Geen producten in de winkelwagen.
Daan de Reiziger is liefhebber van niet-gemaakte kilometers. Vandaag krijgt collega Linda tot haar ontsteltenis een elektrische auto.
'Dat heb ík weer!' Linda is zo aantrekkelijk als ze boos is. Ik kan niet anders zeggen. En boos was ze. Onvoorstelbaar. Woest was ze. Smeet met de deur van de stiltekamer, gooide haar telefoon samen met haar sleutels hard op het bureau, sloeg met een fanatieke nekslag d’r haar uit haar gezicht en ging verslagen op haar stoel zitten, zoals Ronald Koeman altijd zit na een tegendoelpunt. Chantal wilde er het fijne van weten. Had Harry het uitgemaakt? Ging de vakantie niet door? Miskraam?
'Ik krijg een leaseauto.'
De collectieve verbijstering om haar heen was groot. De hele afdeling was veranderd in een stiltekamer. 'What’s the big deal?', vroeg Chantal, ietwat theatraal, op z’n Oprah Winfreys, met haar armen uit elkaar.
'Een elektrieke! Kun je je het voorstellen, ik in zo’n stom elektrisch ding? Een Yaris. Zo’n overdekte rolschaats op batterijen! Ik ga nog liever met de fiets! Heb ik vanmorgen ook gedaan, trouwens.'
Wat kon ze zich toch aanstellen. Ze had juist blij moeten zijn. Hogerhand had besloten om vijf hybride Toyota’s te bestellen bij de leasemaatschappij. Ik heb haar maar even getroost. Ben voor haar stoel gaan zitten, gehurkt, heb haar beide handen gepakt terwijl de tranen over haar wangen biggelden. 'Lieve schat,' zei ik, 'zie het positief. Voor bedrijven zijn er veel fiscale voordelen om elektrisch rijden mogelijk te maken. De MIA, je weet wel de Milieu Investeringsaftrek, en de Vamil, juist, de willekeurige afschrijving milieu-investeringen, die maken samen investeren in milieuvriendelijke producten of bedrijfsmiddelen fiscaal reuze voordelig voor ondernemers. Zo kunnen bijvoorbeeld wagenparkbeheerders en leasemaatschappijen voordelig investeren in elektrische en hybride voertuigen of een oplaadpunt, waar….'
'Oplaadpunt!? Oh mijn god, daar heb ik helemaal nog niet aan gedacht. Ik moet een oplaadpunt. Komt die dan in de tuin te staan? Harry ziet me aankomen. Kan je telefoon daar ook op, trouwens? Die van mij is echt altijd leeg.'
Ze pakte haar telefoon, zag dat ‘ie inderdaad leeg was, en gooide hem getergd terug tegen haar toetsenbord aan. Ik ging verder met mijn troostende woorden. 'Weet je wat het is? Nu ben je verdrietig, maar luister wat ik je te zeggen heb. Volledig elektrische auto’s, met een CO2-uitstoot van 0 gram per kilometer, komen in aanmerking voor 36 procent MIA! Wat dacht je daarvan? Stel de aanschafprijs van een elektrische auto is 70.000 euro. De elektrische auto komt voor maximaal 50.000 euro in aanmerking voor MIA. Op het meldingsformulier vullen we een bedrag in van 50.000 euro. Het netto voordeel van de MIA is dan bij 36 procent aftrek en 25 procent belastingtarief: 36% x 25% x 50.000 = 4.500 euro. Dit is exclusief het BPM-voordeel en eventuele andere fiscale voordelen zoals een lagere bijtelling. Dus droog je tranen, zo erg ís het echt niet.'
'Zo erg is het niet, zo erg is het niet', zei ze, in een mislukte poging mij te imiteren. 'Maar als mijn accu leeg is, moet ik acht uur langs de snelweg staan!' Ik hielp haar weer uit de droom en legde uit hoe het zat. Dat je langs de snelweg in een half uur weer een volle accu hebt, en dat dit bij een publiek oplaadpunt ruim een uur duurt.
'Maar het allerergste is: hij is groen! Echt! En niet gewoon groen… van dat Kermit de Kikker-groen. Vreselijk!'
'Dat is nu weer heel toepasselijk', zei ik. 'Want je rijdt ook groen.'
Linda keek op. 'Sufferd', mompelde ze. 'Het is dóór groen rijden. Niet: groen rijden. Dat bestaat helemaal niet.'
Toen liet ik haar maar alleen. Alleen met al haar verdriet.
Dit is de zevende aflevering van Daan de Reiziger. Volg wekelijks op MT.nl/daan zijn beslommeringen rondom zakelijk reizen.
