In het weekend mag ik graag een rondje hardlopen. Het is mijn manier om te ontspannen en niet zelden kom ik terug met een idee. Het is het moment dat ik mijn gedachtes de vrije loop laat, geniet van de buitenlucht en schijnbaar is dat ideaal om nieuwe dingen te bedenken. Maar dat is niet waarom dit stuk over hardlopen gaat. Het is mij te doen om de manier waarop ik loop.
Stip op de horizon
Onlangs bedacht ik mij dat ik onbewust op een bepaalde manier loop. Ik kijk namelijk altijd ver vooruit. Het einde van de straat, het einde van het looppad, of zover je kan kijken in de verte. Ik raak dan in een soort trance, waarbij de focus op het einde ligt. Focus op de volgende halte waar ik naartoe ren. Dit is voor mij de stip op de horizon.
Bij rennen is dit het doel waar ik naar toe wil en dit geeft mij houvast om doelen te stellen. Mijzelf te prikkelen om verder te rennen en met wat doorzettingsvermogen kom ik er dan. Vaak pik ik vanaf dat moment weer een volgend doel. Zo ga ik van eindpunt naar eindpunt. Ik deel daarmee het hele traject op in kleinere stukken. Hierdoor heb ik steeds een doel als deel van een groter doel, lees het hele traject. Ik ben niet teveel in mijn hoofd bezig met waar ik nu loop of wat ik nog moet lopen. Focus op waar ik naar toe wil, is dan wat mij in beweging houdt.
Dromen
In het werk zet ik ook deze stippen op de horizon. Waar willen wij zijn aan het eind van het jaar? Waar willen wij met het bedrijf zijn in 2020? In het werk noem ik het overigens niet doelen, maar dromen. Dit klinkt magischer. Over dromen een andere keer meer.
Terug naar het hardlopen. Ik heb ontdekt dat met mijn focus op de verte tijdens het rennen, ik de plassen, kuilen, stoepranden, losliggende takken of andere onregelmatigheden die ik tegenkom al van ver zie aankomen. Schijnbaar zie ik zonder moeite vanuit mijn ooghoeken ook de directe omgeving. Ik heb de tijd om erop te anticiperen. Het kost me dan niet of nauwelijks moeite om op tijd de onregelmatigheden te ontwijken of mijn looppad aan te passen.
Hoofd omhoog
Het bijkomend voordeel is dat ik ontspannen loop met het hoofd omhoog en de borst vooruit. Ik krijg geen kramp in mijn nek van het direct voor me omlaag naar de grond kijken, waarbij ik constant zou moeten inspelen op alle onregelmatigheden die ineens voor mij opdoemen.
Tijdens het werk hebben we dezelfde keuze. Doen we ons ding van alledag en zijn we druk bezig met alles wat er zich voor doet of hebben we een doel in de verte? Hebben we ons blik vooruit en passen we ons gemakkelijk aan de onregelmatigheden van de dag of zijn we krampachtig bezig alle kuilen van elke dag te ontwijken?
Horizon
In de werkomgeving heeft het stellen van een doel in de verte nog een bijkomend voordeel en dat is het gegeven dat je team, collega’s of medewerkers weten waarvoor ze elke dag aan de slag gaan. Ze werken met een stip op de horizon. Dit maakt dat ze een doel hebben, dat ze weten waarom ze bepaalde beslissingen moeten nemen, de klant moeten helpen of simpelweg een collega de helpende hand te bieden. Tegenslagen, als kuilen of takken op de weg, kunnen makkelijker worden overwonnen, omdat er een stip op de horizon is. Iedereen wil werken waar de stip op de horizon lonkt.
Het verschil tussen ontspannen of hard werken.
Morgen maar weer een rondje rennen na een lekkere werkdag.
Allard Droste is ondernemer en professioneel dromer. De afgelopen tien haar heeft hij een bestaand bedrijf van een bureaucratie omgetoverd tot een zelfsturende en gemotiveerde omgeving die winst maakt. Hierover schreef hij het boek Semco in de polder.
