Toen ik eind 2004 het idee had om maar eens een eigen pr-bureau uit de grond te gaan stampen was dat verre van een briljante ingeving. Er waren immers al honderden pr-bureaus en ik had geen baanbrekend nieuw model bedacht. Ik had alleen goed opgelet tijdens mijn eerste (en enige serieuze) baan in loondienst en daardoor kreeg ik het gevoel dat ik het zelf ook wel kon – en wellicht beter.
Natuurlijk had ik wel ideeën over hoe het anders kon. Ik wilde graag een aantal beruchte clichés doorbreken van grote bureaus waar ik klanten over hoorde klagen. Dus niet meer ‘de baas haalt het werk binnen, de junior voert het uit’. Ik wilde ook geen hoge uurtarieven en daar bovenop nog zoiets als ‘bureaukosten’ in rekening brengen onder het mom van een vergoeding voor kopietjes, kilometers (o nee, die factureren we ook nog apart) of andere onzin.
Ik wilde ook korte metten maken met retainer fees sturen, ongeacht of de achterliggende uren nou gedraaid waren of niet. Want ook dat was de standaard manier van handelen van grote bureaus in die tijd. Laat ik zeggen dat ik vooral ideeën had over wat ik niet ging doen en dat was al heel verfrissend.
Het succes van de jaren daarna had echter weinig te maken met ideeën en veel meer met executie. Gewoon je werk goed doen. Oog voor detail. Aandacht. Alert zijn. Attent zijn. En als je een keer een zeperd hebt: niet wegpoetsen maar gewoon opbiechten, snel oplossen en zelf even de rekening oppakken.
Ons geheim
Ons bureau groeide hard tussen 2005 en 2015. Van twee naar 50 man in tien jaar. We werden geïnterviewd over ons ‘geheim’. Waarom wij toch zo groeiden, zelfs in de crisisjaren. En zoals mislukking vaak veroorzaakt wordt door een perfect storm van verschillende ingrediënten, zo heeft succes zijn naam meestal ook te danken aan verschillende factoren en vooral: mensen. Daarom hebben wij ook altijd onze eigen mensen vooropgesteld, dus vóór de klant. Want als zij lekker in hun vel zitten en volledig tot wasdom komen, ervaart de klant de hoogste toegevoegde waarde. ‘Mensen voor de Handel’ noemden we dat.
We investeerden ook serieus in onze eigen pr: practise what you preach. Dat maakte ons niet alleen zichtbaar maar ook geloofwaardig als partner. We investeerden fors in ons kantoor omdat dit een plek moest zijn waar mensen graag komen en zijn. Waar je je thuis voelt. We hadden klanten die vroegen of ze bij ons mochten komen werken. Niet in dienst bedoel ik, maar gewoon letterlijk bij ons komen zitten om te werken. Omdat ze de sfeer zo fijn vonden.
Feilloze executie
Ik was 31 oktober bij het jaarevent van GoFastForward, een programma en netwerk voor groeiondernemers. We mochten onder andere luisteren naar Hans Brouwer van Massive Music (en mede-eigenaar van de A’dam toren) en naar Fokke de Jong van SuitSupply. Zeer verschillende ondernemers, echt compleet andere mensen. Maar één ding speelde in beide verhalen en manieren van leidinggeven een grote gedeelde rol: feilloze executie. The devil is in the detail. Als je iets doet, moet je het goed doen.
In 2018 ben ik een eigen stichting begonnen die ondernemers verbindt met initiatieven die zich hard maken voor vluchtelingen, The Present Movement. Meer dan ooit ervoor loop ik er af en toe hard tegenaan: te veel ideeën.
Als het om ideeën gaat heb ik aan mezelf al mijn handen vol. Ik heb dagelijks ideeën, sta ermee op en ga ermee naar bed. Lig er zelfs wel eens wakker van. Of ze wekken mij in het holst van de nacht. Ondernemers-eigen vrees ik. Overal kansen zien. Nieuwe mogelijkheden. Andere routes. Maar ik weet dat ik voor negen van de tien geen tijd heb. En dat dat ergens maar goed is ook, want negen van de tien blijken later ook vaak niet goed genoeg te zijn om een groot stuk van mijn aandacht te verdienen.
De kunst is dus om de beste ideeën eruit te lichten en daar serieus werk van te maken. Dat stuk gaat over daadkracht. Ook ondernemers-eigen, anders blijft je maar wikken en wegen en wachten tot een ander jouw koers bepaalt. Alleen diegenen die gewoon beginnen, kunnen van ondernemerschap worden beticht.
Even sparren
The Present Movement trekt steeds meer ondernemers aan die zich vrijwillig willen inzetten voor het vergroten van onze impact. Dat is geweldig nieuws. Maar met nieuwe mensen komen er uiteraard ook nieuwe ideeën bij. Alleen maken vele ideeën geen licht werk. Dat doen vele handen. Als mensen vrijwilligerswerk doen en bovendien beperkt beschikbaar zijn, is de neiging nog groter om een bijdrage te leveren in de vorm van ideeën. Terwijl de behoefte veel meer ligt bij executiekracht.
Mouwenopstropers zijn dunner gezaaid
Veel mensen zijn graag beschikbaar om ‘even te sparren’. ‘Denken graag met van alles mee’. Willen ‘met liefde een bak koffie met je drinken’ om ‘iets tegen je aan te houden’. Maar de mouwenopstropers zijn dunner gezaaid. Vaak ligt er al zoveel dat aandacht verdient, dat sparren, meedenken en nieuwe ideeën organisaties eerder vertragen dan verder brengen.
Het geheim van groei gaat over doen. Gewoon buffelen. Zaken fixen. Volhouden. Niet opgeven. Vallen en weer opstaan. Leren, bijstellen en opnieuw proberen. Beter doen.
Creativiteit
Een kleine nuancering is natuurlijk wel op z’n plaats. Want echte creativiteit is van onschatbare waarde. Maar echte creativiteit, de gave om heel anders te denken dan de massa, is heel weinig mensen gegeven. Anders zou de massa wel zo denken. Hier stuit je op het probleem van zelfoverschatting: 80% van de automobilisten denkt beter te rijden dan de gemiddelde automobilist. Ik was geen uitblinker in statistiek maar ik snap nog net dat dan een flink aantal mensen een iets te hoge pet van zichzelf op heeft.
Doe mij dus maar wat minder ideeën. Hoeveel ‘briljante’ domeinnamen ik al niet geregistreerd heb waar ik geen reet mee doe… Als we impact willen maken, zullen we onze genialiteit af en toe even moeten relativeren. Of inzetten voor het verbeteren van bestaande plannen, ideeën en processen en daar vooral lekker mee aan de slag gaan.
Mooie werkweek gewenst!
