Bedrijven proppen hun uitingen te vol uit angst iets te missen. Dat helpt het verhaal niet. Durf weg te laten.
Vanwege mijn missie om organisaties te helpen bij hun communicatie – zowel intern als extern – heb ik natuurlijk een bovengemiddelde interesse voor de manier waarop organisaties communiceren. Ik lees, luister en kijk van alles en spreek met heel veel verschillende soorten bedrijven.
En nu is er iets wat mij al langere tijd opvalt, maar waar ik maar weinig over lees: de enorme devotie voor de volledigheid. Iedere keer opnieuw zie ik dat bedrijven liever nog tien zinnen extra in hun brochure, website of persbericht proppen zodat ze volledig zijn, dan dat ze die weglaten en de lezer trakteren op leesbare tekst. Of dat een presentatie vaak een ‘death by powerpoint’ wordt, in plaats van een inspirerend verhaal.
Angst om weg te laten
Voor veel lezers is dit vast herkenbaar. Maar waarom kiezen we dan toch liever voor oersaaie teksten en duffe presentaties, dan voor sprankelende, toegankelijke communicatie? Waarom ontaardt content in een tiran in plaats van een koning?
De devotie voor de inhoud vindt haar oorsprong in de angst dat iets weglaten, automatisch leidt tot iets missen. Daar komt ook nog eens bij dat we een grote voorliefde hebben voor de inhoud en een broertje dood hebben aan alles wat riekt naar oppervlakkigheid en onechtheid. Wij Nederlanders walgen vaak van ‘dat Amerikaanse gedoe’. Een mooi verhaal vinden we wollig, en aansprekende visuals zijn al snel flashy. We gaan prat op onze zogenaamde authenticiteit en diepgang.
Te vaak – en ik bedoel echt veel en veel te vaak – heb ik gehoord dat het gaat om de inhoud. Zonder de nadruk op de inhoud te leggen zou alles oppervlakkig zijn. Niet tastbaar, niet concreet. Of zelfs nog erger, het horrorwoord in de zakenwereld: zweverig. Vol afschuw besluiten we dan maar om het te laten draaien om de vol-le-di-ge inhoud. Want ja, anders kom je tenslotte nergens. Toch?
Lef tonen
Het is een kwestie van lef. Ja echt. Let maar op. We hebben liever grijze geitenbrij waar niemand over kan vallen, dan kop-boven-het-maaiveld-communicatie die heel misschien wat scheentjes pijn zal doen. Ik heb deze boodschap al heel vaak verkondigd en ook hier wil ik weer een pleidooi houden voor het lef om te kiezen. Voor iets minder volledigheid en voor iets meer vorm. Men zegt wel eens, kiezen is verliezen. Dat is ook zo. Ik accepteer dat. Sterker nog, ik omarm dat. Ik doe niet eens een poging om volledig te zijn.
Kijk maar naar dit blog: ik zou er zo makkelijk nog tien voorbeelden bij kunnen halen om mijn punt kracht bij te zetten. Ik doe het niet. Want ik ben ervan overtuigd dat op deze manier de boodschap beter aankomt, waardoor jij misschien de volgende keer durft te kiezen voor minder tekst, minder slides en minder woorden. Aan jou de uitdaging!
