Naast de zoektocht naar nog weer snellere chips, laat chipsfabrikant Intel ook onderzoek verrichten naar de apparaatjes van de toekomst. Niet om ze zelf te maken, maar om er een chip in te stoppen: Intel Inside.
Op de gang verschijnt eerst de wandelende, snuffelende robot. Even later pas volgt een man met een laptop in de hand die de robot schijnt te besturen. De robot wordt geïnstrueerd hoe hij de vierkante meters van het gebouw moet opmeten. Op termijn moet hij zelfstandig voorwerpen traceren. Student, laptop en robot treffen we aan op de zesde etage van een modern kantoorgebouw in Seattle. Daar huist het universitair laboratorium dat Intel in samenwerking met de universiteit van Washington heeft opgericht. Professor Gaetano Borriello mag hier wetenschappelijk verantwoord stoeien met het geld van de processorfabrikant. Borriello kan zo tientallen studenten aan het werk zetten om experimenten uit te voeren die anders volstrekt onbetaalbaar waren.
Laboratoria zoals dat van Borriello zijn door Intel opgericht aan een zestal universiteiten in de VS en Europa. De experimenten waaraan Borriello en zijn studenten in opdracht van Intel werken, dienen uiteindelijk maar één doel: uitvissen welke apparaatjes wij in de toekomst zullen gebruiken waarin dan bij voorkeur een processor van Intel past. Borriello: “De markt voor microprocessoren voor pc's stagneert, en dus moet Intel op zoek naar alternatieve afzetmogelijkheden. De vraag die nu van belang is, luidt: welke microprocessoren gaan we in de toekomst gebruiken? Door geld te stoppen in het zoeken naar het antwoord op die vraag, probeert Intel zich van een model te voorzien voor continue groei in de verre toekomst. Tot op zekere hoogte is mijn laboratorium erop gericht voor Intel uit te vissen welke nieuwe technologieën de markt voor microprocessoren een boost kunnen geven.”
Borriello schiet daartoe met hagel. Hopelijk raak, maar wie zal het zeggen? “Concreet bestaat onze missie eruit om het heel aantrekkelijk te maken om in de toekomst zoveel mogelijk verschillende apparaatjes te gebruiken. Het sleutelwoord hier is: 'aantrekkelijk'. Wij focussen ons op de bruikbaarheid van apparatuur. Hoe gemakkelijk zijn de apparaatjes van de toekomst in het gebruik? Hoe gemakkelijk zijn ze te onderhouden? Hoe moeilijk is het om ze aan de praat te krijgen? Welk voordeel bieden ze? Waarom zou je ze überhaupt willen hebben?”
Alzheimer
De taak die Borriello zichzelf gesteld heeft, is het afkeerprobleem opvangen. Om de met Intel processoren uitgeruste apparaten van de toekomst aan de man te brengen, zullen ze drastisch eenvoudiger moeten worden. Borriello heeft onderzoek gedaan naar patiënten met de ziekte van Alzheimer. Zij zijn de ideale proefpersonen. De voorwerpen die Alzheimerpatiënten nogal eens kwijtraken, worden door Borriello uitgerust met minuscule diodes. Dermate klein dat hij ze zelfs in het kunstgebit van een patiënt kon verstoppen zonder dat die daar ook maar iets van merkte. “De diodes resoneren volgens een bepaalde radiofrequentie. Wij hebben een lichtbundel ontwikkeld waarmee we als een soort van zaklamp door de ruimte kunnen kijken. Daardoor kunnen we alle voorwerpen die met een diode zijn uitgerust, terugvinden. Zelfs als dat gebit onder een beddensprei ligt, vinden we het nog.”
Nu zit in alle apparaten nog dezelfde diode. Dat levert een probleem op waar nog aan gesleuteld moet worden: “Stel je voor dat ik mijn bril kwijt ben. Maar dat is tegelijk mijn afstandsbediening die reageert op de lichtstraal. Dat is dus niet handig. Daarom werken we aan een diode die uniek identificeerbaar is. Dat wordt de volgende stap.” Daar houden de problemen van patiënten met de ziekte van Alzheimer niet op. “Ze hebben de neiging te weinig te drinken. Alzheimerpatiënten lopen daardoor het risico uit te drogen. Als we in de gaten zouden kunnen houden hoeveel die mensen moeten drinken, dan zouden we ze op tijd kunnen aansporen om te drinken. We kunnen nu al sensoren plaatsen op de plekken waar mensen drinken, zoals de koelkast. Verder bouwen we aan een model waarmee we de behoefte aan vocht kunnen bepalen. We houden bijvoorbeeld de vochtigheidsgraad bij, of het seizoen. Dat moet nu allemaal bijgehouden worden door hulpverleners, maar het is heel gemakkelijk om dat verkeerd te doen. Ook hulpverleners vergeten wel eens iets. Met als resultaat dat de patiënt uitdroogt. Dat is een heel reëel probleem.”
