Geen producten in de winkelwagen.
Slim, maar irritant joch – Gedwongen zelfredzaamheid kan ook eenzaam zijn
‘Op school was ik een eigenaardige persoonlijkheid. Slim, maar vooral ook rete-irritant. Niet dat ik per se kattenkwaad uithaalde, nee, het zat ‘m in eigenwijsheid. Niet willen luisteren, mijn eigen gang gaan.
Op een dag zei onze juf dat ze de gymles wilde vervangen door volksdansen. Resoluut stond ik op en zei: ‘Vergeet het maar, dat ga ik niet doen’, waarna ik ook nog de klas wist te overtuigen tot een gezamenlijke staking.
Hoe anders was de sfeer bij ons thuis. In 1974, ik was vijf jaar, gingen mijn ouders uit elkaar en dat is de laatste keer dat ik mijn vader gezien heb. Vanaf dat moment stonden mijn moeder, broer en ik er samen voor. Zonder diploma op zak vond mijn moeder werk in een restaurant aan de Veerhaven, in Rotterdam. Bijna dag en nacht werken.
Op mijn zesde maakte ik zelf mijn eten klaar, ruimde mijn eigen rommel op en zat mezelf achter mijn kont aan om huiswerk te maken. Mijn zelfredzaamheid en aanpassingsvermogen zijn toen geboren, met als keerzijde dat ik me vaak alleen voelde.
Ik kan me nog goed herinneren dat ik ’s middags uit school thuiskwam en de sleutel in het dubbele slot van onze voordeur stak. Elke dag weer een spannend moment, omdat ik aan de tegendruk voelde of er iemand thuis was en zo ja, dan golfde de opluchting door me heen. Dat gevoel is nooit meer weggegaan, ik ervaar het nog bij elk deurslot dat ik opendraai.
Als het even kan schoof ik in de lunchpauze bij vriendjes thuis aan, omringd door luidruchtige Rotterdamse gezelligheid en met niet alleen een moeder, maar ook een vader. Een perfect plaatje dat ik in mijn hoofd idealiseerde.’
Leerling aan de vakschool voor hotel en bakkerij – Je kunt niet vroeg genoeg beginnen met werken
‘Beïnvloed door het werk van mijn moeder, en het feit dat we thuis niets hadden, zag ik mezelf niet naar de middelbare school gaan. De horeca in, dat wilde ik ook. Ik zie het gezicht van mijn van toenmalige schoolmeester nog voor me. Teleurgesteld, lichtelijk pissig zelfs: ‘Dus jij denkt dat je dat nu leuk vindt en écht wilt?’
Nou, aan een wil heeft het me nooit ontbroken, dus ik trok me niets van de man aan en begon aan de vakschool voor hotel en bakkerij, aan het Hofplein in Rotterdam. Fantastisch vond ik het, zeker die bakkerslessen. Talloze marsepeinen figuurtjes en banketstaven zijn er uit mijn vingers gekomen.
Je kan niet vroeg genoeg beginnen met werken, dat is zo’n rijke leermeester
Vanuit school kreeg ik ook een zaterdagbaantje in de keuken, al had ik mijn eerste baantje al op mijn twaalfde. Suikerspinnenverkoper op Rotterdamse braderieën en markten. Daar heb ik leren ondernemen. Zeg maar gerust: leren hosselen. In ruil voor een paar zakken snoep stroom bietsen bij Ter Meulen, het bekende warenhuis.
Het is misschien geen populaire opvatting in een tijd waarin studeren het hoogste goed lijkt, maar je kan niet vroeg genoeg beginnen met werken. Werken is zo’n rijke leermeester, je leert er alles wat je later nodig hebt. Verantwoordelijkheidsgevoel, op tijd komen, samenwerken, maar ook: ontdekken waar je hart ligt. En waar niet.’
E-business Marketing Programs Manager bij IBM Nederland – Wees beslissingen altijd één stap voor
‘Zo tegen het einde van die opleiding dacht ik ineens terug aan dat gesprek met mijn meester van de lagere school. Aan zijn vraag, zijn advies dat erin besloten lag. Hij had gelijk gekregen. Ik miste de intellectuele uitdaging. Versterkt door het besef dat het ene diploma het entreeticket tot de volgende opleiding vormt, besloot ik door te leren. Eerst aan de overkant, mbo Facility Management, later de hbo-variant daarvan aan de Haagse Hogeschool.
