Midden in de nacht worden mijn hersens doorsneden door een snerp. Geen wekker, geen autoalarm, o wacht… de rookmelder.
Dus daar sta ik dan, op blote voeten op de overloop, slaapdronken te kijken naar de witte schijf die vanaf het plafond moord en brand naar me schreeuwt. Of eigenlijk alleen brand, maar dan wel weer zo hard dat ik langzamerhand in staat ben om iemand te vermoorden. En ja, hij piepte wel af en toe en ik vermoedde wel dat dat betekende dat ik de batterij moest vervangen, maar dat kwam er maar niet van.
Ik pak een stoel, strek mijn arm uit en red het net niet. Shit shit shit. Snel naar beneden voor het keukentrapje. Mijn vriendin is inmiddels ook uit bed en kijkt met haar vingers in de oren hoe ik het trapje opklim.
Eindelijk is het apparaat binnen handbereik en zal het geluid dat als een stalen spijker mijn hersens pijnigt verleden tijd zijn. Ware het niet dat mijn IKEA-rookmelder twee knoppen heeft die identiek van vorm zijn. Je kunt ze alleen onderscheiden doordat er in reliëftekst op staat waarvoor ze zijn, maar dat is dus in de schemer vanaf mijn keukentrapje niet te lezen.
Goed, ding van het plafond halen dan maar. Bij nadere inspectie onder goed licht blijken de knoppen gelabeld met ‘hush’ en ‘test’. En naast de ‘test’-knop in iets kleinere letters de instructie ‘test weekly’. Hahaha. Als iedereen die wekelijks al zijn rookmelders test nu even zijn hand op wil steken? Goed, jullie zijn dus degenen die volgens de juristen van IKEA recht hebben op een vergoeding mocht je rookmelder het niet doen bij brand. Ik druk op ‘hush’ en het apparaat wordt eindelijk stil.
Het had geholpen als de knop die het alarm uitzet duidelijk gemarkeerd zou zijn zolang het alarm afgaat. Bijvoorbeeld door hem semitransparant te maken met een rood ledje erachter, of door de knop naar buiten te laten schieten zodra dat alarm klinkt. Zodat-ie als het ware zegt: hier drukken als je WILT DAT DAT VERSCHRIKKELIJKE GELUID STOPT. Als mensen een product moeten kunnen blijven bedienen terwijl ze worden blootgesteld aan een gekmakend geluid, dan moet de interface ultiem helder zijn.
Tien minuten later schrik ik wakker omdat het ding wéér afgaat. ‘Hush’ blijkt te betekenen dat je tien minuten respijt krijgt om de rook te verdrijven. Óf de batterij te vervangen, wat ik dus zojuist niet gedaan heb. Ik ruk de batterij eruit. Dan maar geen waarschuwing als er brand is, ik wil nu gewoon slapen.
In ‘Hoe moeilijk kan het zijn?‘ verwoordt Jasper van Kuijk met een aanstekelijke mix van ironie en absurdisme de principes, uitdagingen en valkuilen van het creëren van nieuwe producten. Bestel het boek bij Managementboek.nl
