Ooit krijg je ‘m voor de eerste keer: de dienstopdracht.
Op zich is er niks mis mee als een hogere in rang je een opdracht geeft (inherent aan de gezagsverhoudingen), maar de pest met een dienstopdracht die ook zo genoemd wordt, is deze: de opdracht is per definitie onredelijk.
Voorbeeldje: je baas heeft het hartstikke druk met héél belangrijke dingen, zoals het overeind houden van zijn bedrijf, maar in alle drukte heeft hij toch nog tijd gevonden om zijn persoonlijke hekel aan een van jouw ondergeschikten om te zetten in een dienstopdracht. Eerst vriendelijk ("Zeg, zou je niet eens stoppen met Puntjepuntjepuntje"), dan iets minder vriendelijk ("Die Puntjepuntjepuntje behouden is carrièretechnisch niet zo handig van je"), vervolgens echt onvriendelijk ("Als je Puntjepuntjepuntje laat zitten, heb je een probleem") en tenslotte helder ("Ik draag je op Puntjepuntjepuntje te ontslaan").
Je denkt: man, Puntjepuntjepuntje is een topper, ik werk graag met haar en beperk jij je liever tot de hoofdlijnen. Maar als je dat zegt, word je zelf een Puntjepuntjepuntje, dus je zit in een spagaat. Kies je voor loyaliteit aan je trouwe, prima Puntjepuntjepuntje of kies je voor loyaliteit aan je eigen carrièrekansen bij dat bedrijf? Als je baas een echte topper is, is het een test en waardeert hij het juist dat je voet bij stuk houdt en Puntjepuntjepuntje niet ontslaat. De kans daarop? Eén procent. Conclusie? Andere baas nemen! Of je rug soepel houden voor vele toekomstige buigingen…
Bram B. Bot is kritisch volger van dino's en hipo's, twee soorten die de sfeer op de werkvloer doorgaans behoorlijk verpesten.
