Nederlanders hebben handelsgeest, maar het zijn de Belgen die in deze economische sombere tijden onze bedrijven komen redden. Voor het kwakkelende handelshuis Hagemeyer is nu Rudi de Becker de laatste strohalm.
“Is hij een Belg?” klinkt het verbaasd vanuit het Amerikaanse Buffalo Grove. Daar is Buhrmanns dochtermaatschappij ASAP Software gevestigd. En ze kennen ‘Rudi’. “Maar dat is toch een Engelsman? Hij spreekt highbrow Engels?” probeert de manager aan de andere kant van de lijn nog eens. “Of nee, volgens mij is hij een Nederlander.” “Hij heeft,” zo weet Samas directiesecretaris Joep Stassen, “de goede kwaliteiten die we de Belgen toedichten. Maar hij is meer een wereldburger dan een typische Belg. Rudi de Becker heeft in veel buitenlanden gewerkt. Hij is aimabel en slim, maar schuwt ook niet harde maatregelen te nemen.” “Je kunt hem altijd en overal tegenkomen,” vertelt Ewold de Bruine, manager corporate communications van Buhrmann. “Hij is altijd in de weer. Overal zie je hem met zijn trolley rondlopen, op weg, of net weer terug van een van zijn vele reizen. In die enorme koffer op wieltjes zitten de stukken die hij tijdens zijn vele vlieg- en autotochten doorneemt.”
Je kunt hem altijd en overal tegenkomen. Toch is hij geen echte lobbyist. Daarvoor is Rudi de Becker (57) te veel op reis. Ook Jan Kalff, ex- ABN topman en voorzitter van de raad van commissarissen van het kwakkelende handelshuis Hagemeyer, kende hem niet. Kalff is wél een lobbyist, kent bijna iedereen die er toe doet in het Nederlandse bedrijfsleven, maar in dat circuit zat niemand die in staat kon worden geacht om Hagemeyer, een Nederlandse handelshuis met wereldwijd maar liefst 20.000 werknemers, weer definitief zwarte cijfers te laten produceren. Dus werd het headhuntersbureau Egon Zehnder ingeschakeld. En die kwamen met een Belg. Waarom, zo moesten de headhunters uitleggen, kwamen ze met een Belg? Een onbekende Belg ook nog. Oké, die Belg zat dan sinds twee jaar in de raad van bestuur van het in kantoorinrichting gespecialiseerde Buhrmann, maar Buhrmann voer een redelijk overzichtelijke koers. Hagemeyer daarentegen was verworden tot een zinkend schip. Een Belgische stuurman op een zinkend schip. Zou dat de averij niet slechts vergroten?
Energieke constitutie
“Nee,” weet Ewold de Bruine, die het zeer betreurt dat zijn superieur per 1 maart vertrekt. “Rudi is enorm gedreven. Hij is zo veel op reis omdat hij overal dicht op wil zitten. Hij kent z’n mensen goed. Er zitten weinig filters tussen. Rudi stuurt voortdurend e-mail en komt overal binnenvallen. De man heeft een onvoorstelbaar energieke constitutie.” “Maar belangrijker nog is het feit dat dit een van de weinige mensen is die ik op dit niveau ken, die echt technologieliefhebber is. Hij vindt het fantastisch om met het nieuwste van het nieuwste te werken. Hij is een ceo die zelf voortdurend werkstukken produceert op zijn laptop. Hij is enorm met automatisering bezig en dat is in onze branche, maar ook in die van Hagemeyer, enorm belangrijk. Het gaat er om de schakels tussen producent en eindgebruiker zo klein mogelijk te maken. Rudi is daardoor gefascineerd. Hij beseft dat het belangrijk is dat wij als leveranciers computerprogramma’s hebben die ook registreren aan welke producten er behoefte is en waarmee ook automatisch bij de leverancier besteld kan worden.”
Die fascinatie voor automatisering werd door de top van Hagemeyer gedeeld. Alles moest worden geautomatiseerd. Nou ja, niet alles. Eerst werd er onder aanvoering van de onlangs opgestapte topman Rob ter Haar flink gesaneerd. Alle winstgevende retailactiviteiten werden afgestoten. Hagemeyer zou zich voortaan op de elektrotechnische groothandel storten. Een branche die zwaar onder druk staat. Efficiënte automatisering moest dat euvel pareren. Dus werd in Engeland begonnen met een high tech systeem dat de klanten automatisch bevoorraadde. Probleempje daarbij was dat de klanten vaak de verkeerde producten kregen. Het systeem werkte niet en de klanten liepen en masse weg. Naast Ter Haars blunder om voor de verkeerde corebusiness te kiezen, is dat de reden waarom Hagemeyer plotseling zwaar in de rode cijfers kwam.
