Het is de week van Hans Wijers. De AkzoNobel-topman zwaait maandag af. Hij wordt geïnterviewd op tv, er verschijnen artikelen over de ‘oude generatie’ topmensen die afscheid neemt. Wijers wordt lof toegezongen, terecht denk ik, als de iconische vakman; de ceo die zijn bedrijf in het juiste strategische keurslijf paste en daar nu de financiële vruchten van plukt.
Zelf heb ik zitten piekeren: ik miste iets, maar wat? Aan de Hans Wijers die ik kende, ontbrak iets dat hem de ‘typische ceo’ maakte. Het icoon is niet compleet. Met de pakweg vier keer dat ik hem heb ontmoet (onder meer rond Wijers’ gasthoofdredacteurschap van MT in 2007), wil ik echt niet beweren dat ik de man kan uittekenen. Maar iets in zijn profiel wijkt af. Wat is dat toch?
Wijers ronkt niet, dat is het antwoord. De man die ik meemaakte, had een houding die je bijna ‘level’ kunt noemen. Niet uit de hoogte. Niet op het paard. Vrijwel elke topfiguur die ik heb gesproken heeft de neiging om te ronken, als een BMW uit de duurste serie die eigenlijk met maar één doel op de wereld is, namelijk om een bepaald superioriteitsgevoel uit te drukken. Wroemmm, wroemmm. Er is een goed Nederlands woord voor: poeha. De gemiddelde ceo, in binnen- of buitenland, heeft poeha.
Ik wil niet beweren dat Hans Wijers volledig poehaloos door het leven gaat. Dat is ook niet te verwachten na een carrière als topconsultant en minister. Maar de man die ik meemaakte was weliswaar snel en kort van stof, maar ook iemand die altijd net iets te weinig tijd heeft, maar verder behoorlijk poeha-arm is.
Prettig poeha-arm, mag ik eigenlijk wel zeggen.
Dat de topmanagers die ik in de loop der jaren sprak wat poeha tentoonspreidden, heeft me nooit dwarsgezeten. Ik denk dat het vrijwel onvermijdelijk is een bepaalde attitude aan te nemen als je carrière maakt in een grote organisatie. It goes with the territory. Als je eenmaal doordringt tot een niveau van pakweg 2 of 3 stappen onder de raad van bestuur, is het absoluut essentieel dat je zelfvertrouwen uitdraagt. Je moet aan de mensen onder je, naast je, boven je, laten zien dat je je zaakjes perfect onder controle hebt. Eventuele uitdagingen op je pad sla je minzaam glimlachend van je schouder af. De minste zwakte die je laat zien, kan funest zijn voor de laatste stapjes op de carrièreladder. Deze houding raken mensen die eenmaal de absolute top hebben bereikt, niet meer kwijt.
Aan de andere kant: het is altijd een verademing als je er eentje tegenkomt zónder. Om een of andere reden komen zij veel sterker over. Ik noem uit een grijs verleden Rob Hazelhoff (ABN Amro), Jaap Peters (Aegon). Hans Wijers dus ook. De laatste had een afwijkende carrière die hem niet door de leemlagen van de grote organisatie voerde, dat is misschien het verschil geweest. Opmerkelijk: mensen die niet hun best doen om zelfvertrouwen uit te stralen, maken juist een veel krachtiger indruk.@plonk deelt uit:
Hans Wijers (1951)
+ Negen jaar in dienst bij Akzo-Nobel; de Aex met een factor 10 verslagen
+ Ondanks bekende-Nederlanderschap keurig ‘low profile’ gebleven
Cijfer: 9,5
Dus ik denk dat de vereniging Natuurmonumenten zich in haar handen mag knijpen met haar nieuwe voorzitter. Hoewel hij misschien weer snel weg is: als premier Rutte er met zijn kabinet niet uitkomt, als de economie blijft tegenzitten en de rating agencies hun dreigementen waarmaken, kan Nederland ineens behoefte hebben aan een politieke crisismanager à la Roman Prodi. Wijers voldoet perfect aan dat profiel. Schaep en Burgh in ’s Graveland of het Catshuis in ’s Gravenhage; het wordt in elk geval een fraaie werkplek.
>> Bekijk de interne afscheidsvideo van Wijers
