Geen producten in de winkelwagen.
Eindelijk tijd om schelpen te verzamelen
Jeroen van der Veer was altijd de grijze oppermuis van Nederland. Tweede man van Shell; doet z´n werk naar verluidt goed en verder hoorde je er – tot aan de volgende kwartaalcijfers – eigenlijk nooit wat van. Slim, zuinig, calvinistisch tot op het bot en een zeer nette man, op het politiek correcte af. Stakeholders in plaats van shareholders, gas ten koste van olie, zonnepanelen op het dak en ga zo maar door. Een zakenman waar zelfs de Volkskrant van kan houden, getuige het profiel dat daarin onlangs over hem werd afgedrukt. Het begint met de volgende anekdote: Van der Veer is in 1991 in Addis Abeba, voor een bespreking met een Ethiopische minister. En pal daarvoor besluit hij te gaan joggen. Als hij een trapveldje passeert waar een paar straatjochies staan te voetballen, rolt de bal voor zijn voeten en voor hij het weet staat hij met die kinderen een potje te voetballen. “Zo´n omschakeling,” tekent de Volkskrant op uit de mond van één van zijn dochters, “is typerend voor mijn vader.”
Wat een leuke man, en wat een fijne dochter ook, denk je dan. Met zo´n topman kan het niet anders dan goed aflopen met Shell. Want dat is hij sinds kort: de opperste opperbaas van het olieconcern. Dankzij de rel rond de oliereserves die 20 procent omlaag moesten en het daaropvolgende aftreden van voorganger Phil Watts en diens aanvankelijk beoogde opvolger Walter van de Vijver. Mooi voor Van der Veer, mooi voor Shell.
Tot dat vervelende artikel in de New York Times, waarin een memo van Van der Vijver uit 2002 wordt opgedist, waaruit blijkt dat het hoogste bestuursorgaan van Shell (dus ook Jeroen van der Veer) al begin 2002 wist van de te hoog gewaardeerde reserves. Naar verluidt is er nu tweespalt onder de commissarissen. Met name de Britten willen – evenals een aantal institutionele aandeelhouders – onderzocht zien of het waar is wat er in de New York Times staat. De Nederlandse commissarissen hopen dat de bui overwaait.
Arme Van der Veer. Eindelijk on top, en meteen alweer onder vuur. Hoewel, als – let wel: als – het verhaal in de krant klopt, komt zijn uitspraak in het Financieele Dagblad van enkele weken geleden in een schril daglicht te staan. “Wat er is gebeurd, valt buiten mijn normen van integriteit,” trapte onze grijze muis zijn ex-collega´s na, om vervolgens doodleuk te melden dat hij van plan was tot 2008 aan te blijven. Plotseling krijgt de grijze muis dan de contouren van een de laatste tijd veel populairder kantoordier: de rat. (PdW)
