Film na film is een succes. Ook Toy Story 3 is weer een klapper. Hoe flikken ze hem dat toch steeds weer bij Pixar?
1. Geen managementmonopolie
Bij Pixar worden beslissingen nooit alleen door de top genomen. Voor de belangrijke besluiten worden steeds véél mensen geconsulteerd. Dat verbetert niet alleen de kwaliteit, maar ook het draagvlak van de besluitvorming.
2. Autonomie voor wie het doet
Niet de manager, maar de regisseur is de baas. Alle filmmakers bekijken eens in de zoveel tijd alle vorderingen van de collega’s en geven aan waar zij verbeteringen zouden zien.
3. Collectieve nabespreking
Tijdens de evaluatie wordt de filmmakers gevraagd 5 dingen op te noemen die ze weer zouden doen en 5 dingen die ze niet zouden herhalen. Fouten maken mag. Het is zelfs het hart van het model, zegt Randy Nelson, directeur van de Pixar University. “Samen falen. En samen weer opklauteren.”
4. Durf te herstarten
Als iets niet werkt: blijf niet wachten tot het wel werkt, begin overnieuw. Het lijkt simpel, maar gebeurt in de praktijk vaak niet. De eerste versie van Toy Story 2 belandde in de vuilnisbak. Het werkte als een katalysator voor de volgende versie: die moest en zou beter worden. En werd dat ook.
>> Dit artikel komt uit MT magazine. Bestel de nieuwste editie online <<
