede baas stelt zich dienstbaar op, heeft altijd een luisterend oor en speelt vooral een faciliterende rol. Maar als de baas bescheiden moet zijn, zo krabte ik me op het hoofd, hoe is hij of zij dan baas geworden? Jezelf terughoudend, luisterend en faciliterend opstellen is ongeveer de slechtst denkbare carrièrestrategie. Nederige mensen die vriendelijk lachend iemand anders vóór laten gaan, komen niet aan de top.
@Plonk deelt uit:
Nick Jue
> Open, communicatief, integere uitstraling.
> Winst ING Nederland in 2011 € 1,1 miljard (10% lager dan in 2010)
Cijfer: 8-Gangbare managementtheorieën vragen van Grote Leiders een opmerkelijke karakterverandering. Op weg naar boven zijn ze het alfa-aapje in spe. Eenmaal daar aangekomen zijn ze ineens de vriendelijke vloerveeg.
En hoe zit dat dan met Nick Jue? Is hij in alle bescheidenheid opgeklommen? Of is zijn bewondering voor papa’s nederigheid eigenlijk het politiek correcte gepraat van de bankmanager, die weet dat zijn sector hoog toe is aan een nieuw imago? Terwijl hij eigenlijk de bikkelharde streber met stalen ellenbogen is?
Lezers die MT nauw volgen zien de trend: in de interviewserie over Nieuw Leiderschap die Arjan Zweers vorig jaar deed, kwam bescheidenheid als een van de belangrijkste waarden uit de bus. “Leiderschap is iets dat je gegund wordt”, aldus Peter Blom, ceo van Triodos (by the way eveneens een bank).
Het is moeilijk te controleren of Nick Jue wel of niet acteert. Het feit dat hij zo liefdevol over zijn een schop onder zijn kont incasserende vader spreekt, neemt ons wel voor hem in.