Het was hier, eind jaren tachtig, dat er voor mij iets cruciaals gebeurde. Er werd een computerlokaal ingericht. Op het moment dat ik die apparaten voor het eerst zag staan, werd ik overvallen door fascinatie. Hier staat de toekomst, realiseerde ik me, en daar moet ik meer van weten. En dat deed ik.
Zorg dat je in je functie excelleert en wees beslissingen altijd één stap voor
De wereld van de informatietechnologie zette me aan tot een kopstudie Communicatie aan de Radboud Universiteit en bracht me naar mijn eerste volwaardige baan, bij IBM. Aanvankelijk als telemarketeer, waarop mijn moeder verbaasd zei: ‘Na al die studies word je telemarketeer?’ ‘Mam’, reageerde ik, ‘je begrijpt het niet: het is IBM.’
Na een jaar kwam het bericht dat onze afdeling naar Dublin overgeplaatst zou worden, maar in de wandelgangen polste ik al bij mij businesspartner: ‘En ik dan, hoe zie je mijn toekomst?’ Het bleek dat hij drie talenten mocht aanwijzen die in Nederland konden blijven. Ik was er eentje van.
Vanaf toen verkaste ik twee verdiepingen naar boven en startte ik mijn eerste grote productcampagne, voor het mkb. Die periode bracht me een handvol waardevolle lessen: ga in eerste instantie voor het bedrijf, zorg dat je in je functie excelleert en wees beslissingen altijd één stap voor, want dan kan je van alles overkomen. Daar ben ik heilig van overtuigd.’
Business Development Manager bij Lycos – Durf in één keer al je verworvenheden los te laten en opnieuw te beginnen
‘Het was 2000, vlak voordat de internetbubbel barstte. Zo’n beetje iedereen in mijn omgeving stapte over naar een internetbedrijf en ik, nog altijd gegrepen door die technologie, kon natuurlijk niet achterblijven. Bij recruitmentbureau Yacht solliciteerde ik bij internetbedrijf Lycos, in die tijd nog een startup.
Na dat gesprek gebeurde er iets heel grappigs. We moesten allemaal nog wennen aan de mobiele telefoon, ook ik, met zo’n Nokiaatje van het eerste uur. Op een dag ging-ie over. Ik nam op en in de verte klonk een ander telefoongesprek. Ik hield mijn telefoon strak tegen mijn oor geklemd en ontwaarde de stem van mijn recruiter, blijkbaar bellende met de opdrachtgever, Lycos. Ze hadden het over mij.
Je bouwt altijd voort op je huidige kennis en ervaring, maar hang daar niet te veel aan
Snel greep ik pen en papier om mee te schrijven. Ik kreeg de indruk dat ze bang waren dat ik te veel gewend was geraakt aan zo’n dinosaurus als IBM. In het vervolggesprek pareerde ik dat vooroordeel nog voordat ze iets konden zeggen, geïllustreerd met allerlei praktijkvoorbeelden. Ze raakten overtuigd. Echt waar, mijn eerste stap in de internetwereld heb ik te danken aan een broekzakgesprek.
Maar, toegegeven, de overgang kon bijna niet groter. Van een wereldwijde organisatie die werkelijk alles voor je regelde naar een startup van vijf mensen, waar ik zelf mijn laptop bij de Makro moest kopen. Een sprong in het diepe, maar een geweldige. Zorg daarom dat je flexibel blijft, dat heb ik uit die tijd meegenomen. Natuurlijk, je bouwt altijd voort op je huidige kennis en ervaring, maar hang daar niet te veel aan. Heb het lef om alle verworvenheden uit je functie los te laten en de volgende dag opnieuw te beginnen.’
Route naar de top
In de serie Route naar de top vragen we topbestuurders naar de weg die ze aflegden – van basisschool tot boardroom. Op zoek naar de lessen, blunders en adviezen die hen gevormd hebben. Lees hier alle gesprekken in de reeks »
Country Manager bij Adatus – Zeg niet: ik kan het niet, maar: ik kan het nóg niet
‘Dat brengt me naar Mailmedia, waar ik commercieel directeur was. Een sprong in de tijd, naar begin 2011. Mijn leven zag er toen behoorlijk comfortabel uit, minus één ding: ’s ochtends kwam ik met steeds minder plezier mijn bed uit. Een ongelooflijk belangrijk signaal.
