Diep van binnen denken we natuurlijk allemaal dat het universum om ons draait. Maar het wezenskenmerk van de hedendaagse hipo is toch wel dat die die gedachte nog niet weet te relativeren.
Er kan bij ons (700 m/v) geen beslissing vallen of de hipo's weten ‘m op zichzelf te betrekken. Of het nu gaat om standaardisatie van de leaseauto's, het aanpassen van de weekmenu's in het bedrijfsrestaurant of het beperken van de jaarlijkse winstuitkering – het is altijd tegen hen gericht. En doorgaans veroorzaakt doordat in de echte top de gave des onderscheids ontbreekt. Anders hadden ze in de boardroom heus wel geweten dat een grijze Opel Astra in Amsterdam-Zuid echt not done is, macrochaotisch voedsel alleen pro forma op het menu staat en – vooral – dat de winstuitkering nevernooitniet omlaag kan – want hypotheek gebaseerd op maxmaxmax en groeipotentie. Dus.
Maar goed, hun onderlinge geklaag zal ons op de andere verdiepingen worst zijn. Erger is dat wij weten hoe hun toekomst er uit gaat zien. Ze werken zich nu voor relatief beperkte salarissen zestien slagen (lees: 70 uur) in de rondte en denken allemaal dat dat later wel wordt gecompenseerd, als ze eenmaal de lift naar de zeventiende (en hoogste) verdieping mogen nemen.
De pest is: van de acht hipo'tjes in ons bedrijf zal er volgens de statistische werkelijkheid hooguit eentje ooit echt de stap naar de top wagen – en dat is de positieve variant. Maar ook dit vinden ze maar onzinnige zwartkijkerij. Dus stoppen we ze bomvol met werk. Anders belemmer je ze in hun ontwikkeling, toch?
Bram B. Bot is kritisch volger van dino's en hipo's, twee soorten die de sfeer op de werkvloer doorgaans behoorlijk verpesten.
