De economische crisis viert hoogtij en iedereen moet wat inleveren. Maar blijf af van de hoge bonussen in de sportwereld. Daar kan het allemaal nog wel.
Dat schrijft De Pers, naar aanleiding van een persconferentie over het salaris van basketbalcoach Jim Calhoun (hier vindt u het YouTube filmpje):
Verslaggever: "Laten we het eens hebben over het feit dat u de best betaalde werknemer van de staat bent en er een begrotingstekort van twee miljard is…"
Calhoun: "Ik betaal geen cent terug. Geen cent. Ik wil ooit wel eens met pensioen kunnen. Ik begin er genoeg van te krijgen."
Verslaggever: "En vindt u 1,6 miljoen dollar genoeg?"
Calhoun: "Ik verdien heel wat meer."
Om vier redenen zijn dit soort confrontaties redelijk zeldzaam binnen de sportwereld.
1. Eerlijke concurrentie
Er is sprake van eerlijke concurrentie om mee te kunnen doen. Hoeveel jongens en meiden dromen niet van een carrière in de sport? Het enige vereiste is dat je goed moet zijn, want goede universiteiten of netwerken tellen hier niet.
2. Beoordeling op prestaties
Na aankoop voor belachelijk hoge aanbedragen, wordt de sporter of zijn coach alleen nog maar beoordeeld op prestaties. Een slechte honderdmeterloper of een niet-scorende spits die de wereld is ingerold, rolt er net zo snel weer uit. Wel zijn er in andere sectoren genoeg slechte acteurs, schrijvers of bankdirecteuren aan het werk.
3. Alleen voor de uitblinkers
Alleen de échte uitblinkers krijgen belachelijke bonussen. De Pers heeft het over zo'n duizend voetballers en zo'n tweehonderd basketballers die meer dan 1,1 miljoen euro per jaar in hun knuistje krijgen. Ter vergelijking: 116 Amerikaanse banken betaalden 1,6 miljard dollar aan bijna zeshonderd ‘topmanagers'.
4. Makkelijke beoordeling
De beoordeling van sporters, daar is niets moeilijk of ondoorzichtig aan. Om de paar dagen weten horden ‘experts' weer van alles te zeggen over de sporter of de trainer.
‘Zodra de banken aan deze vier criteria voldoen, mogen ze weer grote bonussen gaan uitdelen', aldus de Pers.