Zakken vullen
Dankzij een geslaagde claimemissie van 460 euro – een obligatielening van euro 150 – en een nieuw krediet van 900 euro miljoen mag Hagemeyer het nu onder aanvoering van een Belgische kapitein opnieuw proberen. Gaat dat lukken? Het cv van Rudi de Becker is imposant, want vermeldt veel buitenlandse ervaring en vooral veel jobhoppen, maar echte topposities vermeldt het niet. In 1998 komt hij in de raad van bestuur van Samas terecht. Daar maakt hij in 2001 de overnamestrijd met Buhrmann mee. Uiteindelijk wordt hij samen met zijn divisie en de rest van het bedrijf door het eveneens in kantoorinrichting gespecialiseerde Buhrmann overgenomen.
Hij rebelleert niet, zoals de meeste Samas-medewerkers. Nee, Rudi de Becker begint aan het einde van zijn loopbaan eindelijk het grote geld te ruiken. Buhrmann bombardeert hem tot hoofd van de Europese divisie en betaalt ruim een jaarsalaris om het pensioengat van de Belgische jobhopper te dichten. Pure verspilling, lijkt het, want zo goed rendeert Buhrmann nou ook weer niet. Vandaar misschien dat De Becker met een relatief laag jaarsalaris genoegen neemt. In 2002 ontvangt hij bij Buhrmann een basissalaris van 318.000 euro. Peanuts vergeleken bij Rob ter Haar, die hij nu opvolgt. Deze brokkenpiloot toucheerde in 2002, het jaar waarin hij Hagemeyer naar de afgrond liet denderen, een basissalaris van maar liefst 609.000 euro.
Over het salaris van Rudi de Becker wil Hagemeyer geen mededelingen doen. Maar het zal fors zijn. Zéér fors. Dat valt te distilleren uit de honorering van zijn adjudant Wiet Pot. Deze financiële big shot, afkomstig van de Amerikaanse zakenbank Goldman Sachs, is door Hagemeyer aangesteld voor een half jaar. In die periode moet hij de financiële herstructurering van het noodlijdende handelshuis realiseren. Hij ontvangt daarvoor 500.000 euro plus een bonus. De benadeelde aandeelhouders van Hagemeyer zijn not amused. En dat zullen ze waarschijnlijk ook niet zijn wanneer de honorering van de Belgische jobhopper bekend wordt. Maar er is troost; want De Becker heeft een zeer goede visie over hoe zaken operationeel verbeterd kunnen worden, zegt Samas groepscontroller Reeskamp. “Ik heb zeer nauw met hem samengewerkt en heb nog nooit zo’n gedreven persoon meegemaakt. Hij weet álles van automatisering. En tot mijn verbazing leest hij zelfs nog literatuur ook. Waar hij de tijd vandaan haalt, is me een raadsel.” “Dat komt,” zo weet Ewold de Bruine van Buhrmann, “omdat hij een gedrevene is. Een workaholic. Iemand die van werk echt zijn hobby heeft gemaakt.” Een hobby die loont. Dat zal uit het jaarverslag, waarin Hagemeyer er toch niet meer aan zal ontkomen zijn honorering prijs te geven, waarschijnlijk pijnlijk duidelijk worden. Pijnlijk vooral voor al die Nederlandse managers, waar in het buitenland helemaal geen vraag naar is. Ze beweerden het tegendeel en wisten met dat argument de honorering fors op te schroeven. Buitenlanders zoals Rudi de Becker en zijn financiële adjudant maken daar nu dankbaar gebruik van.!
CV Rudi de Becker
BURGERLIJK STAAT Getrouwd
WOONT Amsterdam
OPMERKELIJK Werkt altijd, niemand weet of hij kinderen heeft
1946 geboren te Brugge
1968 economie Gent
1969 o.a. Booz, Allen & Hamilton (Parijs)
McKinsey (Brussel)
Bekaert (VS)
Ranx Xerox (Parijs)
Black & Decker (Nederland)
1998 lid RvB Samas
2002 lid RvB Buhrmann
2004 voorzitter RvB Hagemeyer
