Het seminar ‘Ondernemers tegen armoede’ in het Amstelveense Cobra Museum liet centrale vragen onbeantwoord.
Een van de programmapunten was een workshop over de digitale snelweg in Togo onder leiding van voormalig Tros-omroepster Susan Blokhuis. Zij zag er opvallend patent uit voor iemand die de dag ervoor naar eigen zeggen nog met 40 graden koorts in bed lag. Een stevige griep is zo gek nog niet: op haar ziekbed had Blokhuis alle tijd om de deelnemende bedrijven te ‘googlen’.
Ze verscheen dan ook goed voorbereid aan de start. Té goed. Toen ze twee werkneemsters van Logica CMG feliciteerde met het pas afgesloten contract met de Europese Commissie ter waarde van 14 miljoen, wisten de dames niet waar Blokhuis het over had. Andere afdeling.
De centrale vraag van deze bijeenkomst was wat bedrijven zouden kunnen bijdragen aan een betere toegang tot de digitale snelweg voor kinderen in Togo. Maar in plaats van antwoorden, kreeg Blokhuis van de deelnemers juist lastige vragen voor de voeten geworpen. En dat was toch niet de bedoeling. Op de vlakte blijven was het credo, voor diepgang was geen tijd. Misschien na afloop, bij de borrel. De workshop verwerd tot een voorstelronde.
Maar gelukkig was daar Bonaventure Fohtung, een Kameroenese Congolees. Of andersom, dat bleef onduidelijk. Fohtung vertegenwoordigde de stichting Computers zonder Grenzen. Hij legde uit dat ons beeld van Afrika achterloopt. Pygmee-volken hebben tegenwoordig de beschikking over webcams. Er is dus veel mogelijk op ict-gebied. Alleen dienen we dan eindelijk eens te gaan samenwerken met de lokale bevolking. Zij zouden het vertrekpunt moeten zijn voor onze mooie plannen.
De boodschap van Fohtung ten spijt kon een deelneemster zich niet aan de indruk onttrekken dat de workshop weinig concreets had opgeleverd. Blokhuis riposteerde door te melden dat er het afgelopen uur slechts een zaadje was gelegd. We zouden ongetwijfeld spoedig worden gebeld door de medewerkers van Plan Nederland, de organisatie achter het seminar. Arm Togo.
