Anton is salesmanager, in een farmaceutisch bedrijf. Maar de afgelopen 24 uur was hij in de weer met Liberty, een bokkige oude merrie. Anton heeft het er maar druk mee. Hij moet leren kijken door haar ogen, vindt zijn CEO. Dat zal hem veel leren over de manier waarop hij met zijn account managers communiceert, want met Liberty kun je prima reflecteren.
Tussen paarden slapen
Als afsluiting ‘mag’ Anton ook een nacht bij Liberty in de stal slapen. ’s Ochtends wordt hij wakker van een penetrante geur. Het is Liberty die aan de lopende band winden laat. Volgens de manègehouder en paardencoach een “stukje directe feedback” dat vooral positief geduid dient te worden: “Ze is helemaal ontspannen in jouw nabijheid. Langzaamaan verandert er iets. Goed bezig, Anton!”
Arme Anton. Maar hij is de enige niet. Steeds meer CEO’s dirigeren hun managers richting paardenstal. Als je het niet gelooft, dan raad ik je aan de documentaire ‘Nu verandert er langzaam iets’ te kijken, die momenteel in de bioscoop draait. De film roept vooral vragen op. Je managers tussen paarden laten slapen, is niet bepaald de voor de hand liggende remedie tegen welk bedrijfseuvel dan ook. Maar meestal heeft de CEO op dat moment alles al geprobeerd. Tenminste, voor zijn gevoel. En niets helpt. In godsnaam, dan maar een paard!
Liever wegkijken
Terwijl de CEO ook zou kunnen erkennen dat er met zijn personeel niets mis is, maar zijn bedrijf simpelweg aan het einde van de S-curve zit; de golvende lijn die het natuurlijke verloop van elk bedrijf beschrijft (eerst groei en daarna teloorgang). Dat laatste woord zou voor de CEO hét teken moeten zijn om het roer om te gooien, om zo met zijn bedrijf aan een nieuwe S-curve te beginnen. Maar dat betekent een radicale reorganisatie en vergt zoveel energie en grote beslissingen van de CEO, dat deze veel liever probeert de ‘oude’ S-curve eindeloos te rekken. Tot het echt niet meer gaat. Dat is altijd het moment waarop de paarden van stal worden gehaald. Alsof die knollen het verschil gaan maken.
Sigmund Freud heeft voor deze vorm van wegkijken een prachtige term bedacht: doodsdrift. Oftewel de drang tot destructie. Diep van binnen is het bedrijf de CEO alleen maar tot last. Het liefst zou hij terug willen naar de beginjaren, toen alles vanzelf leek te gaan. Zijn bedrijf groeide als kool en de winsten stapelden zich jaar na jaar op. Maar terug naar vroeger kan niet. En een nieuwe S-curve, daar heeft de CEO de kracht niet meer voor. ‘Dan maar alles kapot!’ denkt zijn onderbewuste. Wat zich niet aan de verlangens van de CEO aanpast, moet worden vernietigd.
Decadent
Alleen een CEO die zich nergens meer om bekommert, stuurt zijn managers de paardenstal in. Het heeft iets decadents, iets verveelds. Het doet denken aan de nadagen van het oude Rome. Wachtend op het einde zit de CEO nog zó vol sensatiezucht, dat hij van gekkigheid niet meer weet wat te doen. Bladerend door foldertjes. Naar welke malle training zal hij zijn managers nu eens sturen? ‘Kijken door de ogen van een paard’. Het staat er echt. Ja, dat lijkt de CEO wel wat. De beloften liegen er niet om. Beter samenwerken en meer grip op jezelf. Liberty zet elke manager ‘in zijn eigen kracht’. Plus een gratis overnachting in een authentieke paardenstal. En dat voor maar € 4.995,99! De CEO gaat er graag in mee. Treuriger kan het niet. Dát is wat ik zag in die documentaire: managers met een baas die hoopt dat een paard alle problemen wel even oplost. Met een scheet.
Reactie JeanMarc van Sambeek, Mint Film Office (producent docu): Ik ben verbaasd over de relatie die Ron Jacobs legt tussen de documentaire ‘Nu verandert er langzaam iets‘ en de inhoud van het artikel. Ron Jacobs schetst een beeld dat totaal niet strookt met de werkelijkheid. Deze column geeft een hele nare nasmaak. Als producent van de film neem ik dan ook afstand van zijn beschrijving van de film en de inhoud van de column.
