Last van stijlsleur of smaakstress? ‘Je had ook mijn leven kunnen hebben’, zegt MT’s stijlgoeroe en Playboy-baas Jan Heemskerk. Dat is namelijk geen pretje, moet je weten.
Qua stijl heb ik een hondenleven. Daar, het is er uit. Dat we het meteen maar op tafel gooien. Ik, Jan Heemskerk, nog tot augustus de hoofdredacteur van Playboy, veteraan van vele andere mannen(mode)bladen, gevreesd radiomaker van lawaaiomroep Powned, onbeduidend theaterpersoonlijkheid, zelfhulpboekenschrijver en BN’er in de dop, heb de grootst mogelijke moeite mijn veelzijdige leven in een beetje samenhangend gevoel voor stijl te gieten.
Dat zit zo. Om gepaste indruk op mijn superhippe personeel te maken, moet ik er uitzien als een metroseksuele latino-rapper, compleet met juwelen en sjaaltjes en mutsjes en lelieblanke naakte enkels in Italiaanse instappers en een pastelkleurig Jezuspak.
Mijn baas, echter, ziet me liever in een eenvoudig kostuum van grove snit en slobberstof, dat mijn nederige toewijding aan zijne doorluchtigheid en inherente waardeloosheid in het algemeen benadrukt.
Kwam ik namens Playboy buiten de deur, bij een commerciële relatie, dan had men graag dat ik oogde als een ‘creatief’, dat is dan iets met een lamswollen trui met V-hals, een Japans dubbelgeweven stuk demin aan de bips, een joekel van een duikhorloge en een kloeke hoornen bril op de neus. En veelkleurige sneakers. Zulks weer geheel in tegenstelling tot presentaties van de nieuwe Playboy, waarbij ik in maatpak de show laat stelen door een schaarsgeklede mevrouw met joekels van borsten en een lief gezichtje om te zoenen.
En dan is er natuurlijk de nederige en bescheiden vrijetijdskledij, die vooral moet benadrukken hoe verpletterend gewoon ik ben gebleven ondanks alle glitter en glamour van het leven in de spotlichten, zonder natuurlijk mijn gevoel voor kwaliteit te verloochenen. Denk dus voor langs de lijn aan een meervoudig waterdichte Hoogduitse parka, een schippersklotje, een paar werkschoenen met vet- en verfspatten, en doorgesleten designjeans.
Zo ziet u maar, u heeft het zo beroerd nog niet getroffen als manager, immers altijd goed in een pak, uiteraard op maat, met wat shirts die uw al dan niet atletische lichaam optimaal helpen vormgeven, een stel schoenen op uw bloedeigen leest, en mogelijk, wenselijk, een frivool element in de vorm van een gebreide das of, op vrijdag, een fijne polo onder het jasje. Mocht u dus af en toe gebukt gaan onder stijlsleur, denk dan aan mij, de schizofrene stijlkameleon, en aan mijn arme bankrekening. Die moet namelijk bloeden voor vier, en in contrast met u allen, kom ik lang niet aan de balkenendenorm.
>> Dit artikel komt uit MT Magazine. Abonnement?
