Hoe Niels Blokhuis na een dollemansrit door Bulgarije zijn producent vond

Met de toetreding tot de markt van een bepaalde groot-gruttende prijsvechter ben ik in beraad gegaan, en nam ik haalbaarheid en de doelen van Suits For Dudes onder de loep. Ik kwam tot de conclusie dat mijn idee om de mooiste pakken ter wereld aan de Twentse snijtafel misschien toch een beetje naïef was. De kwaliteit die ik op deze manier kon leveren. kon niet in de schaduw staan van de mogelijkheden van grotere producenten in Oost-Europa.

Ik besloot bij verschillende ambassades te informeren naar de mogelijkheden voor productie in die landen. Polen was het eerste land dat mij meteen uitnodigde. Ik werd ingevlogen, kreeg een hotel en werd onder begeleiding van een talk langs een aantal bedrijven gebracht. Daar kwam mijn eerste buitenlandse producent uit naar voren, waarmee ik de eerste slag had geslagen naar “echte pakken”.

Het was een verademing te zien op welk niveau er werd geproduceerd en met welke machines tegenwoordig wordt gewerkt. Nogal een verschil met de werkwijze die ik tot dan toe gewend was.

Bulgarije

Uiteraard hou je in dit vak altijd je ogen open voor betere opties, dus heb ik via de ambassades nog meer contacten gelegd. Mijn volgende werkbezoek leidde mij naar Bulgarije. Ik vloog op de Roemeense hoofdstad Boekarest, waar ik opgepikt zou worden door de bedrijfsleider van de producent die me naar de Bulgaarse stad Varna zou brengen. Een rit van zo’n 4 uur als het mee zit.

In eerste instantie leek er helemaal niemand op mij te wachten in Roemenië en een begripvolle medewerker die mijn connectie even wilde omroepen bleek ook niet te vinden. Zodoende maar weer contact opgenomen met de ambassade, uiteindelijk kwam daar Dimitar aan. Een wat norsige jongen van een jaar of veertig waar ik in die 4 uur durende rit toch een band mee opbouwde, tegen mijn eigen verwachtingen in.

Ik werd vrij snel bijgepraat over “the jungle”, zoals hij Oost-Europa noemde. Na een dollemansrit over slechte, donkere wegen was ik blij toen bleek dat we waren aanbeland in de industriestad Varna. Typisch Oost-Europese opvattingen als homofobie durfde ik pas veel later aan de kaak te stellen.

Smederij

De fabriek zag er van de buitenkant verschrikkelijk uit, maar van binnen was alles heel goed voor elkaar. In het kielzog van de enige Engelssprekende persoon, de bedrijfsleider, zat ik door een defecte warmtepomp binnen no time in een lokale smederij die het apparaat zou oplappen. In mijn nette pak en beste schoenen liep ik er toch wat ongemakkelijk bij in zo’n smederij, met drie obese mannen in een met olie besmeurde tuinbroek en een enorme tank aan een ketting in het midden. 

Dimitar bleek een goed te ontdooien lieve gozer, die absoluut zijn uiterste best deed om mij te helpen bij de producties van made to measure-pakken. Gelukkig maar want we moesten nog samen de rit terug naar Boekarest maken, geen aanrader in de spits! De planning was vrij strak en Dimitar had de hele nacht doorgewerkt om de administratie op orde te brengen, waardoor de spanning ook bij mij om te snijden was.

Brillen

Ik moest een vliegtuig halen, maar stond muurvast op een gigantische oude brug over de Donau. Op zich geen probleem, maar mijn vertrouwen in die brug begon te slinken toen ik deze voelde trillen op het ritme van de motoren van de zware vrachtwagens waardoor we omringd waren.

Uiteindelijk werd ik – met 5 minuten speling – op tijd afgezet. Ik had tranen in mijn ogen toen ik veilig in het vliegtuig naar Amsterdam zat. Dimitar zie ik als een vriend en hoewel ik niet meer bij hen produceer doet hij toch nog behoorlijk wat klussen voor Suits For Dudes, omdat hij heilig gelooft in tet merk, net als ik!

Aflevering 1: hoe een telg uit een Twentse textielfamilie zijn eigen weg gaat
Aflevering 2: aankloppen bij een eeuwenoude Italiaanse wolproducent