Het leek ooit een goed idee: byod, oftewel bring your own device. Werknemers schaften vanaf 2007 steeds vaker een eigen smartphone aan en die was vaak stukken geavanceerder en fijner in het gebruik dan de ouderwetse Blackberry die je van de baas kreeg. Met name iPhone-bezitters van het eerste uur bleven bij de IT-afdeling vragen of ze in plaats van die te klein uitgevallen typemachine hun eigen apparaat mochten gebruiken. Het duurde even, maar inmiddels hebben veel IT-afdelingen van bedrijven hun verzet opgegeven. Sterker, veel bedrijven geven geen telefoons meer, maar zijn overgestapt op een vergoeding.
De werknemer heeft zijn zin gekregen. En toch is hij uiteindelijk het grootste slachtoffer van bring your own device geworden. Zijn persoonlijke smartphone is als een Trojaans Paard. Sinds zijn werkmail op zijn persoonlijke smartphone staat, is hij 24/7 bereikbaar. En anders weten zijn collega’s hem nu wel via WhatsApp te vinden. De baas kan nu elk moment van de dag je leven binnendringen om je eraan te herinneren dat het nu toch echt tijd is geworden om de kwartaalcijfers te leveren.
En door die vervloekte gekleurde vinkjes in WhatsApp kan hij ook real time zien of je wel een beetje betrokken bent bij je werk. Je kunt natuurlijk andere geluidjes gebruiken voor berichten van collega’s dan voor privéberichten, afgeleid word je toch. Een andere oplossing die ik zelf heb geprobeerd, was massaal uit app-groepen te stappen waar geen need-to-know informatie in werd gecommuniceerd. Maar ook dat geeft geen rust kan ik je vertellen. Het geeft vooral een knagend gevoel dat je iets mist.
Nee, dan was die telefoon van de zaak helemaal zo gek nog niet. Die kon je namelijk uitzetten in het weekend. Sterker, je zette die telefoon pas aan als je echt bereikbaar moest zijn. In mijn eerste jaren als verslaggever bij een lokale courant kreeg je om de zoveel tijd de ‘weekendtelefoon’ mee als je dienst had. Nu zal geen werkgever nog bedenken dat zo’n ding nog bestaansrecht heeft. Dat je een smartphone hebt en daar grote delen van de dag op bereikbaar bent, is een gegeven. Het is eigenlijk een eis. Het gevolg: sinds ongeveer het jaar 2010 heb ik eigenlijk altijd dienst.
Gelukkig beseffen steeds meer werknemers maar ook bedrijven dat dit niet echt ideaal is. We raken gestrest van al die informatie. En niemand wordt beter van een burn-out. De oplossing wordt gezocht in gedragswijzigingen. Je hoeft niet langer meteen te reageren op de baas en die probeert zijn of haar best te doen geen appjes te sturen om 23:00 op zondagavond. Een lovenswaardig streven, maar er is een veel betere oplossing: de telefoon van de zaak. Soms is het niet heel moeilijk om je work-life balance te bewaken.
Deze column is de editorial van het nieuwste nummer van MT met als thema work/life.