Elektronicamoe
Door deze en andere experimenten probeert de hoogleraar te achterhalen welke apparaten in huis al dan niet uitgerust kunnen worden met een product van Intel. Daar houdt het niet op. De voorspelling van Borriello en zijn team is dat onze huizen in de toekomst in alle hoeken, gaten en kieren zullen bulken van de sensoren, diodes en microprocessoren. Zijn grootste zorg blijft dat we misschien elektronicamoe worden. Daarom staat de gebruiksvriendelijkheid voorop. Borriello gaat ervan uit dat de meeste apparaten die we gebruiken informatie bevatten die we als gebruiker zelf hebben ingevoerd op dat apparaat. De nummerlijst van een gsm is een goed voorbeeld van handmatig ingevoerde informatie. In het niet denkbeeldige scenario dat we in de toekomst inderdaad steeds meer nieuwe apparatuur zullen gaan gebruiken, zou het handig zijn indien die informatie niet telkens opnieuw moet worden ingevoerd op elk nieuw speeltje dat we in gebruik nemen. Borriello: “Als jij je gsm verliest, dan moet je een nieuwe kopen en weer een nieuwe handleiding doorploeteren. Dat irriteert. Waar wij op dit moment naar streven, is dat al die verschillende apparaten die informatie onderling delen.
Op die manier kunnen ze elkaar bijstaan. Zo weet het polshorloge in de toekomst hoe de setting van de camera is. En kent, omgekeerd, de camera de instelling van het polshorloge. Als er een nieuwe camera in huis komt, kan het polshorloge de juiste instellingen doorseinen naar de camera.”
De vraag wanneer we dergelijke producten van Intel op de markt mogen verwachten, blijkt niet verstandig. Intel brengt helemaal niets naar de markt. Dat is ook de bedoeling niet. “Intel is niet van plan zelf die producten te gaan maken. Wat Intel probeert, is aantonen dat deze producten te zijner tijd gebruikt zouden kunnen worden. Dat ze levensvatbaar zijn. Dat het producten zijn die mensen zullen willen gebruiken. De bedoeling is nu juist dat andere bedrijven aangemoedigd worden om die nieuwe systemen te bouwen. En dat zij daar uiteraard gebruik bij maken van Intel microprocessoren. Intel Inside.
Acht miljard chips
Ruim tien jaar geleden waagde whizzkid Mark Weiser, toenmalig hoofd van het legendarische Xerox Palo Alto Research Center, zich aan de voorspelling dat computation zo alomtegenwoordig zou worden dat we ons niet langer bewust zouden zijn dat we omringd worden door computers. Microprocessoren zouden ons overal bijstaan op een manier die vergelijkbaar is met de manier waarop we ons niet langer bewust zijn van de alomtegenwoordigheid van elektriciteit in het dagelijks leven. Die voorspelling is uitgekomen. Volgens Darpa, de onderzoekspoot van het Amerikaans leger, zouden we het kritische stadium van die alomtegenwoordigheid twee jaar geleden al gepasseerd zijn. In 2000 bedroeg het aantal nieuwe microprocessoren dat in dat jaar in gebruik werd genomen meer dan 8 miljard stuks. 'Slechts' 150 miljoen stuks werden gebruikt voor personal computers. Het gros echter van de microprocessorenvermicelli verdween onzichtbaar ingebouwd in allerlei apparatuur, zoals koffiezetapparaten, auto's, zakagenda's en wekkers. Volgens de wet van Moore verdubbelt de rekenkracht van de microprocessor elke achttien maanden en dat bij gelijkblijvende prijzen. Een van de consequenties is dat microprocessoren steeds kleiner kunnen worden, maar daarom niet minder snel werken. De wet van Moore is genoemd naar een briljante observatie van Gordon Moore, medeoprichter van Intel, uit de jaren zestig van de vorig eeuw en blijft tot op de dag van vandaag geldig. Duidelijk is dat het aantal microprocessoren dat over de hele wereld in gebruik is het aantal mensen ruim overstegen heeft.
