2008 is een historisch jaar. De krimp van de beroepsbevolking is begonnen. Lang naar uitgezien, nu een feit.
Heel veel gebeurtenissen op de arbeidsmarkt moet u tegen deze demografische achtergrond zien. Zo is het salaris van jonge professionals met tien procent gestegen, de werkloosheid relatief laag geworden en werken vijftigplusser langer door dan de babyboomers. De grootste verandering is dat managers nu een werknemersmarkt betreden.
Dit vertaalt zich in looneisen en in verwachtingen omtrent de cultuur van het bedrijf: doet u aan zelfontplooiing, wat biedt u voor de work/life balance? Managers die hier het goede antwoord op geven gaan het beter doen dan de vakgenoten met oogkleppen. Desondanks zullen zelfs de slimste managers geïrriteerd raken van de langdurig openstaande vacatures.
Uiteraard verschilt dat van branche tot branche en van regio tot regio. De gamingindustrie in Amsterdam, waarvoor te veel personeel is, is anders dan het primaire onderwijs in Limburg, waarvoor weer te weinig is. Toch zal elke manager vanaf dit jaar haar uiterste best moeten doen om haar personeel zo lang mogelijk binnen boord te houden. Binden en boeien, de praktijk van de jaren negentig van de vorige eeuw, wordt de onwankelbare basis van HRM en dat zal ook niet veranderen.
Zijn er nog arbeidsreserves te vinden? Zeker. Alleen niet bij de autochtone mannen. Die werken nagenoeg allemaal braaf fulltime. Wie extra handen wil moet zich richten op vrouwen die in de ‘empty nest-fase' zitten en op allochtonen. Daar zit de rek.
Joep Schrijvers is auteur van ‘Hoe word ik een rat' en andere kritische boeken over management, mens en maatschappij.
