In 2013 wordt alles minder. Maar als we bezuinigen op politici en hun beleid, komt de economische groei vanzelf.
Die crisis, hè, die wil maar niet weg gaan. En dat maakt 2013 tot een jaar van krimp. Of op zijn best van stagnatie. Hoe dan ook, de politieke keuzes zijn moeilijk en de gevolgen ervan pijnlijker. Om te besparen snijden we steeds dikkere plakken van de verzorgingsstaat af en amputeren we de culturele – want niet meetbaar productieve – sector. We richten een slachtpartij aan bij de ontwikkelingshulp. De opbrengsten ervan zijn niet te kwantificeren en daarom bijna een geloofsartikel. Op deze manier bezuinigen is het kenmerk van politici die strakke budgettaire kaders verwarren met daadkracht. Politici die hun hersens in standje ‘krimp’ hebben geparkeerd.
Vlucht naar voren
Want laten we wel wezen. Was er wel economische groei dan was de pijn van de noodzakelijke hervormingen niet alleen veel minder, maar vooral ook veel makkelijker te verdelen. Groei is de aanlokkelijke vlucht naar voren. Het rare is dat groei onder handbereik ligt. Maar daarvoor moeten politici vooral dingen laten. En dat zit ze nou eenmaal niet in het bloed.
Gratis groei
Ook The Economist wijst er nog maar eens op in het kerstnummer. Vrijhandel levert groei. Het daadwerkelijk vrij maken van de Europese interne markt levert Europa een 2,5% hoger BBP op. Gratis groei. Want het opruimen van papieren obstakels kost geen geld. We hebben het over het terugdringen van een bureaucratisch apparaat dat vooral bestaat om zichzelf overeind te houden. We hebben het over gestapelde kleine en grote protectionistische regels die naast zoveel andere regels en voorschriften bestaan. We hebben het over importheffingen, subsidies, onduidelijke en soms tegenstrijdige veiligheidseisen en douanegedoe. We hebben het over het terugdraaien van een wirwar aan politiek beleid dat vooral bedoeld is om kleine groepen in de samenleving een bevoorrechte positie te gunnen. Schaf dat excessieve beleid – waar de eigen-volk- eerst-mentaliteit van afdruipt – af en de krimp slaat om in groei. Europees is dat profijtelijk, maar doen we dat wereldwijd, dan ontstaat er een dramatisch ander beeld.
1500 miljard winst
Als we mondiaal de handelsbarrières af breken, levert dat astronomische welvaartseffecten op. De Copenhagen Consensus – (Nobelprijs winnende) economen die los van alle politiek zoeken naar de meest efficiënte oplossingen voor praktisch alle wereldproblemen – becijferde in de editie van 2004 dat de winst oploopt tot zo’n 1500 miljard euro per jaar. Hiervan landt een kwart in de ontwikkelingslanden. Dat is veel meer dan alle ontwikkelingshulp die die kant opgaat en veel meer dan daar op gesneden kan worden. Maar dat terzijde.
Links/rechts hobby
Het leidt tot de enig mogelijke conclusie dat politiek vooral een hele dure hobby is. Van links en van rechts. De daadkracht die politici aan de dag leggen in een poging de eigen positie en de eigen bevolking, de eigen industrie en de eigen boeren te beschermen of te bevoordelen maakt het leven van iedereen onnodig duur.
Als we kiezen voor de vlucht naar voren en van alles meer willen dan hoeven we maar op één activiteit te bezuinigen. Het is maar een idee…
Eerdere columns van Arjan Zweers:
- Voorkom een nieuw stagnatiepact
- Pensioenprobleem groter dan je denkt
- Is schaalvergroting te ver doorgeslagen?
- Demotie houdt oudere aan het werk
