Geen producten in de winkelwagen.
Toen Carlijn de Ruijter in februari begon als lid van de Raad van Bestuur van het Máxima MC in Eindhoven en Veldhoven, had ze al jaren over deze dag nagedacht. En toch kwam de vraag de eerste dagen regelmatig in haar op: heb ik wel de goede keuze gemaakt? ‘Je hebt een beeld voor je van werken in de zorg, een bestuursfunctie en de cultuur binnen dit ziekenhuis. En toch is er altijd die spanning: heb ik wel het juiste keuze gemaakt om over te stappen naar een sector die ik eigenlijk nauwelijks ken?’
Bijna twintig jaar werkte ze in de bancaire sector: de eerste acht jaar bij Fortis, bij de overname door ABN Amro in 2008 ging De Ruijter mee. Het was bij toeval dat ze in de sector terechtkwam. Na opgegroeid te zijn in de bossen van Limburg besluit De Ruijter dat ze een medische opleiding wilde gaan doen. ‘Iets wat praktisch ingesteld was en waar ik me fysiek met mensen bezig kon houden.’ Het wordt fysiotherapie.
Als ze aan het eind van haar studie stageloopt in het Westeinde Ziekenhuis in Den Haag, komt ze veel in aanraking met de afdeling neurologie. ‘En dus begon ik aan een tweede studie psychologie, met het idee om neuropsycholoog te worden.’ Maar de praktijk valt tegen. ‘Ik voorzag dat ik vooral in een kamertje diagnoses zou stellen, daar voelde ik weinig voor. Omdat ik groepsdynamica wel heel interessant vond, werd ik meer getrokken door de sociale- en organisatiepsychologie.’
Belevingswereld
Ze kiest voor een andere studierichting, maar het zaadje is gepland. Het is slechts een kleine stap naar het bedrijfsleven. Bij Fortis komt De Ruijter binnen ‘zonder ooit een balans gelezen te hebben’. ‘Bij de bank waren ze op zoek naar andere profielen, dus daar werd minder waarde aan gehecht. Ik voelde me er direct thuis: het was niet een grote bank, maar ze waren wel heel ambitieus. Op onderbuikgevoel heb ik toen die keuze gemaakt.’
Toch gebruikt ze haar ervaring in de zorg nog vaak als ze eenmaal bij Fortis werkt. ‘Tijdens m’n studie had ik ook veel waarnemingen gedaan, waar je bij mensen thuiskomt en achter de voordeur ziet hoe zij het aanpakken. Ik merkte dat die blik me goed van pas kwam in het bedrijfsleven. Hadden we een discussie over digitalisering, dan hield ik altijd dat gezin op driehoog achter in m’n achterhoofd. Als je geen geld hebt of niet de middelen om te internetbankieren, wat heb je dan nodig als klant van een bank om mee te komen?’
Ze stelt niet alleen de vragen, maar maakt zich er in haar tijd bij de bank ook hard voor dat alle klanten gezien worden. ‘Toen ik de klanten die onder bewind stonden in m’n portefeuille had, merkte ik zij vaak bij ons kwamen vragen hoeveel geld ze nog op hun rekening hadden, omdat ze geen toegang hadden tot internetbankieren. Toen hebben we ervoor gezorgd dat ze in ieder geval in hun bankieren app hun saldo kunnen checken.’ Ook belde De Ruijter actief achter klanten aan om feedback te vragen. ‘Dat lijkt nu heel gewoon, maar was toen heel bijzonder. Je probeert constant te peilen wat er leeft, zodat je je service kan verbeteren. Die blik had ik zonder mijn zorgopleiding niet gehad denk ik.’
Mooie kansen
Haar denkwijze en werk wordt gewaardeerd binnen de bank en De Ruijter maakt gestaag carrière. Na zes jaar werken als relatiemanager op kredietverlening, wordt De Ruijter verantwoordelijk voor de scheiding van de Nederlandse en Belgische tak van Fortis. Vervolgens begeleidt ze de integratie van Fortis en ABN Amro. Daarna gaat het snel binnen ABN – elke drie jaar maakt ze een nieuwe stap, tot De Ruijter als Managing Director binnen Retail Personal Banking samen met haar collega’s in het leiderschapsteam verantwoordelijk is voor 3500 FTE. Ze draagt de medeverantwoordelijkheid voor de ontwikkeling van digitale innovaties als Beeldbankieren.
De Ruijter speelde zelf een actieve rol in dat carrièrepad. ‘Als het om mijn eigen ontwikkeling gaat, ben ik behoorlijk eigenwijs en onafhankelijk. Ik herinner me de eerste rol binnen de bank na de reorganisatie. De directeur had precies in gedachten waar hij me neer ging zetten, daar viel niet meer over te praten. Terwijl ik daar helemaal niet blij mee was.’ De Ruijter houdt het heft in eigen hand, drie maanden daarna zit ze op een functie die wel bij haar past. ‘De functie die zij voor zich zagen, daar was ik al goed in. Ik wilde iets nieuws leren.’
