Geen producten in je winkelwagen.
“Ik heb het gemist, het nadenken en praten over nieuwe dingen, en die vervolgens uitwerken. Werk hoort bij mij.” Marijn Pijnenborg is na acht weken nadenken over of haar pasgeboren zoontje al gepoept heeft of niet, weer aan de slag als ondernemer en investeerder. “Ik vind het geen logische combinatie, het zijn verschillende vakken. Als ondernemer moet je het helemaal zelf doen, je moet erin geloven en zelf de besluiten nemen. Als investeerder moet je juist niet op de stoel van de ondernemer gaan zitten, je moet er pas zijn als het niet goed gaat en dan met een advies voor een oplossing komen. En niet de hele tijd valkuilen zien” En toch doet ze het, ze is een van de weinige vrouwelijke investeerders. Daarover zegt ze: “Ik wist niet dat dat een ding is eigenlijk.” Geen issue dus voor Pijnenborg.
Pijnenborg zette Freeler op, de eerste gratis internetprovider, en daarna Funda, de huizenzoekmachine. Hoewel het voor haar bij beide bedrijven voelde als een eigen bedrijf, was ze volgens haar definitie geen ondernemer, want ze bezat geen aandelen in de bedrijven. Wel was er een lucratieve bonusregeling en daarmee legde ze de basis voor haar huidige activiteiten. Met Marque Joosten, haar businesspartner in crime bij Freeler en Funda, zette ze in 2007 Zomoto en Boralis op. “Ik wilde iets met auto’s doen en zag dat we het businessmodel van de verkoop van auto’s via internet op z’n kop konden zetten. We hebben inmiddels diverse autoportals ontwikkeld en zelfs de domeinnaam auto.nl gekocht. Ik ben echt aan het ondernemen met Zomoto.”
Om tegelijkertijd alle andere ontwikkelingen te kunnen volgen op internet, bedachten ze, investeren ze internetbedrijven. “Zo blijf ik geïnspireerd. Ik kan met iemand aan de gang gaan die een plan heeft en leren hoe die te werk gaat en problemen oplost.”
Dat deed Pijnenborg al als adviseur voor Diningcity, al was dat zonder aandelen, “meer als aardigheid”. Via Diningcity investeerde ze in Seatme, het restaurantreserveringssysteem, maar haar belang daarin heeft ze weer verkocht. “Het bedrijf was in een nieuwe fase, een soort van militaire uitrol, en daar komen vraagstukken bij kijken waar ik niet over mee wil denken. Heel erg operationeel zeg maar. Als iets op de rails staat, dan ga ik wat anders doen, zowel als ondernemer als investeerder. Tenzij er een mogelijkheid is om verder te innoveren natuurlijk, dan vind ik het nog wel leuk.”
Recentelijk heeft ze geïnvesteerd in Usabilla, omdat ze “gewoon overrompeld was door de kennis van die jongen” (Paul Veugen, red.). “De persoon van de ondernemer is het belangrijkst, als die wegvalt lukt het meestal niet met de startup”. Zes keer per jaar zijn er intense besprekingen en één keer per maand telefonisch contact, hoewel er pieken zijn bij belangrijke gebeurtenissen. In de komende periode wil ze in maximaal tien startups investeren, met bedragen die variëren van 10.000 euro tot 100.000. “Waarschijnlijk gaan we elk kwartaal bedrijfsplannen bekijken en dan met name doorrekenen, want daar zit toch vaak de meeste pijn: de businesscases blijken dan niet te kloppen.”
Wat zijn de verwachtingen eigenlijk? “Als de helft van al mijn investeringen een succes is, ben ik blij. En als het niet lukt, dan blijft er nog genoeg over.” Als het aan Pijnenborg ligt blijft ze samenwerken met Joosten, en wellicht nog met nieuwe participanten in hun fonds. “Het is eenzaam als ondernemer of investeerder, ook al heb je werknemers. Het is rustiger en leuker met een businesspartner.” “En..”, voegt ze toe: “Je kunt even weg om een kindje te krijgen.”
