Zelfs serieuze, degelijke vc’s en bankiers predikten dat winst maken uit de tijd en vooral ‘niet chique’ was. Je moest beslíst een burnrate hebben om waarde te creëren. Wie nog in traditionele sectoren investeerde leek wel gek. Met evenveel tomeloze energie als ongeloof werd een prachtige ‘Bubble of Promises’ steeds verder opgeblazen door crazy companies, media en nog gekkere investeerders , totdat deze eind 1999 dusdanige proporties aannam dat hij wel moest knappen.
Nina Brink
Om even bij het internetondernemerschap te blijven: ik kan tien jaar na de beurs(teloor)gang van Nina B, de vleesgeworden Miss Bubble herself, alleen maar constateren dat veel van wat we in 1999 voorspelden toch wel degelijk aan het gebeuren is. De grootste ontwikkelingen worden immers bijna ongemerkt in onze omgeving opgenomen. Kijk naar Google, Facebook of Youtube: alsof ze er altijd al geweest zijn! Internet is een heus massamedium geworden. Online advertising verdringt traditionele advertenties. Communities, social media, zich verenigende consumenten die genadeloos falend ondernemerschap blootleggen en daarmee terecht kwaliteit boven laten drijven, zijn niet meer weg te denken. Iedereen kan ‘broadcaster’ worden via Youtube, een droom die wij met onze Crazy Company Jamby al in 1999 predikten. Succesvolle bloggers verdienen serieus geld aan advertenties met hun eigen blog, geschreven met gratis open source software, die weer door actieve enthousiaste communities up-to-date wordt gehouden… Zo kan ik nog wel even doorgaan. Conclusie: veel bedrijven die vooral rond 9/11 als ‘crazy’ werden beschouwd, waren achteraf helemaal zo gek nog niet. Alleen gebeurde ‘het’ allemaal een paar jaar later dan gedacht.
Dus wat ís een crazy company? En wie bepaalt wat crazy is? Bleken dezelfde banken die vanaf 2001 veel internetconcepten veroordeelden en terugfloten niet de onluisterende crazy companies van het eerste decennium te zijn? Ik heb veel geleerd van de Bubble, kan met gemak dertig columns vol leerpunten oplepelen. Maar opvallend veel mensen wilden niet leren, waardoor bankiers de Internet-Greed-Bubble nog eens dunnetjes overdeden. Wie is er nu gek?
Hype
Crazy companies lopen voorop in een hype, of creëren er één. Of dat nu creatieve beleggingsproducten, supergroene diensten of intelligente internetoplossingen zijn. Vaak heeft zo’n bedrijf een bevlogen charismatische, visionaire leider die gepassioneerd voor de troepen uitloopt. Het geschetste, prachtige toekomstperspectief klopt vaak wel degelijk. Tot er lieden aanschuiven voor wie niet de passie voor vernieuwen maar ‘greed’ centraal staat. Veel technologieën bieden per saldo een oplossing waarvoor nog niemand een probleem heeft omdat (financiële) kortetermijnverwachtingen te hoog gespannen zijn. Overgiet deze hijgerige verwachtingen met een ‘greed’-sausje en er ontstaat een explosieve kortetermijnfocus die wel tot teleurstellingen moet leiden. Wie echte problemen echt oplost voor echte mensen heeft altijd echte business, zegt Ben Tiggelaar. Visionaire oprichters van crazy companies snappen dit vaak wel. Maar kortetermijnverwachtingen van old school profiteurs, die geld verdienen als doel op zich beschouwen, verpesten het feestje. Want geld is geen doel, maar een middel. Wie dit middel tot doel verheft, heeft geen enkele richting meer en vergeet waar het ook al weer om ging: de klant. Dat is pas crazy.
Lees meer columns van Arko van Brakel op Sprout en bestel hieronder zijn boek online.
 |
>> Bestel het luisterboek van Arko van Brakel: “Iedereen ondernemer, ondernemerschap als levensstijl”