Het is hét voordeel van een grote werkgever, aldus De Ruijter. ‘Er is altijd iets leuks te doen, iets nieuws te ontdekken of een nieuw project op te pakken. Als je proactief bent en het bedrijf lekker loopt, komen er een heleboel mooie kansen voorbij.’
Maar de keerzijde daarvan is dat je constant gevraagd wordt voor mooie functies, maar niet zelf nadenkt wat je nou eigenlijk wil. ‘De laatste drie jaar kreeg ik vier mooie banen aangeboden, geweldige kansen binnen de bank. Maar als ik achteroverleunde en reflecteerde, was het iets anders wat ik eigenlijk écht graag wilde.’
Want hoewel ze het naar haar zin had bij ABN Amro, wist ze zes jaar voordat ze vertrok al dat ze terug wilde naar de zorg. ‘Mijn nichtje is heel ziek geboren en heeft lang in het ziekenhuis gelegen. Ik paste een weekje op, terwijl zij op de intensive care lag, en ik zag hoe geweldig het eraan toeging in het ziekenhuis. Toen wist ik dat ik op den duur wel terug wilde.’
In de loop der jaren is het De Ruijter bovendien opgevallen dat haar zorgachtergrond ook een nadeel kan hebben. ‘Ik ben als leider heel faciliterend. Als iemand bij mij komt met een vraagstuk, wil ik helpen. Maar mijn valkuil is dat ik al het werk op m’n schouders neem.’ Haar team vertelt haar in een sessie dat dat soms ontmoedigend werkt voor hen. ‘Ik kan niet alles voor iedereen fixen, mensen willen ook zelf eigenaarschap over hun taak nemen.’
Ervaring
Het idee suddert lang onder het oppervlak, totdat De Ruijter drie maanden een sabbatical neemt. ‘Zodra ik mezelf de ruimte gunde om erover na te denken, wist ik dat ik terug wilde naar de zorg.’ Ze stelt zichzelf een doel: binnen drie jaar zit ze in de Raad van Bestuur van een ziekenhuis.
Maar hoe doe je dat, zonder netwerk in de sector of substantiële ervaring? ‘Binnen de bank heb ik veel gewerkt in projecten, dus besloot ik dit ook zo aan te pakken.’ Ze zoekt contact met de twee connecties die ze heeft in de sector, speurt websites en kranten af voor medische banen en onderzoekt of haar wens reëel is. ‘Iedereen die ik het vroeg zag me wel in de zorg werken, maar de helft was wel bang dat ik niet genoeg ervaring had. Meestal is een bestuurder iemand die uit het werkveld komt.’
Maar het is haar kennis van digitalisering die haar een jaar later aan de baan als lid van de Raad van Bestuur helpt in het Máxima MC. ‘Bij Beeldbankieren hebben we het voor elkaar gekregen om mensen op afstand goed te kunnen helpen, zonder aan tevredenheid in te boeten. Daar is in het ziekenhuis ook behoefte aan.’ Ze noemt als voorbeeld het monitoren van patiënten op afstand of revalidatie thuis, zodat ze sneller naar huis kunnen. ‘Bij dit soort dingen moet het draaien om de patiënt, niet om de logistiek vanuit het ziekenhuis. Dat is een andere manier van nadenken.’
Natuurlijk mist ze daarentegen een hoop ervaring. ‘Op het gebied van capaciteitsmanagement zijn een bank en een ziekenhuis in principe gelijk, maar hier gaat het over leven en dood. Dat maakt echt een groot verschil.’ Bovendien zal ze moeten wennen aan de versnippering in de zorg en de besluitvorming. ‘In het ziekenhuis gebeurt alles in consensus, dokters en het ziekenhuis zijn heel nauw verbonden. Maar als ik iets tijdens mijn carrière heb geleerd, is dat alles aan te leren valt.’
Ondersteuning
Krap twee maanden onderweg is het te vroeg om te zeggen of de baan is wat ze ervan verwacht had. Wel merkt ze dat ze de juiste keuze gemaakt heeft. ‘Eigenlijk al na een paar dagen. Iedereen was zo trots in het ziekenhuis op zijn baan, wilde me van alles laten zien.’ Ze herinnert zich de knieoperatie die ze in haar tweede week mocht bijwonen. ‘Waar ik door geraakt werd, was de zorg voor de patiënt. Er werd een muziekje opgezet, er was 1,5 uur small talk om haar wat af te leiden. Alles om ervoor te zorgen dat haar ervaring zo goed mogelijk was.’
Haar manier van leidinggeven, waarin ze graag voor anderen zorgt, komt hier beter tot z’n recht. ‘Het faciliterende komt hier ten goede aan de patiënt.’ Want naast de digitale processen binnen het ziekenhuis, is De Ruijter óók verantwoordelijk voor verschillende medische afdelingen, van de longafdeling tot het Vrouw Moeder Kind centrum. ‘Natuurlijk help je bij de bank ook mensen op belangrijke momenten in hun leven, bij het kopen van een huis bijvoorbeeld. Maar mensen een optimale beleving kunnen bieden op momenten van leven of dood, daardoor voel ik dat ik hier beter op mijn plek zit.’
