Rob Hazelhoff (1930-2010) was een icoon van het bedrijfsleven, relikwie uit een tijd dat bankiers te vertrouwen waren.
Rob Hazelhoff was een icoon. Toen ik jaren geleden hoofdredacteur was van een bankenvakblad, raakte ik tijdens een door ABN Amro georganiseerde persborrel met hem aan de praat. Hazelhoff, zaterdag overleden op 79-jarige leeftijd, was iemand van wie je binnen 2 minuten wist dat je hem vertrouwde. Terwijl hij een borreltje bestelde en nog een sigaartje opstak, praatte hij bedaard met journalisten, nam geen blad voor de mond en vertelde dat hij onderaan in de bank was begonnen, op het kantoor in Nairobi. Het leek moeilijk voor te stellen dat de man die zo gemoedelijk contact met je maakte dezelfde was als de strateeg die, samen met Roelof Nelissen, ABN en Amro had weten samen te voegen tot een van de grootste banken van Europa.
Verkwanselen
De mentaliteit van Hazelhoff, destijds vanzelfsprekend, is grotendeels verdwenen uit het bedrijfsleven. Kortetermijndenken was hem vreemd. Voor hem hoefde de bank niet zo nodig snel te groeien, de belangen van de klanten waren belangrijker. "Een klant kan wel zonder ons, maar wij kunnen niet zonder onze klanten." Na zijn vertrek bij ABN Amro was het hem een gruwel om te zien hoe de bank onder leiding van Rijkman Groenink de nadruk ging verschuiven naar de beurswaarde, hoe aandeelhouders belangrijker werden dan klanten. Hij gebruikte het woord ‘verkwanselen' voor wat Groenink deed, meer mensen zouden dat woord later in de mond nemen.
Platte structuur
azelhoff was een bestuursvoorzitter van de oude stempel. Hij wist weinig van ict en had niks met balanced scorecards. Onder zijn leiding was er geen platte organisatiestructuur maar een strenge hiërarchie, zonder ook maar een vrouw in de top te bekennen. Toch had hij beter dan wie ook begrepen waar het om gaat. Bankieren is geen zaak van slimme beleggingsproducten en een half procentje extra rente. Bankieren is uitsluitend en alleen een kwestie van vertrouwen. Daarom was Hazelhoff ook zo'n voortreffelijke bankier, je wist meteen wat je aan de man met zijn sigaar had.
Bankmensen die dat in aanloop naar de kredietcrisis uit het oog verloren hebben – dat vertrouwen de conditio sine qua non is voor bankieren – mogen eigenlijk geen bankiers worden genoemd.
