Clinton Cole is begin dit jaar ontslagen. Toch gaat hij nog iedere dag naar zijn werk. Zoals meer mensen durft hij niet te vertellen dat hij de laan is uitgestuurd.
Iedere ochtend op tijd op. Douchen, scheren en dan snel met de auto naar kantoor rijden. Natuurlijk zorgt Cole er ook voor dat hij iedere dag tot minstens vijf uur 's middags wegblijft, zodat niemand ontdekt dat hij eigenlijk werkloos is. Hij brengt zijn tijd door in de bibliotheek of in het park in de buurt van een draadloze internetverbinding. Zo erg schaamt de voormalig development manager zich voor het feit dat hij zijn baan afgelopen februari is verloren. Dat met hem nog 1200 andere werknemers het bedrijf uit zijn gezet doet er voor Cole niets aan af. Hij heeft het gevoel alsof hij iets fout heeft gedaan. Crisis of geen crisis.
Angst
Enkel zijn vrouw en kinderen wisten van zijn ontslag af. "In de omgeving waar ik vandaan kom is je voorkomen belangrijk", vertelt Cole in de Washington Post. "Als de vader zonder baan zit willen andere kinderen niet meer met onze kinderen spelen. Word je niet meer voor feesten en evenementen uitgenodigd. En gaat men je vermijden uit angst dat je om hulp gaat vragen die zij je niet kunnen bieden. Dat zijn ten minste de angsten die voortdurend door mijn hoofd spookten. En dus houd ik liever de schijn op."
Publiciteit
Na ruim twee maanden is Cole er klaar mee om dit dubbelleven te lijden. Door de publiciteit op te zoeken hoopt Cole een nieuwe baan te vinden en daarnaast anderen te inspireren. Deze ommezwaai kwam toen hij ontdekte dat degenen waarvan hij dacht dat ze hem zouden laten vallen als een baksteen, juist degenen waren die hem wel wilden helpen waar mogelijk. Wellicht zagen ze iets van zichzelf terug in zijn angstige ogen. Want uiteindelijk is de kans groot dat er nog meer mensen worden ontslagen.
Falen geen optie
Zelfs nu de werkloosheidcijfers in rap tempo blijven stijgen, merken loopbaanadviseurs dat een deel van de onvrijwillig werklozen zich in stilzwijgen hullen over hun ontslag en de vaak bijkomende financiële problemen. Dit fenomeen doet zich vooral voor in de wat ‘betere' wijken, zeggen experts. In dergelijke wijken is de levensstandaard hoog en falen geen optie. "Ik zie mensen die zonder werk zitten en toch maandelijks een hoop geld overmaken naar hun vereniging. Ze liggen 's nachts wakker en hebben constant ruzie met vrouw en kinderen", zegt Cynthia Turner, een sociaal werker in Loudon. "Toch, is de schaamte zo groot dat ze bij mij alleen over de beurskoersen willen praten en niet over het feit dat ze hun baan kwijt zijn."
Kijk voor het laatste nieuws uit uw vakgebied op nieuws.mt.nl.
