Zorg en werk combineren is niet makkelijk, zo weet ook ‘Fuck! Ik ben een feminist' Roos Wouters. In het nieuwste nummer Vrij Nederland vertelt ze haar vijf leefregels.
1. Laat ze allemaal de kolere krijgen
"Mijn moeder is opgegroeid tussen de hoeren en de pooiers. Ze leerde zichzelf ABN praten en stuurde mij en mijn zus naar de beste scholen. Haar motto bleef: krijg toch allemaal de kolere. Vroeger schaamde ik me voor mijn moeder, ze had overal lak aan en deed altijd alles anders. Mijn ouders scheidden toen ik drie was, ze hadden geen contact meer met elkaar. Toch gaven ze mij los van elkaar dezelfde geëmancipeerde boodschap mee: zeg in een relatie en op de werkvloer wat jij wilt, en kom voor jezelf op. Steeds vaker durf ik te denken zoals mijn moeder: krijg toch allemaal de kolere!"
2. Vraag altijd: waarom?
"‘Laat je niet vertellen wat normaal is', zei mijn moeder vaak. ‘Hitler was in de jaren dertig ook normaal.' Ik stel mezelf altijd de waarom-vraag, bij alles. Mensen vinden mij door de kinderlijke vragen grappig verwonderd. In banen met hiërarchische structuren moet je soms gewoon je mond kunnen houden. Gelukkig heb ik inmiddels geleerd niet altijd hardop te vragen."
3. Houd geen maat
"Ik kan geen maat houden. Als ik ren, dan meteen een marathon. Tijdens mijn bevalling verloor ik drie liter bloed en eindigde ik op de brancard met een leeg infuus. Dit is het einde, dacht ik en nam afscheid. Eenmaal beter ben ik nóg harder gaan rennen, uit bewijsdrift dat ik leefde. Ik werkte driedubbel fulltime bij AT5. Totdat ik mijn zoon Sam op het schoolplein vergat. Toen knapte er iets. Ik raakte overspannen en werd ontslagen. Nu denk ik: als ik dan toch alles met overgave doe, dan voor de goede zaak en niet voor mensen die het niet verdienen."
4. Laat van je horen!
"De dag dat de kraamhulp vertrok, verloor ik mijn stem. Als het niet binnen drie maanden over zou gaan, zou ik mijn stem voorgoed kwijt zijn. Ik ben altijd heel expressief geweest en werd gek, zo gevangen in mijzelf. Twee weken voor de deadline kon ik weer spreken. Het bleek een posttraumatische stressstoornis. De emoties kwamen terug en ik ben het leven meer gaan waarderen. Ik heb mijn stem terug, en die ga ik gebruiken om te laten horen wat er scheef zit!"
5. Het leven is niet maakbaar
"Ik werd jong moeder, zoals ik gewild had. Maar als politicologe kreeg ik alleen werk onder mijn niveau. Alsof mijn hersenen gehalveerd waren nu ik parttime wilde werken. Ik ontdekte dat de maatschappij niet is ingesteld op werken én zorgen. Mannen worden haantjes, vrouwen overspannen, en dat willen ze allebei niet. Kiezen is verliezen. De wereld is niet maakbaar en dat besef geeft mij rust. Sinds ik mijn stem terug heb, behoed ik anderen voor valkuilen en propageer ik zorgen én werken, een prachtcombinatie."
