Bob is divisiedirecteur van een groot concern. Hij doet zijn best. In deze aflevering blijkt afscheid nemen nog knap lastig.
VAN Willem
AAN Bob
ONDERWERP Gisteravond
Hoi Bob,
Even een mailtje om te melden dat ik het wel héél bijzonder vond dat je er gisteravond was. Per slot van rekening ben ik niet vrijwillig vertrokken maar door jou overtollig verklaard en dan is het toch niet alledaags dat de man die jou heeft ontslagen op je afscheidsfeest verschijnt. En dan hield je ook nog een speech. Ook héél bijzonder.
Willem
Beste Willem,
Dank je zéér voor je mailtje. Het was voor mij een zeer moeilijke beslissing om je te ontslaan, ik lig gewoon wakker van dat soort besluiten, dat mag je best weten, en dan vind ik het erg bijzonder dat je me voor je afscheidsfeest uitnodigde. Wel jammer trouwens dat de muziek zo hard stond, en dan ook nog voortdurend Nick & Simon en Jan Smit, ik kon je erg moeilijk verstaan. Maar gezellig was het wel, toch?
Bob
Bob,
Dat moet ik even herstellen: ik heb je namelijk niet uitgenodigd. Ik denk dat Francine dat heeft gedaan, geen idee waarom. Toen je net binnen was, zei ik tegen je: ‘Ik zit eerlijk gezegd niet zo op jouw aanwezigheid te wachten.' Maar die muziek stond inderdaad zo hard dat je me niet verstond.
Dat stoorde me trouwens ook: dat tot voor kort voor mensen als ik, mensen die véle jaren voor het bedrijf hebben gewerkt, een afscheidsfeest kregen in een goed restaurant en ik gisteravond mijn afscheidsfeest moest vieren in Eetcafé Het Gouden Haantje. Dat kwam best hard aan. Temeer daar de menukeuze zich beperkte tot kip- of varkenssaté.
Willem
Willem,
Sorry, dat van Eetcafé Het Gouden Haantje was niet mijn idee, maar van Francine, en bovendien moeten we op alles bezuinigen, dus ook op dit soort dingen. En ik geef toe dat de kipsaté taai was en de wijn zuur. Maar na het eten werd het best gezellig, toch?
Bob
Bob,
Nou, het is maar wat je gezellig noemt… Je ging ineens speechen, terwijl ik nog zo tegen Francine had gezegd: alsjeblieft, geen speeches. En dan krijg ik nota bene een speech van degene die me heeft ontslagen.
Willem
Willem,
Tjee, dat heeft Francine me ook al niet verteld. Maar kijk, toen het eten achter de rug was, zakte je afscheidsfeest toch een beetje in. Diverse mensen stapten al op, wat ik wel kan begrijpen, zeker als je niet van Nick en Simon en kipsaté houdt. Dus toen dacht ik: laat ik maar even een speech houden, niemand anders doet het, en anders wordt dit feest zo'n afknapper voor Willem. Voor mij was het ook niet makkelijk, want ik moest improviseren en de eigenaar weigerde de muziek zachter te zetten, waarschijnlijk omdat ik een opmerking had gemaakt over de kwaliteit van de kipsaté. Maar geloof me, mijn speech kwam recht uit het hart.
Bob
Bob,
Recht uit het hart? Grapjes als: ‘Willem kan nou echt gaan doen waar hij goed in is..' En dan lekker flauw lachen en een stilte laten vallen, zo van: nou mensen, ik zou echt niet weten wáár Willem dan wel goed in is. Of toen je ging vertellen over die ene keer in al die twaalf jaren dat ik een deal verpestte, negen jaar geleden inmiddels, negen jaar! Gelukkig konden de meeste collega's het niet horen, vanwege die stomme muziek, maar ik stond pal naast je, ík moest het allemaal aanhoren.
Willem
Willem,
Nou, nou, Willem… Het was voor mij ook allemaal niet makkelijk. En als ik je gekwetst heb, spijt me dat zeer. Ik wou het gewoon een beetje luchtig houden. Dat kun je toch ook wel een beetje sportief opvatten.
Bob
Bob,
Sportief opvatten? Op een gegeven moment begon Jan Smit ‘Eens zit het leven weer mee' te zingen. Nou, die kans liet jij niet onbenut: ‘Speciaal voor Willem, mensen!' Ik kon wel door de grond zakken.
Willem
Willem,
Tja, als ik dit allemaal zo hoor… Ik ben gewoon hufterig bezig geweest, Willem. Kan ik het nog goedmaken? Zeg maar, nu kan het nog.
Bob
Bob,
Nu je erover begint: zullen we afspreken dat ik mijn iPhone mag houden en drie maanden extra meekrijg?
Willem
Meer Bob de Manager?
- Bekijk de andere mailwisselingen van Bob de Manager.