De timing kon niet beter toen ik benaderd werd door de founder van Adatus, het eerste Nederlandse bedrijf dat gespecialiseerd was in automated trading van anonieme, online profielen voor adverteerders. Een vakgebied waar ik nul komma nul ervaring in had. Toch zei ik ja, omdat je elke nieuwe kans vanuit een growth mindset moet benaderen, vind ik. Zeg niet: ik kan het niet, maar: ik het nóg niet. Dat woordje ‘nog’ maakt alle verschil, want de enige die jou limiteert om je capaciteiten te ontdekken, dat ben je zelf.
Ik werd meteen country manager, en dat klinkt heel spannend, maar met drie mensen ben je dat al snel. Over die overstap heb ik geen moment getwijfeld, noch er ooit spijt van gehad. Dat ene jaartje bleek een crashcourse over de online advertentiemarkt, en daar heb ik nu bij LinkedIn nog veel profijt van. Zorg dat je honger naar de intellectuele uitdaging altijd groter is dan de angst voor het onbekende.’
Country Manager Benelux en Director of Marketing Solutions Benelux bij LinkedIn – Als je je visie, missie en purpose op orde hebt, dan kun je alles aan
‘Al vanaf 2005 of zo had ik een profiel op LinkedIn. Dat hele socialmediagebeuren ging gigantisch worden, dat voelde ik. Maar ik geloof ook dat je reputatie in de markt een van de belangrijkste trackrecords van je zakelijke leven is. Die moet dus zichtbaar zijn.
Zeven jaar later werd ik gepolst voor de functie van Head of Marketing Solutions. Nu telt LinkedIn 33 kantoren wereldwijd, toen slechts drie, waarvan eentje in Amsterdam. Die begingroei valt of stond echt met de mensen die ze aanstelden. Een lang traject volgde, zwaar ook. Talloze gesprekken en testen.
Op een avond had ik een Skype-gesprek met de managing director. Hij had die dag een congres achter de rug en maakte nogal een vermoeide indruk. Met de laptop op schoot zat hij op bed in zijn hotelkamer, leunend tegen het hoofdeinde en zei: ‘Ik heb maar één vraag voor je. Waarom moet ik jou aannemen?’ Tja, die zag ik niet aankomen en in a split second ging ik op zoek naar een scherp antwoord, beseffende dat het anders niks meer werd.
Al die jaren hebben we geïnvesteerd in onze bedrijfswaarden, dat betaalde zich tijdens corona in een keer uit
Zelf vond ik de organisatie niet aligned met de markt, een go-to-market-strategie ontbrak en er werd met hagel geschoten. Dus ik zei: ‘Omdat je organisatie een puinhoop is en je eigenlijk maar twee keuzes hebt: in die rommel blijven zitten, of mij aannemen. Dan ruim ik in één jaar alles op en hebben we weer dit gesprek.’
Hij ging voor het laatste en dat beloofde gesprek prikten we meteen. Een ontbijtafspraak, in het Sheraton Hotel op Schiphol. Exact een jaar later. ‘En’, vroeg ik. ‘Zeg het maar. Tevreden dat je me hebt aangenomen?’ Het klinkt niet heel bescheiden om dit over jezelf te zeggen, maar hij zei: ‘Ik had geen betere beslissing kunnen nemen.’
En ja, we haalden de targets, kregen de organisatie op orde, maar de grootste uitdaging voor mij persoonlijk moest nog komen. Corona, drie jaar terug. Van de ene op de andere dag was de wereld anders. Technisch konden we alles regelen, onze mensen konden prima vanuit huis werken. Maar hoe houd je dat hechte team van voor de pandemie? Dat je weet wat een ander doet, ook op afstand?
We verzonnen van alles – van een online Songfestival tot chatcarrousels, waarin je telkens met een onbekende collega in gesprek raakte. Maar het allerbelangrijkste bleek onze cultuurgedreven inslag. Al die jaren hebben we geïnvesteerd in onze bedrijfswaarden, in onze visie, missie en purpose. En dat betaalde zich nu in een keer uit. Onze verbondenheid bleef. Niet per se dankzij die techniek, maar dankzij elkaar. Dat vond ik prachtig om te ervaren.’
Lees meer interviews in de serie ‘Route naar de top’:
- Michiel van Vlimmeren (Salesforce): ‘Ik stampte allerlei IT-woorden in mijn hoofd en kreeg de baan’
- Angela Eijlander (SNS Bank): ‘Mijn bijnaam was ‘De draak van Apeldoorn’’
- Steven van der Heijden (Corendon): ‘Ik was een ongelooflijk irritant kind’
