Het is 40 jaar geleden dat de eerste MT op de mat viel. Die tijd lijkt bijna even ver van ons af te liggen als de Middeleeuwen. Het internet zoals we dat nu kennen is amper 25 jaar jong, de smartphone net 10 jaar. Er waren nog geen apps, toen. Geen Google. Geen Facebook. Geen WhatsApp.
Alles is veranderd. Tenminste, in de buitenwereld. De binnenwereld van bedrijven; dat is een heel ander verhaal. Tot mijn verbazing – en niet zelden: ergernis – kom ik nog in te veel bedrijven waar de tijd is blijven stilstaan en waar de processen, meetinstrumenten, organisatiestructuur en relatie met de klant even diepgevroren lijken als ijs in een gletsjer.
Jack Welch zei ooit: “If the rate of change on the outside exceeds the rate of change on the inside, the end is near.” Wel, beste Jack, dan zijn er hier veel bedrijven in deep shit. Ze lopen recht af op een muur van gewapend beton en blijven toch rennen. Een vreemde mix van ingrediënten drijft hen: de macht der gewoonte, de onmacht de verandering te begrijpen en de hoop dat de muur met de tijd miraculeus verdwijnt.
Hypes kwamen en gingen. Momenteel heeft iedereen de mond vol van zelfsturende teams, agility, big data, innovatie, design thinking en klantgericht ondernemen. In de praktijk zie ik er weinig van terug. Ik zie vooral checklistmanagement. Zelfsturende teams? We voeren halsoverkop pizzateams in die urenlang emmeren over iets. Check. Agility? We gaan rechtopstaand emmeren. Check. Big Data? We geven iemand de titel data-analyst. Check. Innovatie? We maken een paar kamers leeg, gooien daar pallets, pingpongtafels en een paar rare jongelingen in. Check. Design Thinking? Dat doen we in die pingpongkamers. Check. Klantgericht ondernemen? We schreeuwen het luid, maar kennen onze klant amper. En op het eind blijft alles bij het oude.
Met alle digitale strategieplannen van onze bedrijven kun je een muur om onze lage landen bouwen. Jammer genoeg hou je daarmee die verdomd vervelende spelbrekers niet buiten.
Dé beelden van deze eeuw zijn die van Zuckerberg in het Amerikaanse Congres. De oude wereld die niets zinnigs kan bedenken voor de nieuwe wereld omdat ze er geen jota van begrijpen versus de nieuwe wereld die verbaasd is door zoveel onkunde en dus gewoon ongehinderd verdergaat. Zoveel van onze bedrijven zijn als die oude krokodillen in het Congres. Tandenloos en al een beetje dood.
Wat kunnen we leren uit de confrontatie tussen de oude en de nieuwe wereld in het Congres? Besef dat we in een netwerkwereld leven en niet langer in een wereld van centraal gezag en een-op-veel communicatie. Wen aan het idee dat blockchain het nieuwe internet is. In 1993 konden we ons geen wereld voorstellen mét internet, nu kunnen we ons geen leven voorstellen zónder. Zo kijken we in 2035 ook naar blockchain. En big data, artificiële intelligentie en robotisering. Wees dus entrepreneur. Duik voorwaarts. Zie de kansen en grijp ze. De wereld is aan de snelle bedrijven. De durvers. De lefgozers.
