Direct zijn in je communicatie helpt je resultaten. Want als je niet meteen zegt wat je vindt, kan dat tot problemen leiden.
Ik ben dus een enorme fan van de serie Suits. Oké, toegegeven, het komt voor een deel zeker door de knappe mensen, de glimmende schoenen en perfect zittende ‘suits’. Maar ik ben ook echt gefascineerd door hoe er daar wordt gecommuniceerd.
Jessica, de iron lady van het kantoor, is altijd superduidelijk in wat ze wil en niet wil. Ze schuwt niet om haar mening te geven en is er geenszins op uit om aardig gevonden te worden. Het interesseert haar werkelijk niet wat je van haar vindt.
Aardig gevonden worden
Als ik naar mezelf kijk, dan weet ik dat ik absoluut nog niet zo ver ben. Ik wil wél graag aardig gevonden worden en doe dan ook altijd mijn best om een onderhoudend praatje of een flauwe grap paraat te hebben. Ik merk gelukkig wel dat ik stappen in de goede richting zet. Zo ben ik al heel erg duidelijk geworden in wat ik wil, wat ik goed vind en wat ik vind dat verbeterd moet worden.
Vroeger was dat wel anders. Als ik dan eindelijk durfde te zeggen dat ik iets niet goed vond, dan kwam het er onbehouwen uit. Ik had immers veel te lang gedaan alsof er niets aan de hand was.
Teleurstelling niet laten merken
Onwillekeurig moet ik dan terugdenken aan een kerstavond ergens begin jaren negentig. Ik was een jaar of elf, twaalf. Al wekenlang had ik me enorm verheugd op m’n cadeautjes. We hadden dan altijd een grote kerstboom en je kon dus al dagen van tevoren de contouren van je cadeau zien. Extra spannend dus, en mijn zusje en ik fantaseerden erop los.
Toen eindelijk het moment van uitpakken was aangebroken, scheurde ik het papier eraf en ontdekte een klein doosje. In dat doosje zaten een paar oorbellen. En echt waar, af-schúw-e-lijk! Wat een teleurstelling. Snel keek ik op en zag mijn moeder me verwachtingsvol en vertederd aankijken. Razendsnel besloot ik enthousiast te reageren. Ik omhelsde m’n moeder en bedankte haar vol overtuiging.
De aap uit de mouw
Gaandeweg de avond werd ik echter steeds mismoediger. Oh jee, wat moest ik nou. Ik kon toch onmogelijk nu nog zeggen dat ik ze niet mooi vond? Maar wanneer moest ik die dingen dan gaan dragen? Ik kon er echt niet mee op school aankomen, vond ik.
Enfin, aan het einde van de avond kwam de aap uit de mouw. Ik begon te huilen en vertelde onbehouwen dat ik de oorbellen echt heel lelijk vond. Mijn moeder schrok even, maar moest direct daarna zo hard lachen. En sindsdien komen met mijn verjaardag en met Kerst steevast de geijkte grappen over ‘dat Marjolein het vast wel weer zal willen ruilen’. Gelukkig kunnen we er hartelijk om lachen met z’n allen.
Levensles
Hoe onbeduidend dat moment ook geweest mag zijn, op mij heeft het grote impact gehad en het is voor mij een belangrijke levensles. Tegenwoordig zeg ik dus direct wat ik goed vind en wat er verbeterd moet worden.
Te lang je mening voor je houden, geeft nooit echt een fraai resultaat. Je laat mensen in de waan dat ze hun werk goed hebben gedaan, terwijl jij jezelf alleen maar loopt op te vreten en zit te malen over hoe je de situatie weer recht moet zetten. Tja, in dat geval komt van niet ruilen juist huilen.
Lees meer:
-
Waarom jouw mensen niet in actie komen en hoe je ze in beweging krijgt
- Alle columns van Marjolein Bos
